Sevgi Acayip Bir Şeydir …
Maddî vücudumuz gıda ile , mânevî varlığımız da sevgi ile büyür . Bilhassa küçük çocuklar sevgiye herkesten çok muhtaçtırlar .
Bakın Hüdâvendigâr Mevlâna daima cebinde şekerlerle gezermiş ki , yoluna bir çocuk çıkarsa ona versin , çocuğun gönlünü alsın .
Bir gün yine evine doğru giderken yolda üç beş çocuk çelik çomak oynuyorlamış . Tabî çocuklar daha uzaktan Mevlâna ’ yı tanımışlar ve hemen yanına koşmuşlar . Aralarından bir tanesi elindeki çelik çomağı ne yapacağını bilemeden arkada kalmış ve uzaktan Mevlâna ’ ya seslenmiş : “ Yâ Mevlâna , beni de bekle sakın gitme , çelik çomağımı bir yere bırakıp hemen geliyorum !”
Mevlâna ona bakarak gülümsemiş ve çocuğa cevap vermiş : “ Acele etme , güzel evlâdım , ben burada seni beklerim , bir yere gitmem ...”
Bakın o büyüklüğünün yanında ne kadar da tevâzuda ve sevgide yüce Mevlâna …
Bir gün de oğlu Sultan Veled ’ in yüzünü asık görmüş Hüdâvendigâr Mevlâna ve çok üzülmüş . Kendisine bu hâlinin nedenini sormuş fakat cevap alamamış . Hemen onu neşelendirmek için koşmuş ve bir ayı postunu alıp üzerine geçirmiş . Sultan Veled ’ in odasına gelerek , ayı postunun altından ona “ Buu ! Buu ! Buu !..” diye seslenmiş .
Mevlâna ’ nın bu hareketlerinden Sultan Veled ’ e bir gülme gelmiş ve gülmeye başlamış . Hâli değişmiş ve üzerindeki sıkıntı anında yokolup gitmiş .
Bizim mânevîyatımız , tevhidimiz , sevgidir . Sevginin icâbı da şefkattir . Sevgi acayip bir şeydir ...
197