Biz , Sevgiyiz …
Hazreti Mevlâna ’ nın ilk halîfesi olan Şeyh Selâhaddin Efendi , damadı Sultan Veled Hazretleri ’ ni çok severdi . Sultan Veled Hazretleri de Şeyh Selâhaddin ’ i çok severdi . Babasına açamadığı gönlünü , kayınpederine açardı .
Gün geldi , Şeyh Selâhaddin hızlı vereme tutuldu . O devirlerde de bu gibi hastalıklar insanı hızlıca ölüme götürüyordu .
Sultan Veled Hazretleri kayınpederine ziyarete gittiği zaman , Şeyh Selâhaddin bütün ağrılarını unutur ve temiz bir yüzle damadını karşılardı . Sultan Veled oradan ayrıldığı zaman yeniden ateş ve ağrılar Şeyh Selâhaddin ’ i sarardı .
Bir gün muhabbet uzuyor , sancılar ve ağrılar Şeyh Selâhaddin ’ i yakalıyor , yüzünün ifadesi değişiyor . Sultan Veled , kayınpederinde bir rahatsızlık olduğunu hemen anlıyor ve “ Siz hastasınız Efendi baba , bunu bana niçin söylemediniz ?” diye soruyor .
“ Evet Veled , hastayım ” diyor Şeyh Selâhaddin , “ yakında dünyaya vedâ edeceğim . Ama seni o kadar çok seviyorum ki , sen buraya gelince benden bütün hastalıklar gidiyor . Şimdi sohbet biraz uzadı , hastalık vücudumda yüz gösterdi .”
Sultan Veled bunu duyunca gözleri doluyor , ağlayarak , “ Efendi baba ” diyor , “ Allah gecinden versin , sen bu âlemden göçüp gidersen ben kiminle dertleşeceğim ? Kime gönlümü açacağım ? Seni nerelerde bulacağım ?”
Şeyh Selâhaddin , “ Gam yeme Veled , gam yeme ” diyor , “ ben bu âlemden göç ettikten sonra , belki üç ay geçer ,
195