Γράφει η Χριστίνα Δεστούνη
πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος
Οι ιδεολογικές ακαμψίες της Νέας Συναίνεσης:
το κυρίαρχο μοντέλο μακροοικονομικής πολιτικής.
Με αφορμή τη χρηματοπιστωτική κρίση, που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2007, έχει πυροδοτηθεί η συζήτηση
σχετικά με την αποτελεσματικότητα του μείγματος μακροοικονομικής σταθεροποιητικής πολιτικής που
ακολουθείται τα τελευταία 30 περίπου χρόνια. Μία συζήτηση που τροφοδοτείται κυρίως από την αδυναμία
της ευρωπαϊκής οικονομικής αρχιτεκτονικής να αντιμετωπίσει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες των
κρατών μελών της και να εξέλθει από την κρίση.
Για να αντιληφθούμε τη σημερινή κατάσταση θα πρέπει να ανατρέξουμε για λίγο στο παρελθόν. Από
τη δεκαετία του 1970 και μετά παρατηρούμε μία μεταστροφή στις βασικές πεποιθήσεις για την
αποτελεσματική λειτουργία των καπιταλιστικών οικονομιών. Το ξέσπασμα των δύο πετρελαϊκών κρίσεων
και το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού έθεσαν τη βάση για την αμφισβήτηση του έως τότε κυρίαρχου
και επιτυχημένου δόγματος μακροοικονομικής πολιτικής που χαρακτηρίζονταν από τα κεϋνσιανά
οικονομικά. Σημαντική ήταν επίσης η επιτυχία του Paul Volker. επικεφαλής της FED το 1979, να τιθασεύσει
τον υψηλό πληθωρισμό, που κυμαίνονταν πάνω από 10% το 1974, και ν α τον περιορίσει στο 4% έως το
1984. Από τότε το παράδειγμα των ΗΠΑ ακολούθησαν και άλλα κράτη και έτσι ο πληθωρισμός στις
βιομηχανικές οικονομίες μειώθηκε από το 9% στο 2% και στις αναπτυσσόμενες οικονομίες από το 31%
στο 6%. (Goodfriend, 2007, σ. 1)
Ως συνέπεια αυτών, από τη δεκαετία
του 1980 και μετά, η νομισματική πολιτική
πλέον κατέχει πρωτεύοντα ρόλο ενώ
τίθενται νέες προτεραιότητες-στόχοι, όπως
αυτός του χαμηλού πληθωρισμού που
παίρνει τη θέση της πλήρους απασχόλησης.
Ο ρόλος της δημοσιονομικής πολιτικής
αποδυναμώνεται και υποβαθμίζεται σε
συνεπικουρικό ως προς τους στόχους της
νομισματικής πολιτικής. Η υποβάθμιση του
ενεργού
ρόλου
της
δημοσιονομικής
πολιτικής πηγάζει από τις μονεταριστικές
αντιλήψεις
που
επικράτησαν
ως
αντεπανάσταση.
Στο μονεταριστικό μοντέλο, η ανεργία
δεν γίνεται να αποκλιμακωθεί συστηματικά
κάτω από το φυσικό της ποσοστό και αν στοχεύσουμε στη βραχυπρόθεσμη μείωση της, το αποτέλεσμα θα
είναι ο υψηλός πληθωρισμός. Για να μειωθεί λοιπόν η ανεργία θα πρέπει να μειωθεί το φυσικό της ποσοστό
και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με διαρθρωτικές πολιτικές (ευέλικτες μορφές εργασίας, εργατικές εισφορές,
άνοιγμα επαγγελμάτων κτλ).
Geopolitics.com.gr all rights reserved 2016
Page 41