Geopolitics Magazine January - February 2016

Ως προς αυτό θα ήταν εποικοδομητικό να σταθούμε λίγο στα λόγια του Τζον Μέιναρντ Κέυνς: «O πληθωρισμός ε ίναι άδικος και ο αποπληθωρισμός ε ίναι απρόσφορος. Από τα δύο, ο αποπληθωρισμός ε ίναι ίσως –αν ε ξαιρέ σε ι κανε ίς υπε ρβολικά ποσοστά πληθωρισμού όπως αυτά της Γε ρμανίας- το χε ιρότε ρο. Επε ιδή ε ίναι χε ιρότε ρο, σε έ ναν ε ξαθλιωμέ νο κόσμο, να προκαλέ σε ις ανε ργία από το να απογοητε ύσε ις τον ε ισοδηματία. Αλλά δε ν ε ίναι απαραίτητο να ζυγίζε ι κανε ίς το έ να κακό έ ναντι του άλλου. Είναι ε υκολότε ρο να συμφωνήσουμε ότι και τα δύο ε ίναι προς αποφυγή.» Συνεχίζουμε με την ανεργία, η οποία κυμαίνεται στο 10% του ΑΕΠ. Ένας αριθμός μη ενδεικτικός της κατάστασης καθώς η ανεργία διαγράφει μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών με χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία να ξεπερνούν το 25% του ΑΕΠ και άλλες όπως η Γερμανία να βρίσκονται κάτω από το μέσο όρο του 10%. Από τα παραπάνω είναι ξεκάθαρο το γεγονός πως το νέο πλαίσιο που δημιουργήθηκε για την ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση δεν κατάφερε να επιλύσει τα μεγάλα προβλήματα της ένωσης, πλην της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και γι αυτό το λόγο κρίνεται αναποτελεσματικό. Θα μπορούσε δε να χαρακτηρισθεί ως μία προσπάθεια ανεύρεσης υποκατάστατων της αναγκαίας και μελλοντικά αναπόφευκτης δημοσιονομικής ολοκλήρωσης. Χαρακτηρίζεται επίσης από μία κάποια ιδεολογική και πολιτική ακαμψία λόγω της προσήλωσης στο μακροοικονομικό μοντέλο της Νέας Συναίνεσης αλλά και της πρόταξης των επιμέρους εθνικών συμφερόντων έναντι των κοινών κοινοτικών.\ Τρίτον, μέσα από το νέο πλαίσιο καθίσταται προφανές πως οι λαοί της Ευρώπης δεν επέλεξαν την ενίσχυση της διαδικασίας της ολοκλήρωσης αλλά μήπως όμως σημειώθηκε και κάποια δημοκρατική οπισθοχώρηση; Αυτό που στην πραγματικότητα θεσμοθετήθηκε είναι η σχεδόν πλήρης παραχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής των κρατών-μελών της ΕΕ, αφού οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εθνικών κοινοβουλίων, με βάση όσα θεσμοθετήθηκαν με την εισαγωγή του δημοσιονομικού συμφώνου, στερούνται πλέον οποιουδήποτε ελιγμού σχετικά με τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής. Η επιτήρηση και ο συντονισμός των οικονομικών πολιτικών, τα αυστηρά χρονοδιαγράμματα και η επιβολή κυρώσεων είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του νέου πλαισίου για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, παρατηρείται πως το νέο πλαίσιο ενίσχυσε τη δικαιοδοσία συγκεκριμένων ευρωπαϊκών οργάνων όπως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου χωρίς όμως μία αντίστοιχη ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή έστω τη δημιουργία μίας κεντρικής δημοσιονομικής αρχής, της οποίας η μία πλευρά θα επιβάλει κανονισμούς, χρονοδιαγράμματα και κυρώσεις αλλά η άλλη θα συνδράμει τα κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Η δε Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναλαμβάνει, μάλιστα, την αρμοδιότητα να εγκρίνει τα προσχέδια των προϋπολογισμών πριν αυτά τεθούν για συζήτηση στα εθνικά κοινοβούλια και να διατυπώσει αντίστοιχες γ

Geopolitics Magazine January - February 2016 | Page 53