Geopolitics Magazine September - October 2016 | Page 39

Δυνάμεων στην περιοχή που φτάνουν ως σήμερα. Ο λόγος; Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η γενικότερη σημασία τους στη διαμόρφωση συνοριακών καθεστώτων. Παρότι δεν είμαι γεωστρατηγικός αναλυτής, μπορώ να πω με βάση την Ιστορία και τη γενικότερη θεώρηση του Νεοθωμανισμού που ακολουθεί ο κ. Ερντογάν, ότι ο τελευταίος, μετά και τις δηλώσεις του κ. Richard Haass, προέδρου του Council of Foreign Relations των ΗΠΑ και σχετικών άρθρων των New York Times, φοβάται μια πιθανή αναβίωση της συνθήκης Σάικς – Πικό που θα τον αποκλείει εντελώς από τα Νεοθωμανικά του οράματα και τις απόπειρες πολιτικής και γεωστρατηγικής επιρροής στην ευρύτερη περιοχή. Δεν είναι, λοιπόν τόσο η αμφισβήτηση της Λωζάνης ως συνοριακό καθεστώς με την Ελλάδα, όσο το γεγονός ότι αυτή προβλέπει ξεκάθαρα την κατάργηση κάθε μορφής κυριαρχίας και, άρα, μελλοντικής διεκδίκησης περιοχών που κάποτε ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Γ.Χ. : Ως ιστορικός και εκπαιδευτικός πως πιστεύετε ότι πρέπει να αντιδράει η ελληνική πολιτεία και κοινωνία σε τέτοιου είδους προκλήσεις; Δ.Γ. :: Καταρχήν, θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Συνθήκη της Λωζάνης, μετά το πογκρόμ του Ελληνικού πληθυσμού στην Κωνσταντινούπολη (αλλά και στα νησιά Ίμβρος και Τένεδος) και την κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τουρκικά στρατεύματα από το 1974 και εξής, είναι πλέον έωλη. Ας δεχτούμε, όμως ότι η Συνθήκη, έστω εν μέρει, εξακολουθεί να ισχύει. Ας δεχτούμε, ακόμα ότι η αμφισβήτησή της συνιστά μέρος ενός γεωπολιτικού παιχνιδιού του Ερντογάν που δεν αφορά απαραίτητα τη χώρα μας. Ακόμα κι αν η Ελλάδα, για δικούς της λόγους, δεν επιθυμεί να ανακατευτεί στα γεωστρατηγικά οράματα της Τουρκίας και στις γενικότερες γεωστρατηγικές εξελίξεις της περιοχής (κακώς κατ’ εμέ, διότι έτσι μένει ες αεί στο περιθώριο), θα έπρεπε, για πολλούς λόγους, να αντιδρά έντονα και σοβαρά σε κάθε τέτοια πρόκληση. Η ίδια η Ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις πως, όταν υποχωρείς και ενδίδεις συνεχώς, δεν κερδίζεις ποτέ τίποτε – αντιθέτως, χάνεις. Οι τουρκικές προκλήσεις δεν αμφισβητούν μονάχα το status quo της ευρύτερης περιοχής, στην οποία ανήκουμε κι εμείς. Συνιστά ευθεία προσβολή των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η αδιαφορία των πολιτικών ηγεσιών για τέτοιες προκλήσεις οδηγεί σε απαξίωση των αγώνων που ο λαός μας έχει δώσει κατά καιρούς για την ελευθερία του. Επιπλέον, δεν αντιλαμβάνομαι πώς μπορούμε, υποκριτικά, να μιλάμε για οικονομική – έστω – ανάπτυξη στη χώρα μας, όταν το κράτος εμφανίζει τέτοια αδυναμία να διαχειριστεί τα εθνικά της θέματα. Πώς, δηλαδή περιμένουμε να πείσουμε επενδυτές ξένους να έρθουν στη χώρα, όταν δίνουμε την εντύπωση ότι είμαστε τόσο αδύναμοι γεωστρατηγικά, δεν διαθέτουμε σοβαρή διπλωματία, είμαστε εξαιρετικά ευάλωτοι, άρα και ασταθείς ως κράτος, σε κάθε ενδεχόμενη εξωτερική απειλή – ακόμα κι όταν αυτή, στην παρούσα φάση, διατυπώνεται με τη μορφή λεκτικών προκλήσεων; Το χειρότερο, τι ακριβώς διδάσκουμε με μια τέτοια ηττοπαθή στάση τα παιδιά μας; Να είναι ενδοτικοί; Να υποχωρούν συνεχώς; Να απαρνούνται την εθνική τους κουλτούρα και παράδοση; Να αγνοούν την Ιστορία μας; Να παραμένουν αδρανείς, αδιάφοροι για τους αγώνες και τις θυσίες