LivePodium Magazine Uitgave 17, September 2016 | Page 9

Column

Caroline’s Column
De rode draad in mijn werk is “het omgaan met twijfels en onzekerheden”. In mijn geval
geeft muziek en liedtekst schrijven realisme aan het leven. Of ik het nou wil of niet,
bedoeld heb of niet, ik zit altijd zelf ergens aan mijn eigen werk en de rest van de wereld
vast. Dat geldt ook voor andere auteurs

Dat leed treft ons
allemaal

“

Misschien een rare vraag?” zeg ik, terwijl ik samen met de boeker van het theater de details van
onze overeenkomst nog eens doorneem. “Mag ik na de pauze een paar minuten eerder beginnen?”
De stilte aan de andere kant van de lijn spreekt boekdelen.

Mijn vraag heeft een volledig externe
oorzaak: vanwege de wegwerkzaamheden
aan de A6 wil ik liefst per trein reizen. Er
zullen die avond op de rijksweg drie van de
vier rijbanen worden afgesloten. Ik wil de
laatste trein niet missen. Door schade en
schande wijs geworden, weet ik inmiddels
dat op tijd aanwezig zijn bij een theater
zelden problematisch is. Na afloop op tijd
weer buiten komen daarentegen kost, ook
als dat echt noodzakelijk is, aanzienlijk
meer moeite.
Ons optreden verloopt soepel en volgens
schema. De sfeer is warm, het publiek
leeft heerlijk mee en de tijd vliegt zoals
gebruikelijk voorbij. Voor ik het weet ben
ik terug in de kleedkamer, waar de grote
wandklok me ruw met beide benen op de
grond zet. “Kwart over elf al, allemachtig!”

roep ik hardop, alsof dat iets helpt. Dat
wordt rennen naar CS. Zo snel als ik kan
met veertien kilo accordeon in een rugzak,
sprint ik naar het station. Maar alles zit mee.
Ik bereik de trein met nog twee minuten
respijt en heb zelfs een normale zitplaats.
“Welkom in de trein naar Haarlem. Wegens
werkzaamheden zal deze intercity niet
verder rijden dan Amsterdam CS.” Zo meldt
het WIFI in de trein na het aanloggen.
Morgenochtend vanaf 6 uur zijn er weer
verbindingen beschikbaar. Het nieuws
dringt pas na Leidsche Rijn tot me door. Ik
bel naar huis. Daar blijk ik niemand uit bed
te bellen. “Ik had niet anders verwacht”
zegt manlief. “Wacht maar voor de Hema in
de stationshal, ik stap in de auto en kom
eraan”.

middernacht een compact groepje reizigers
voor de Hema. Iedereen heeft een “hulplijn”
gebeld om nog thuis te komen. Drommen
feestgangers stromen ondertussen het
centrum in; hun nacht is nog maar net
begonnen. Mijn lief arriveert best snel en
samen vervolgen we de vertrouwde weg
naar huis. Maar dan. Voor Muiden komt het
verkeer tot stilstand. Het is bijna half een
en we staan muurvast in twaalf kilometer
file. Vanuit de artiestenfoyer leven ze
moppen tappend mee. “Werkzaamheden?
Plan uw reis vooraf” Ik zucht. “Mooi werk,
die nieuwe A6.”

Op Amsterdam CS staat vrijdag om

9