Column
‘Dr. Jekyll’
“
Zeg, kunnen jullie ook dit nummer spelen?”... Een simpel
verzoek, doch onderhevig aan een intern conflict dat een
muzikant als een ware Jekyll en Hyde kan verdelen.
Ogenschijnlijk eenvoudig, maar oh zo
verraderlijk. Het komt regelmatig voor,
de muziek valt goed in de smaak en een
vergelijking met een bekende band is al snel
gemaakt. “Ik hoor dat jullie geïnspireerd
zijn door , zouden jullie een
nummertje hiervan willen spelen?”. Een
dergelijk verzoek is niet ongebruikelijk,
en al helemaal niet vreemd, maar oh zo
verraderlijk.
De kunst van het coveren is er een waar het
gevaar schuilt in de schijnbare eenvoud
van de taak en onderschatting op de loer
ligt. Het spelen van de juiste noten maakt
een cover niet goed, je moet het juiste
gevoel overbrengen. Maar je moet het
origineel niet te zeer volgen, want je dient
het nummer een eigen draai te geven zodat
mensen kunnen horen dat jij het speelt.
Deze paradox is juist het struikelblok voor
vele muzikanten. Blijf je het origineel te
trouw dan verlies je je eigen identiteit, ga
je je eigen weg dan is het snel niet ‘juist’
genoeg voor de puristen.
Hoe houd je het nummer in ere zonder
de eigen identiteit te verliezen? En wij
worstelen hiermee, vaak onbewust,
waardoor het spelen van covers ups en
downs kent. Vreemd genoeg lijken covers
na 3-4 keer spelen de juiste balans tussen
eigen en originele identiteit te vinden;
langer dan dit en de eigen identiteit neemt
het nummer over. Minder vaak repeteren,
tja, dat is riskant.
Hoe zit dit bij jullie? Muzikanten van
Nederland, origineel werk of covers
spelend? Ondervinden jullie hetzelfde
dilemma in de interpretatie van de cover?
Hoe behouden jullie de balans tussen dr.
Jekyll en mr. Hyde?
Marnix van Agtmaal gitarist van
BLACK LABEL
www.blacklabelband.com
5