Αυτός ο διαχωρισμός έχει ουσιαστικά καθορίσει το είδος της αντίδρασης της μοναρχίας σε κάθε εξέγερση – δεδομένου ότι είναι δυσκολότερο για έναν βασιλιά να « απολύσει » τον πρωθυπουργό του, αν αυτός είναι ξάδελφός του- καθώς και να επιφέρει μεταρρυθμίσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν υπάρξει πιέσεις για μεταρρυθμίσεις.
Παρά ταύτα, τα καθεστώτα αυτά παραμένουν σταθερά. Αυτοί που προβλέπουν επικείμενη πτώση των αραβικών μοναρχιών επισημαίνουν τις αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα σε αυτές τις χώρες. Δεν έχουν καταφέρει όμως να δώσουν μία εκδοχή, πώς αυτές οι αντιθέσεις θα μπορούσαν να « μεταφραστούν » σε πτώση του καθεστώτος. Κάθε γενιά, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει ακούσει προβλέψεις για τη διάλυση της Σ. Αραβίας. Οι τελευταίες παρόμοιες « καταστροφικές » προβλέψεις ακούστηκαν το 2011. Αν οι μοναρχίες ήταν επισφαλείς και επρόκειτο να πέσουν, γιατί δεν έγινε αυτό, στην κορύφωση της περιφερειακής αστάθειας που επικράτησε τότε; Ακόμη και η μοναρχία του Μπαχρέιν – η οποία υπέστη κραδασμούς – από την λαϊκή κινητικότητα, κατόρθωσε να επιβιώσει.
Μία από τις πιο συνηθισμένες « κρατικές » απειλές, προκειμένου να επιβιώσει η μοναρχία, έχοντας όμως αποτέλεσμα, είναι η πιθανή πτώση στην τιμή του πετρελαίου, γεγονός που θα δημιουργούσε ένα γενικό πρόβλημα: ένα πρόβλημα για κάθε υπήκοο.
Η επιβίωση των μοναρχιών, ειδικότερα σε εποχές περιφερειακών εντάσεων, θα πρέπει να θεωρηθεί μία ένδειξη ισχύος. Είναι μία ένδειξη ότι υποβόσκουσες σε αυτές πηγές ισχύος και ελέγχου είναι σταθερές, μη επηρεαζόμενες – κάτι που βέβαια συμφέρει και τις ΗΠΑ. Στην πλειοψηφία τους οι μοναρχίες έχουν κοινά συμφέροντα με τους πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και συνεργάζονται σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο, καθώς και σε κοινοποίηση θεμάτων της κοινότητας Πληροφοριών. Είναι ουσιαστικοί και αλληλεξαρτώμενοι σύμμαχοι.
Φυσικά, η ρητορική των ΗΠΑ περί εκ δημοκρατικοποίησης είναι εντελώς υποκριτική, όσον αφορά τους φίλους τους, τους μονάρχες. Όταν οι ΗΠΑ συνομιλούν με τους μονάρχες της Ιορδανίας και του Μαρόκου, δεν εκφράζουν τόσο έντονη απειλή, δεδομένου ότι έχουν γίνει συμβιβαστικές κινήσεις με τους λαούς, με την ύπαρξη π. χ. κοινοβουλίων, χωρίς φυσικά να αλλάζει η φύση των μοναρχιών. Φυσικά, σε συζητήσεις με άλλες μοναρχίες, όπως της Σ. Αραβίας, του Μπαχρέιν, του Κουβέιτ, πρόκειται απλά για επιφανειακές συζητήσεις.
Όταν οι ΗΠΑ στοχεύουν στην προώθηση του εκδημοκρατισμού και μεταρρυθμίσεων στη Μ. Ανατολή – όπως πλέον έχουν διδαχθεί στο πεδίο – η προσέγγιση σε κάθε χώρα πρέπει να είναι διαφορετική.
Παρά τις υπαρκτές και σημαντικές θεσμικές διαφοροποιήσεις, που υφίστανται μέσα σε κάθε καθεστώς, όλοι οι Άραβες μονάρχες, εμίρηδες και σουλτάνοι, έχουν βρεθεί υπό κάποια πίεση από τις εξεγέρσεις στον Αραβικό κόσμο προς την εκδημοκρατιστικές πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Ακόμη κι εκείνοι που εξακολουθούν να ανθίστανται παρά τις κινητοποιήσεις των πληθυσμών, μεταξύ άλλων προκλήσεων.
Μία από τις πλέον σημαντικές ιδεολογικές προκλήσεις είναι τα κινήματα των Σαλαφιστών σε όλες τις αραβικές χώρες, αναφορικά με τις δημοκρατικές εξεγέρσεις. Αν και δεν έχουν εκδημοκρατιστεί όλοι οι Σαλαφιστές, αρκετοί έχουν αποδεχθεί τις εκλογικές διαδικασίες, ερχόμενοι σε ιδεολογική αντίθεση με τις βασικές αρχές των Σαλαφιστών, που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία. Αυτή η πρόκληση είναι ουσιαστικά η πιο επίφοβη απειλή για τη Σαουδική μοναρχία, η οποία έχει καταστήσει το Σαλαφιστικό Ισλάμ ως βάση της ιδεολογικής της δικαιολογίας για τον τρόπο που διοικεί. Η ευρεία εξάπλωση του Σαλαφισμού, παρά ταύτα, δημιουργεί παντού συζητήσεις για δημοκρατία σε κάθε αραβική μοναρχία.
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2016 Page 14