Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκλαν Σύμβουλος Θεμάτων Ασφαλείας
Ο γυάλινος πύργος της Ευρωπαϊκής Βαβέλ ράγισε
Το κείμενο γράφεται αμέσως μετά την σκέψη των τεσσάρων ηγετών της Γερμανίας , Ισπανίας , Ιταλίας και Γαλλίας για την πιθανή δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης δύο ταχυτήτων που θα στηριχθεί αποκλειστικά και μόνο στην δυνατότητα της οικονομίας κάθε χώρας καθώς και στους δυναμικούς παράγοντες που χαρακτηρίζουν την ανάπτυξη τους .
Η σκέψη αυτή « φωτογραφίζει » ουσιαστικά αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης , την Ελλάδα αλλά και μερικές άλλες χώρες που εποφθαλμιούν μια είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να επωφεληθούν κάποιων οικονομικών βοηθειών από τις « ισχυρές τράπεζες ».
Το δίκοπο μαχαίρι σε κάτι τέτοιο και η , κατά την άποψη μου , εκ προοιμίου αποτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος χαρακτηρίζεται από τα παρακάτω .
Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία στον τρόπο σκέψης και εφαρμογής μιας τέτοιας ιδέας που θυμίζει έντονα την αποτυχημένη ύπαρξη του θεσμού της Κοινωνίας των Εθνών κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου . Η εφαρμογή ενός δικτύου ισορροπιών πέτυχε τότε καθώς υπήρχε ακόμα μια ροή διπλωματικής αδράνειας από την παρουσία και τις πρακτικές του Bismarck . Μόνο που σήμερα , δεν υπάρχει πουθενά μια τέτοια διπλωματική προσωπικότητα που να μπορεί να διαχειριστεί μια νέα κατάσταση realpolitik που θα είναι και πολύ πιο πολύπλοκη λόγω της φόρμας που έχει επικρατήσει στην Ευρασία αλλά και στην βαθύτερη δικτύωση σε κέντρα αποφάσεων . Μια Ένωση λοιπόν της Ευρώπης που θα αφορά μόνο μια ελίτ χωρών θα αντιμετωπίσει 100 % προβλήματα αλλά θα πέσει και στην « παγίδα του Θουκιδίδη » καθώς οι γύρω χώρες θέλοντας να ισχυροποιηθούν απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση , θα προστρέξουν σε άλλους συμμάχους για να βρούνε κάποιο σημείο ενίσχυσης .
Στην παρούσα κατάσταση που είναι η Ευρώπη με τις ΗΠΑ σε αλλαγή δόγματος εσωστροφής , την Ρωσία να θέλει να δηλώσει έντονη παρουσία , την Μεγάλη Βρετανία σε διαδικασία απόσχισης και την Τουρκία να αναζητεί ρόλο μέσα στην Ευρασία , θα έλεγα πώς και μόνο η αναφορά του σεναρίου μιας ζώνης δύο ταχυτήτων , δημιουργεί σοβαρά θέματα σταθερότητας και συνοχής , ακόμα και αν δεν εφαρμοστεί ποτέ . Παράλληλα ακόμα και αν δημιουργηθεί μια τέτοια διζωνική Ευρώπη , κανείς δεν εγγυάται μετά πως θα διατηρηθεί , αφού οι ισχυρές χώρες με διαφορετικά και πιο έντονα συμφέροντα που έχουν και λιγότερες εξαρτήσεις θα ανεχτούν πολύ λιγότερα από όποια απόφαση χωρών μελών . Όσον αφορά τους πιο « αδύναμους » στην δεύτερη ζώνη , δεν θα έχουν λόγο συμμετοχής καθώς θα αντιμετωπίζονται έτσι και αλλιώς με λιγότερα δικαιώματα και παράλληλα θα έχουν πάνω κάτω και τις ίδιες υποχρεώσεις σε ένα σύστημα που θα λειτουργεί με εταιρικά / οικονομικά συστήματα και όχι με ανθρωποκεντρικά όπως ανέφερε και η διακήρυξη της Ένωσης περνώντας από τα στάδια της ΕΟΚ-ΟΝΕ .
Από πλευράς ασφαλείας τώρα και μόνο η αναφορά για δημιουργία ευρωστρατού , προκαλεί μειδίαμα . Σε μια Ευρώπη που απαρτίζεται από χώρες με ισχυρά εθνικά συμφέροντα που αντιμετωπίζουν διαφορετικά θέματα όπως μεταναστευτικό , τρομοκρατία , συμμαχίες σε ΕΜΕΑ και Αφρική , είναι εύκολο να διαπιστωθεί πώς δεν μπορεί να υπάρξει σύμπνοια σε επιχειρησιακό επίπεδο παρά μόνο αν η απειλή είναι μεγάλη . Όμως σε αυτό το σημείο , υπάρχει και το ΝΑΤΟ που λειτουργεί με γνώμονα την Αμερικανο-κεντρική πολιτική , που μπορεί να είναι πιο υποκειμενική απέναντι σε καταστάσεις , αλλά ταυτόχρονα διευκολύνει
Geopolitics . com . gr all rights reserved 2017 Page 59