LivePodium Magazine Uitgave 17, September 2016 | Page 13

Column

Pedro in Spanje:
Olé-Toerist

I

k ontwaak met enige hoofdpijn en met regen op mijn dakraam. Een koude woensdagochtend in augustus
doet me verlangen naar de zon, doet me verlangen naar zand en strand. Met enig chagrijn sta ik op en
maak koffie. Ik knap er enigszins van op en pak mijn laptop om mijn mail te openen en uiteraard mijn

vrienden van facebook te begroeten. Het eerste wat ik altijd doe, dan ben je er ook maar vanaf en heb je de
nieuwtjes, de aankondigingen en allerlei andere zeer wetenswaardige feiten maar gehad.

Maar nu, ik heb er geen zin in, op een
of andere manier stuit het me tegen de
borst, zeker als ik naar buiten kijk, het lijkt
verdomme wel herfst. Sommigen vinden de
herfst fantastisch, kunnen in de midzomer
al genieten van hete chocolade, dat
achterlijk zwarte pietenfeest, die ellendige
Kerstdagen en ook nog dat Oud en Nieuw.
Al jaren probeer ik het huis te ontvluchten
met die feestdagen en ben dolblij als het 1
januari is. Ik gun iedereen van alles, maar
vermoed toch dat degenen die van die
heerlijke feestdagen houden, aandacht
tekort hebben gehad in hun jeugd.
Herfst in begin augustus en nog bijna een
hele maand te gaan. Ik pak mijn laptop en
kijk naar de temperaturen in het zonnige
Zuiden. Ik word nog chagrijniger: 30 graden
aan de Costa Brava en niet één dag, maar
meerdere dagen achter elkaar. Ik word het
zat, zoek naar aanbiedingen die mij naar
het zonnige Zuiden brengen. Ik ben het
best in het nemen van besluiten als ik het
werkelijk zat ben.
Mijn oog valt op een busreis: binnen 24 uur
sta je aan de Costa Brava; zon, zee, zand

en strand! Met de bus! En de prijs, de prijs
is oké, een prima hotel en half pension:
geen zorgen om slapen, eten en drinken
en de zon op mijn wat kalende hoofd.
Alleen die bus, zo’n busreis: 24 uur!! Met
een zekere zenuwachtigheid overleg ik
met mijn partner, ik breng het voorzichtig,
noem eerst alle voordelen en dan pas,
dan pas……. dat het een busreis is! Mijn
verbazing is groot, zeer groot als zij direct
enthousiast wordt: Doen, gewoon doen,
niet aarzelen, niet verder zoeken, gewoon
doen. Ik raak onmiddellijk mijn chagrijn
kwijt: boek en bel: een uur na mijn opstaan
is Spanje geboekt, komen we eraan! En wel
met de bus!! Buiten is het koud, binnen
schalt Olé van Imca Marina door het huis.
Het wordt een mooie zomer.
Mijn humeur kan niet meer stuk en in de
loop van de namiddag besluit ik het nieuws
wereldwijd te verspreiden in de plaatselijke
horeca. Vertel over de busreis naar Spanje
en werkelijk waar, werkelijk waar, de
reacties liegen er niet om: afkeuring, veel
tips om toch het vliegtuig te nemen en
zelfs een kotsende beweging. Ongelofelijk,
kennelijk ben ik nu een échte Olé-Toerist.

Het lijkt erop of niemand me nooit meer wil
spreken. Met enige verwondering luister ik
naar de reacties en verheug me nog meer
op de aanstaande busreis.
Ik rij naar huis en voel, ja, voel, dat dit, dat
deze keuze, recht uit het hart, genomen op
het toppunt van irritatie, wel eens een heel
nieuwe periode in mijn leven zou kunnen
inluiden. Ik voel nieuw leven, ik voel dat er
een scheidslijn is getrokken, ik voel dat een
verandering op handen is. De regenachtige
ochtend in begin augustus 2016 heeft een
streep getrokken: Op naar Spanje, op naar
het nieuwe leven, op naar een nieuwe
periode! En nog wel met de bus.
Dit is de eerste blog van Pedro de OléToerist in Spanje; op facebook volgen er
meer!

13