—
GÖRSEL: AITOR RENTERIA
EVE DÖNÜŞ
—
ZEKİ BERK GÜNDÜZ
“ İçinde hançerlendiğiniz hamamı unutmayın.” Yorgo Seferis
Yitik bir hikayenin kahramanı olarak, bilinçaltım tohumlarla doluydu. Yeşermeden, çiçek açmadan, kaybolan parşömenler gibi eksik kalmıştım, tamamlanamaz. Sulamak istemiyordum artık tohumlarımı, kimsenin iyilik yapıp sulamaya kalkışmasını da istemiyordum. Kendimde bulamadığım gücü bir başkasından ısmarlamaya da gönüllü değildim. İnsanların en âlâ tüccar olduğunu gördüğümden beri, hikayeme başka bir kahraman dahil edip, bir başka hikaye ile kesişmek de istemiyordum artık. Elleri kolları bağlı bir kahraman, bu çağın kölesinden başka bir şey değilken, ben; kayıp, karanlık ve yalnız kalmayı daha sahici buluyordum. Sahte sevgilere, mecburi sarılmalara ve özensiz cümlelere maruz kalmaktansa, hiçbirinin olmamasını tercih ediyordum. Tohumlarla dolu, gaz lambası dahi olmayan bir kafatası içerisinde gündüzleri uyuyan, geceleri de ay ışığından korkan bir soyutluk olarak yaşamaktan müsterihtim. Beynimin içindeki tohumlar, aynı zamanda içimdeki dünyaya döşenmiş mayınlarımdı. Taciz ve tecavüze uğrayan her toprak parçam, bunun sorumlusu olan insanı paramparça edecek kadar patlayıcı yüklüydü. Güneşle sevişecekken, ihanete uğrayan bir çiçekten, dünyaya kin duymasından başka ne beklenebilirdi ki? Üzeri ıslak deriyle örtülmüş kafatasından çıkamayan saçlar gibi, dallarım, yapraklarım ve çiçeklerim de köklere eşlik edecek, artık gökyüzüne doğru değil, mezarıma doğru büyüyecekti. Tüm vücuduma yayıldıktan sonra sığamayıp, bulunduğu ruhtan çıkmaya yeltenecekti. Tohumlarımı öldürecektim. Ceninlerimi. Kafamı vura vura, tek tek bütün topraklarımı paramparça edecektim. Patlayacaktı kafamın içindeki her yer. Kan dolacaktı her yan, gözlerimin yuvaları bile. Ağzımdan çıkacak, kusacaktım her tarafa. Kendimden nefret edecektim. Her gün biraz daha. Ürkek ve dünyaya bu denli yabancı bir varlık olmaktan, kafamı duvara son gücümle vurmaya karar verdiğimde çıktım. Ben bir katilim artık. Diğer insanlarla aynı kefedeyim şimdi.
20
7. Sayı Göç