ANALIZA TWÓCZOŚCI
i lunarny – podobne prace znajdują się w dorobku polskich mistrzów tamtego okresu – Jonasza Sterna czy Andrzeja Wróblewskiego. Prace z tego etapu wydają się być świadomym odejściem od werystycznych przedstawień i umyślnym odejściem od mimetycznego przedstawienia w stylu klasyków – Fangorowi wydają się bliższe prace ekspresyjne, infinito, nawiązujące do prymitywizmu w stylu późnego Picassa czy Legera.
Z czasem, około 1960 roku, Fangor oddaje się całkowicie malarskim kompozycjom, które towarzyszyły realizacjom przestrzennym. Choć z początku geometryczne prace artysty miały być całością jako instalacja, Fangor odkrył, że jako pojedyncze dzieło również posiadają moc oddziaływania kolorem. W ten sposób powstały prace kontynuowane przez najbliższe kilkanaście lat( m. in. cykle Squares, Black, Blue, również prace samodzielne, opatrzone jedynie numerem i literą, np. M37, 1967). Wszystkie obrazy powstawały na płótnach, malowane były farbami olejnymi. Z początku artysta operował barwami podstawowymi lub używał jedynie czerni i bieli. Część prac opracowanych została jako wielobarwna kompozycja zamknięta w kole lub w kwadracie, z czasem Fangor wyszedł poza schemat podstawowych figur i zaczął malować pozornie symetryczne, organiczne kształty. Wszystkie prace tamtego owocnego okresu charakteryzuje niezwykła siła barw, intensywnych kolorów malowanych jak za pomocą klasycznego sfumato. Intensywny kolor rozrzedza się, zmienia zabarwienie tworząc złudzenie powidoku lub zjawiska halo. Intensywne kolory prowokują do podążania za kompozycją składającą się z barwy, kształtu i immanentnego światła. Jak tłumaczył sam Fangor, prace miały wchodzić w relację z przestrzenią, a jednocześnie być odpowiedzią na życie współczesnego człowieka. Ten bodajże najsłynniejszy cykl autora znalazł uznanie w Stanach Zjednoczonych, w których właśnie królował pop i op-art, a sławę zaczęło zyskiwać color field painting.
Na początku lat siedemdziesiątych artysta powrócił do figuracji, z początku stała ona na pograniczu obrazu abstrakcyjnego, wciąż odnosiła się do energetycznego ładunku zawartego w kolorach. W cyklu Interface
Space( 1973— 1976) Fangor pokazywał uproszczone sylwetki, twarze i głowy ludzi. Jak sam opowiadał, starał się ująć i przedstawić możliwość bliskości dwóch osób, a także oddać uczucia, które trudno wysłowić człowiekowi. Kolorystyka kompozycji jest analogiczna do wcześniejszych poszukiwań barwnych artysty, zmiana formy i elementów na te osadzone w rzeczywistości zapowiadała kolejny etap w twórczości malarza.
Pod koniec lat siedemdziesiątych Fangor zafascynował się wizualnym aspektem nowych mediów i masowej kultury. Jednym z najbardziej intrygujących elementów popkultury okazał się dla niego obraz telewizyjny. Artysta fotografował dosłownie każdy widok ukazujący się w odbiorniku, następnie oddawał na płótnie wizualne efekty – łącznie z charakterystycznymi pikselami, rozmyciem koloru i zakłóceniami w wizji. Obrazy telewizyjne przedstawiają przekształcone obrazy, plejadę drobnych, punktowych kolorów oraz figur, które choć zostały zniekształcone, związane są z doskonale znanymi przez współczesnego człowieka motywami. Cykl tych prac stoi na pograniczu pop--artowskich inspiracji oraz hiperrealistycznej metody.
Pod koniec lat osiemdziesiątych i na początku następnej dekady, Fangor zaczął tworzyć cykle figuratywne związane z przedstawieniami konkretnych, historycznych postaci. Wodzowie Indian( 1992) ukazują bohaterów w sposób odmienny niż jesteśmy przyzwyczajeni po tysiącach popularnych westernów i komiksów. Twarze Wodzów naznaczone zostały „ piętnem” w postaci log marek znanych amerykańskich koncernów. Mniej więcej w tym samym okresie Fangor zmierzył się z tematem pocztu królów polskich – w żartobliwymi nawiązaniu do matejkowskich przedstawień, malarz zaproponował swój własny kanon.
W latach 1993— 1994 Fangor znów w niekonwencjonalny sposób nawiązał do klasyka, tworząc wariację na temat przedmiotu. Krzesła to nie tylko dialog z pracą Vincenta van Gogha, lecz także błyskotliwa, antropologiczna analiza obiektu. W stylistyce malarz odniósł się do postimpresjonizmu oraz po raz kolejny w swojej twórczości użył jasnej, ciepłej kolorystyki.
Od swojego powrotu do Polski w 1998 roku, Fangor stworzył kolejne cykle jak żartobliwe Sygnatury( 1998), w których kreuje autotematyczne wariacje. Zrealizował kilka prac na pograniczach tradycyjnych mediów( Słupy, 2003, Wystawa wystawy, 2005). W latach 2007 do 2012 stworzył kompleksowy, szeroko dyskutowany projekt estetycznej warstwy II linii warszawskiego metra.
24