Bu kalabalık pembe vagonlu uzun modern trene bindiğim andan beri düşünüyorum , bizden başka onlarca insan var bu vagonda ; onlarca hikaye , onlarca ünvan , her hikayenin bir baş karakteri , her karakterin bir ailesi , her ailenin ayrı bir hikayesi var . Aniden ayılmamı sağlayan ise koca bir gerçek oluyor , bu hayat masalının sonunda baş karakter ölüyor . Ölüm , bir hikayeyi bitirmenin en doğal halidir bana kalırsa . Ölüm kadar ‘ hiç ’ te bırakabilecek başka güç var mıdır evrende ? Ölmeden iki saniye önce ne düşünmüştü , Ölmeden önce kimdi , Şimdi kim ? Bu hikaye kimin ? Bu hikaye benim diyebilecek bir şey bıraktı mı ardında , var olmak için kim olmak için yaşamıştı ki ... Kocaman , kalabalık pembe bir vagonda zihnimin yaptığı sorucevap oyununa bir ara verip inceledim yüzlerini ; Yorulmuş bedenler ardına saklanmış , soluk bir umut ışığı . Bu soluk ışık mıydı onları hayatta tutan ? Bilemedim , evime giden durakta indim . Şimdi yeni yüzler , yeni hikayeler yeni umut ışıkları beni bekliyor . Bu yenilikler arasında bir önceki vagon önemli olmuyor insan için . Bir sonraki vagonum evime gitsin yeter ...