maar de remissie hield niet aan. Opnieuw stikstofmosterdgas,
gecombineerd met locale bestraling, en daarna nog eens, met
steeds minder resultaat.
Patiënte verkeerde reeds in een vergevorderd stadium van haar
ziekte (stadium 4), de longen waren aangetast, toen ik in een
Amerikaansch Medisch Tijdschrift een artikel las van Carbone en
de Vita over een combinatie-therapie met vier chemotherapeutica
tegelijk (MOPP-kuur). Kort daarna gaf professor De Vita hierover
een uiteenzetting op het Internationale congres voor Haematologie
in Műnchen (1972, als ik mij niet vergis). Hij sprak op den
voorlaatsten dag. Daar ik behept ben met een aangeboren
hardhoorendheid installeerde ik mij op de eerste rij. Ik heb alles
keurig opgeschreven. Brutaal als ik (toen) was ben ik na afloop van
de lezing achter de Vita aangeloopen om hem nadere informatie
te vragen over de manier van bereiding en toediening van de
medicamenten. Hij was – zooals zooveel Amerikanen – uiterst
welwillend, gaf mij ruimschoots den tijd om te vragen wat ik weten
wilde. Met een volgekrabbeld notitie-boekje ging ik terug naar mijn
hotel. Van daaruit belde ik direct het ziekenhuis op: Willemijn leefde
nog, met een zuurstofmasker…
Klinische voordracht van dr. D.E. Mendes de Leon, internist
in het St. Annadal ziekenhuis van 1957 tot 1984.
Noodgedwongen installeerde ik mij aan de groote ronde tafel van
de VIP’s, met den burgemeester, stadscommandant, gouverneur
van de provincie enz., allen vergezeld van hun welgevoede
echtgenooten. Smokings en droefgeestige avondjurken.
Dienzelfden middag heb ik het congres vroegtijdig verlaten, ben
Oesters en champagne. Op den achtergrond een lawaaierige
teruggegaan naar Maastricht, naar Annadal. ’s Avonds om 22 uur
band. Middernacht werd een “ladies-dance” aangekondigd. Ik
belde ik den apotheker op (Th.van Engelshoven) die aanvankelijk
besefte nauwelijks wat dat beteekende. Aan mijn deftige tafel
wat mopperend, mij niet wilde teleurstellen en direct gekomen is
bougeerde niemand. En ineens tikte een beeldschoon meisje
om alle ingredienten klaar te maken. Een uur later kreeg Willemijn
op mijn schouder; “Mag ik deze dans met U maken?” Ik was
haar eerste MOPP-kuur! En die sloeg aan! Alles verliep verder
verbijsterd. Wat moesten al die VIP’s van mij denken? Dat ik een
volgens de meest optimistische verwachtingen, de MOPP-kuren,de
soort Raspoetin was? “Maar dokter Mendes, herkent U mij niet?
volle medewerking van patiënte, de ondersteunende therapie,
Ik ben Hilde ! U hebt mijn leven gered….” (Niet helemaal waar.
ook de verbazing van de hoofdzuster van de afdeling (zuster
Op zijn minst deel ik die eer met collega Roodenburg en die
Monulphine). Willemijn genas, trouwde en kreeg twee gezonde
getransfundeerde bloedplaatjes).
kindertjes (tegen advies van den huisarts). Zij bleef onder controle.
Dat dansje zal ik nooit vergeten. Hilde ook niet.
Jaren later, aan het einde van mijn loopbaan, heb ik haar eens
gevraagd of zij beseft had hoe zeer zij “op het nippertje” geweest
De opmarsch van de chemotherapie heb ik beleefd met Willemijn.
was. Ik had haar dat nooit verteld, maar zij had het wel gemerkt
Zij was een jaar of 18 toen zij bij mij in behandeling kwam. Zij
aan de reacties van zuster Monulphine. Vol dankbaarheid voegde
leed aan de Ziekte van Hodgkin. Bestraling was toen de eenige
zij eraan toe dat zij nooit de hoop had opgegeven dat dokter
therapie, met tijdelijk effect. De ziekte kwam terug… Patiënte
Mendes haar genezen zou…
werd opnieuw bestraald… En de ziekte kwam weer terug. Maar
toen – in de 60-er jaren – hadden wij een nieuw geneesmiddel:
Een kleine variant op de ziekte van Hodgkin: op een laten
stikstof-mosterd-gas (mustine). Het ging weer beter met Willemijn,
namiddag verscheen op mijn spreekuur een onthutste Röntgen-
37
| E Fonseca-Wald | Casper Franssen | Frits Franssen | matti Franssen | Bryan Franssen | Leon Frenken | Gusta Frijns | Peter Frings | Tsz Yeung Fung | Monique Fuss | José vd Gaar |