birini sıkıntıda görünce
çocuk gibi
ortadan kaybolmak istiyorum.
korkaklıktan değil;
kendimi onun yerine koymaktan.
insanların karşısında
bazen de
o eski aptalca utangaçlığım yüzünden
dikilip kalıyorum.
gitmek gerektiği halde
bir türlü uzaklaşamıyorum.
her zaman
gerekenin tersini yapıyorum,
çocuklar gibi.
kitaplarla,
yani bir çeşit masal dünyasıyla
hayatı karıştırıyorum eskisi gibi.
galiba gittikçe de
düzeltilemez oluyorum bu konuda.
masalın nerede bittiğini,
hayatın nerede başladığını
fark edemiyorum.
bazen, suratıma bir garip bakıyorlar;
o zaman uyanır gibi oluyorum.
/zine
kaybolandefterler
21