LivePodium Magazine Uitgave 18, oktober 2016 | Page 25

Column
Shawn James & Shapeshifters:
Almost Home

H

et is vrijdag 7 oktober 2016, mijn
verjaardag, de 70ste editie. Als cadeau
stappen we in de bus en op de trein om

naar Atak, poppodium in Enschede, af te reizen
om daar het concert van Shawn James & the
Shapeshifters bij te wonen.
We overnachten bij onze dochter in het studentenhuis, op een
twijfelaar (een bed dat te groot is voor een eenpersoonsbed en
te klein voor een tweepersoonsbed) in een kamertje van circa 10
vierkante meters.
Ik heb mijn partner een avondje heerlijke dansmuziek toegezegd.
De reis verloopt voorspoedig en Atak, vlak bij het station Enschede,
is snel gevonden. In de zaal speelt een voorprogramma: “De Russen
komen”. Onheilspellende klanken waarbij flink gehakt wordt op de
gitaren, waardoor je gauw doorloopt naar de bar. Verschrikt vraagt
mijn partner: “Is dit de muziek waarvoor jij kaartjes hebt gekocht?’.
Ik doe het vergoelijkend af met: “Dit is het voorprogramma!”. Uit
haar blikken kan ik opmaken dat het antwoord haar niet helemaal
geruststelt.
Gelukkig breekt na enkele nummers de pauze aan en kunnen we
onszelf weer horen. We zijn wel enigszins onderste boven van het
publiek: ruige baardapen met heel veel lang haar en meisjes die
hun hoofd kaal geschoren hebben. Ik heb het idee dat wij een van
de oudsten zijn, genoeg te zien dus: alleen daarom is de avond al
geslaagd.
Op het podium installeert zich de band: een afspiegeling van het
publiek. Ruige mannen met veel haar en lange baarden: Shawn
James & the Shapeshifters, vuige Americana, afkomstig uit Arkansas.
Al bij de eerste tonen zetten zij zich neer: snoeiharde gitaargeluiden
en hese stemmen, ondersteund door banjo en drums. Een trilling
gaat door de zaal, met elkaar converseren is over! Mijn partner
schrikt zich rot en heeft zoiets: daar gaan we toch niet een hele
avond naar luisteren?
Ik probeer duidelijk te maken dat ik nog een zak vol met muntjes voor
consumpties heb, die moeten toch eerst op, zou toch zonde van het
geld zijn. Gelukkig stappen na een aantal nummers de bandleden
op en zingt Shawn James solo: een prachtige, diepdoorleefde
soulstem vult de zaal; de song Almost Home doet je verlangen, doet
je werkelijk verlangen naar die ene geliefde:
It's been way too long since I held you darlin in my arms
A thousand more miles and I'll be by your side
I ache for you every night.

(foto: iduna.nl)
Stil is de zaal, stil en ik zie een enkele traan. Helaas mag dit moment
kennelijk niet te lang duren: de jongens van de band pakken nog een
biertje en vooruit met de geit: de zaal vult zich weer met oergeluiden.
En toch: ik kan er van genieten, ik kan werkelijk genieten van die
langdradige solo’s, van die oerdrum en van dit illustere gezelschap.
Het doet me denken aan een ongecompliceerde jeugd, studeren,
lang haar en altijd vrouwelijk gezelschap, werk is heel ver weg.
Halverwege de show hebben we genoeg geluiden gehoord en
verlaten het pand. We nemen bij Fellini aan de Ouwe Markt nog een
glaasje en gaan naar ons onderkomen. Ik schenk nog een wijntje
in, kijk op mobiel en zie een verontrustende app van het thuisfront:
“Er wordt aan onze deur gebonkt!” Geschrokken app ik terug en
bel meteen: geen contact, een uur lang appen en bellen we: en
verdomme geen contact: wat zou er toch aan de hand wezen? Er
ontrollen zich vreselijke scenario’s in ons hoofd, maar toch, toch
besluiten we te blijven slapen in Enschede en niet naar huis te gaan.
We zouden trouwens niet eens weten hoe!
De volgende ochtend ontvangen we gelukkig een app van het
thuisfront: “Ik was in slaap gevallen!” Opgelucht denk ik onmiddellijk
aan dat prachtig gezongen nummer van Shawn James: Almost
Home
I'd drive all through the night just to see your jade
eyes shimmer in the morning light
I love you darlin I'm almost home
We pakken de trein naar huis, naar thuis en in de trein val ik in slaap:
I’am going Home!
Pedro Waldenaar

25