Geopolitics Magazine November - December 2014 | Page 23

Geopolitics & Daily News Magazine

Ασχέτως με το τότε και τις τότε μεθόδους του Κεμάλ. που είχαν να κάνουν με μοντέρνες μορφές
διακυβέρνησης «με βλέμμα προς την Δύση» κτλ, το σχέδιο κατ' ουσία δεν έχει αλλάξει από την στιγμή
εκκίνησης της Τουρκικής μεταμόρφωσης. Η Τουρκία κατά όλους τους ηγέτες που είχε μετά το 1920,
ήθελε πάση θυσία τα παρακάτω:
Σύγχρονο κράτος, ισχυρή χώρα, σχέσεις με Δύση για να διατηρηθεί η ισχύς σε μέγιστα
επίπεδα σε ισορροπία πάντα με τις σχέσεις σε ανατολή (και όχι μόνο) ως εκπρόσωπος των
απανταχού Μουσουλμάνων .
Αυτό το εθνικό δόγμα στρατηγικής είναι και εκείνο που έχει καθορίσει από τότε για το πώς διαχειρίζονται
καταστάσεις και διεθνείς σχέσεις ,είτε με χρυσό (εξαγορά) είτε με ράβδο (βία), για να επιβληθούν τα
Τουρκικά συμφέροντα όπως και να έχει.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και παρατηρώντας στην διάρκεια της ιστορίας μας, για το πότε ακριβώς
χρησιμοποιήθηκε εθνική στρατηγική για την ίδια, με διαθέσεις που θα την έφερναν σε ρόλο
περιφερειακής δύναμης για να καθορίζει καταστάσεις και να επιβάλλεται, αν χρειάζεται, με πολλαπλούς
τρόπους, δυστυχώς το μόνο που σημειώνεται, είναι η «Μεγάλη Ιδέα» του Ελ. Βενιζέλου στις αρχές του
20ου αιώνα. Έκτοτε, η Ελλάδα είχε σημαντικές σαφώς ιστορικές στιγμές με τον Ι. Μεταξά (Ισορροπία
διπλωματίας και 1940) και με τον Κ. Καραμανλή (ΕΟΚ-ΝΑΤΟ) που κινήθηκαν σε συμμαχικό περιβάλλον
και έφεραν την Ελλάδα σε σημεία καθοριστικά για να παίξει τον ρόλο της εντός γεωπολιτικού πλαισίου,
αλλά ποτέ ως καθοριστικό παράγοντα.
Ειδικότερα, λοιπόν, σήμερα όπου η Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων σε μια μειονεκτική θέση τόσο λόγω
των περιορισμών σε οικονομικό επίπεδο, όσο και λόγω των εξαρτημένων, πλέον, πολιτικών αποφάσεων
ακόμα και σε επίπεδο διορισμού αξιωματούχων, είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό πόσο επικίνδυνο
είναι το περιβάλλον για εμάς, όταν μια επιθετική δύναμη, όπως είναι η Τουρκία (aggressive force), δεν
πείθεται από διαδικασίες αμυντικής πολιτικής