Geopolitics Magazine March - April 2016 | Page 67

Όμως, πάνω από τις επιστήμες, που περίτεχνα οι «πολιτισμένοι φίλοι μας» στου χρόνου το διάβα, υπήρξαν πιστοί σπουδαστές και τις εφάρμοσαν κατά γράμμα και συχνότατα επάνω στο κορμί της πατρίδας μας, μάλλον αγνόησαν το κίνητρο. Αυτό που ωθεί συνειδήσεις, να μην υποτάσσονται σε φυσικούς κανόνες, να μην αποδέχονται αμαχητί θεωρήματα και πρακτικές, αλλά να αντιστέκονται με τιμή σε αρχέγονα κελεύσματα, παράλογα και ίσως ασύλληπτα για την κοινή αντίληψη. Και το πλέον ειρωνικό, αυτό που ακόμη εκνευρίζει όλους αυτούς που μεταλαμπαδεύτηκαν από εμάς τις πρακτικές επιστήμες, είναι η εμμονή μας σε ανέφικτες ιδέες και ρομαντικές εμπνεύσεις για ακλόνητη Πίστη, για άνευ όρων Ελευθερία, για αδιαπραγμάτευτη Ανεξαρτησία, για μέχρις εσχάτων Αγώνα. Βλέπετε, στον θαλασσοδαρμένο βράχο αυτό η Λογική ήταν η θυγατέρα, τα Μαθηματικά εγγόνι, αλλά μάνα ήταν πάντα η Ελευθερία με αδερφή την Φιλοσοφία. Στο τόπο αυτό, Άγιασμα και εξύψωμα, η Μάνα που τους πάντες αγκαλιάζει, Η Μάνα που γέννησε τον Θεό της Σταυρικής Θυσίας, ταίριαξε πάντα στις καρδιές των Ελλήνων, στερνή παρηγοριά κι αστείρευτη ελπίδα. Η Παναγία, όραμα στα μάτια του μαχητή της Αλβανίας, Στρατηγός στις τούρμες της Καππαδοκίας, Μαυροφόρα Μάνα που δρόσιζε τα χείλη του πολεμιστή στο Λαχανά, Μυ ροφόρα στον υγρό τάφο της τορπιλισμένης Έλλης στην Τήνο, δεν έπαψε ποτέ να λατρεύεται με σεμνότητα και πίστη από τον Έλληνα Στρατιώτη. Δίκαια η πανήγυρις του, δεν θα μπορούσε παρά να συμπέσει με την Δική Της Θεομητορική Εορτή, περικλείοντας στου Θεού την απέραντη Αγάπη, την ικεσία και την πνευματική έγερση του Έθνους των Ελλήνων, μα συνάμα και την ελπίδα για την αειφόρο προστασία Της, στον εν όπλοις ανθό της κάθε Ελληνικής γενιάς. Εδώ οι Θεοί, γεννάνε μαχητές. Εδώ η Παναγία, έχει παιδιά της μόνο πολεμιστές. Εδώ η Ελευθερία, ποτίζει το δένδρο της με αίμα στρατιωτών που χύνεται σε πεδία υπεράσπισής της. Οι Έλληνες, πριν προλάβουν να σπουδάσουν επιστήμες, μαθαίνουν να σκαρφαλώνουν κορφές σαν τα κατσίκια, να βαστάνε όπλα και να πολεμάνε για την φλούδα της γης που τους ανήκει. Στο τόπο αυτό, που τους Ήρωες της επόμενης ημέρας της Ιστορίας του, δεν γεμίζει το μάτι των λογικών, των πολιτισμένων και των ισχυρών, το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης όταν προκληθούν και αναγκαστούν να πολεμήσουν, δεν προσμετράται και δεν λογαριάζεται ποτέ. Στην ύστατη ώρα της θυσίας, ανέκαθεν, μέτρησε μόνον ποιος συμπολεμιστής ήταν δίπλα στον άλλον, αδιαφορώντας αν τον λέγαν Λεωνίδα ή Διηνέκη, Νικηφόρο Φωκά ή Διγενή, Παλαιολόγο ή Φλαντανελά, Κολοκοτρώνη ή Νικηταρά, Κανάρη ή Ματρόζο, Βουράτσο ή Ίτσιο, Παλληκαρίδη ή Αυξεντίου, Γιαλοψό ή Καραθανάση. Πάντα στην πέτρα αυτή που πέταξε στο πέλαγο Το χέρι Του Δημιουργού, ούτε τα αναστήματα λογαριάστηκαν, ούτε οι αριθμοί, μήτε ο όγκος προσμετρήθηκε, μηδέ και η λογική. Μιλτιάδηδες, Θεμιστοκλήδες, Διάκοι, Κολοκοτρώνηδες, Καραϊσκάκηδες, Μελάδες, Βελισσαρίου, Πλαστήρες, Δαβάκηδες, Κατσιμήτροι, Μητραλέξηδες, Ηλιάκηδες, εκατοντάδες επώνυμοι και χιλιάδες ανώνυμοι, σ΄ ένα μακρύ χορό πιασμένοι κορόιδεψαν τον Χάρο σε μαρμαρένια αλώνια και τον νίκησαν με την περιφρόνησή τους. Στην στέρφα τούτη γη, που οι μυρτιές ανθίζουν από αίμα αγνών πολεμιστών, το μόνο δηλητήριο υπήρξε πάντα η ματαιοδοξία του κάθε Εφιάλτη, που με ευτελή ανταλλάγματα άνοιγε στενά και Κερκόπορτες. Η λεβεντιά και το φιλότιμο δεν βρήκε ποτέ μετάφραση σε άλλη γλώσσα, γιατί το νόημά της γεννήθηκε εδώ, σ΄ αυτή την πέτρα την αλλόκοτη, βλάστησε σε στενωπούς όπως οι Θερμοπύλες, άνθισε σε γυμνόλοφους όπως το Μανιάκι, έδωσε καρπούς σε διάσελα όπως το Μπιζάνι, φυτρώνει περήφανα σε πετροράχες όπως η Τρεμπεσίνα. «Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα.» Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016 Page 65