History, Wonder Tales, Fairy Tales, Myths and Legends Geschiedenis van de Familie Adriaens | Page 393

BESLUIT:
Beste Adriaenskes en andere lezers :
Er is geen einde aan dit soort dingen.
Ik heb me vrijwillig enorm beperkt omdat ik er niks voor voel om van gynealogie mijn hobby te maken.
Dit was een zijsprongetje. Een interessant zijsprongetje dat er mij overduidelijk aan herinnerd heeft dat een
naam vooral een gids is, die de kracht heeft ons emotioneel te binden met het verleden en die ons helpt om
onze eigen wedervaren te relativeren.
“A man alone ain’t got no bloody chance” schreef Hemingway. Vandaag lijkt het er soms op dat dit niet
meer zo is : we slijten uren op ons eentje achter onze computer en vermaken ons. Sommigen spreken met
meer mensen vanachter hun schermpje dan in “het echte” leven. Wat allemaal niks verandert aan het feit
dat de tanden des tijds doormalen. Straks zullen ook wij hier niet meer zijn, en zal een vreemde kerel vanuit
een vandaag voor ons totaal onvoorstelbare omgeving in de toekomst terugkijken naar ons en ons plaatsen
in het tijdgebeuren van nu.
Een naam leidt van individu tot individu en op die tocht kom je in contact met persoonlijke successen en
rampen, met lokale gebeurtenissen en met de invloed van het wereldgebeuren op de gemeenschap waarin
het individu leeft. Er bestaat niet zoiets als poken in de geschiedenis van een familie, zonder dat je je
voortdurend bewust wordt van de geschiedenis van de streek en het land. In ons geval rijst boven de naam
van Adriaens die andere naam. Die van de moeder waaruit we een half milleneum bijna ons totaal
genenpakket samengesprokkeld hebben : Denderhoutem.
Gans Denderhoutem is familie van ons en elk hoekje van Denderhoutem was ooit belangrijk voor een of
meerdere van onze voorouders. Onze geschiedenis, meer dan de geschiedenis van de Adriaensjes, is de
geschiedenis van Denderhoutem. Wij, onze rechtstreekse voorouders, leverden Denderhoutem een meier,
een prater, een pointer en verschillende schepenen en kerkmeesters. Ik voel me daar best trots over. Het
doet kriebelen om ook langs de moeders hun kant te gaan zoeken naar mensen die in Denderhoutem “mee
aan het zeel trokken”. Zeker als je ziet dat de rechtstreekse stamvaders van moeder De Pauw ook hun
meier, schepenen en kapelmeester leverden. Maar ik ga’t niet verder uitzoeken.
Op het ogenblik zelf dat die oude tijd definitief voorbij is, want geen van ons woont nog in Denderhoutem
en de mobiliteit is zo enorm toegenomen dat nu al geen van ons een partner uit Denderhoutem heeft. Toch
ben ik blij dit te kunnen doorgeven aan onze kinderen : wij kunnen iets betekenen voor de anderen, wij
hebben leiderskwaliteiten in ons, wij kunnen de ernstigste tegenslagen overwinnen, wij zijn Adriaens,
gedurende vijfhonderd jaar gerijpt in de grond van Denderhoutem ! Niet alleen langs vader’s kant: ook de
familie van moeder’s vader leefde daar minstens zeshonderd jaar en ook die van haar moeder passeerde via
Denderhoutem.
Tijdens zo’n naamtocht voel je ook voortdurend de zuigkracht van de nieuwsgierigheid. Zo veel vragen en
zo weinige, en onvolledige, antwoorden. Het is gewoonweg frustrerend : Wat is de band tussen Dierik en
Adriaen uit Aaigem? Woonde Dierik zelf in Denderhoutem, Aaigem, Herlinkhove?
En zelfs al weten wij proefondervindelijk hoe gemakkelijk “Adriaenssens” in “Adriaens” kan veranderen,
toch knaagt die naam-sprong ondanks het vrij overtuigend bewijsmateriaal ergens. Kunnen we meer te
weten komen over Egidius? Was hij wel effectief de zoon van Gerardus en kleinzoon van Adriaen uit
Aaigem? Het zou leuk zijn daar een overtuigend bewijsstuk voor te vinden.
Spannend he?
Wat me in de loop van mijn vorsingen ook niet geholpen heeft, is de afhankelijkheid van kerke Ɩ