Eylül 2014
MEVSİMSİZ
GÖZDE DEMİRSOY
SONBAHAR
TOLGA GÜNDOĞDU
Ufacık bir buluttum,
Düşümde gördüğüm güneşli günleri arayan.
Zirvelerden geçerken bir şarkı tutturdum.
Kelimelerim yıldız olmuş,
Sesim gökyüzü
Bir ıslıkla bırakmışım nefesimi
Öyle bir nefes almışım ki,
Bırakırken rüzgarımda savurmuşum uçurtmamı
İpim bi çare kaçmış ellerden.
Benim artık bir gölgem yok.
Ne uçurtmamın,
Ne topumun,
Ne de kalemimin.
Bu demlenen çaresizliğime ağladım, ağladım,
Yağmur dediler.
Öldüm,
Uçurtmanın peşinden gitti dediler.
Ben uyanamadım, ruhumu sana bıraktım telaşla,
Gölgemi damla damla sana gizledim
Bir bakış, o bakış...
O da oralarda olmalı.
Yağan sana, mevsimsiz yağmur belki,
Bana ise birkaç devrik keder cümlesi.
26 Kalabalık
Oysa ne çok bekledim seni
Yapraklar bile kurudu
Düşer oldular yavaş yavaş…
Söz vermemiştin,
Ama gelecektin.
Yaşlanmamıştık,
Ama gençleşmiyorduk da.
Kardanadam yapamadık belki,
Çiçek açan ağaçları da resmedemedik
Hatta bu yaz seni o elbisenle tekrar göremedim bile
Ama bir sonbaharımız var artık.
Yaşanmamış,
Sönmemiş.
Bu bahar bizim.
İlk olamadı,
Son olsun.
Son bahar bizim olsun…