HASAN DEDE'NİN DİLİNDEN MANEVİ HİKAYELER | Page 124

teslîmiyeti simgeler . Bir insan sıdkı bütün imanla Allah ’ a yola koyulursa , bu kişide artık kendine ait birşey kalmaz ve ondan varlığını gösteren iman ettiği yer olur .
Bizlerin ateşe girebilmemiz için , yâni diğer bir deyişle ateşin bize kulluk etmesi için , teslîmiyetli ve imanlı olmamız gerekir . Bir kişide böyle bir iman ve teslîmiyet oldu mu , bütün kâinat ona hizmettedir .
Fakat bu yere akılla varılmaz , insan akla düştü mü , acaba mı nasıl mı neden mi niçin mi , diye sorgu suâl etti mi , o kişiyi ufacık bir ateş bile yakar . Çünkü kendi kimliğinin dışına çıkmıştır , teslîmiyeti bırakmış , akla düşmüştür . İnsana en büyük acıyı veren insanın nefsidir .
Teslîmiyetin mânâsı nedir ? Ben yokum , her zerremde varlık olan sensin Allah ’ ım , demektir . Bu durumda madem ki kâinatı Allah yarattı , madem ki bütün kâinat O ’ na hizmettedir , o zaman ne ateş ne de başka bir şey sahibine zarar vermez , hepsi saygıda dururlar , saygıda bulunurlar .
124