Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το παράδειγμα της Ουκρανίας μπορούμε να δούμε πως η Ευρώπη και κατάπιε και χώνεψε το γεγονός πως στην Ουκρανία την κυβέρνηση ανέλαβαν ακροδεξιοί θύλακες και μάλιστα από τους πιο σκληρούς σε ολόκληρη την Ήπειρο. Κανένας δεν ασχολήθηκε με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή λοιπές τέτοιες κατηγορίες, όλοι ξέχασαν ένα αεροσκάφος πολιτικού νηολογίου που κατερρίφθη και αντιθέτως η κοινή γνώμη δέχεται πως υπεύθυνος για όλα είναι ο Ρώσος Πρόεδρος. Ασχέτως ποσόστωσης ευθυνών αυτό που έχει σημασία να δούμε είναι η αποκλειστική χρέωση αυτών σε μία πλευρά από μία ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η οποία δείχνει πόσο εύκολα έχει μαζικοποιηθεί.
Αυτό δεν αποτελεί απλά μία διαπίστωση αλλά μία συνέχεια των αποτελεσμάτων του γιουγκοσλαβικού πειράματος. Η Ευρώπη ουδέποτε αντέδρασε στην έκδηλη εμπλοκή του ΝΑΤΟ υπέρ ενός εκ των συμμετεχόντων στον εμφύλιο της χώρας. Μάλιστα το κυριότερο στοιχείο εδώ είναι πως η Ευρώπη ουδέποτε αντέδρασε στο γεγονός πως το ΝΑΤΟ, παρά τη Διεθνή Νομοθεσία, επενέβη στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, χωρίς πρώτα να έχει ληφθεί σχετική απόφαση από το Σ. Α. του ΟΗΕ. Αυτό ακριβώς το διπλωματικό παραθυράκι που χρησιμοποίησαν τότε οι ΗΠΑ, εξετάστηκε από την Κυβέρνηση Obama προκειμένου οι ΗΠΑ και η Συμμαχία τους να εμπλακεί σε εναέριους βομβαρδισμούς στη Συρία, ως « ανθρωπιστική παρέμβαση ».
Ο ρόλος των Διεθνών Δικαστηρίων
Κατά τον ίδιο τρόπο που η ιστορία επαναλαμβάνεται μεταξύ Ουκρανίας και Γιουγκοσλαβίας μπορούμε να δούμε πως το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση Γιουγκοσλαβίας-Λιβύης. Επί παραδείγματι βλέπουμε ότι η λήξη της Χρωματιστής Επανάστασης δίνεται από ένα διεθνές δικαστήριο, που στην περίπτωση της Λιβύης ήταν το ICC( International Criminal Court). Στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας η επικύρωση του αποτελέσματος της Χρωματιστής Επανάστασης ήρθε από ένα άλλο Διεθνές Νομικό Πρόσωπο, το ICTY( International Criminal Tribunal for the former Yugoslavia). Στον περίπλοκο σύγχρονο κόσμο συσχετισμού δυνάμεων τα Διεθνή Δικαστήρια λειτουργούν ως ad hoc όργανα της ηγεμονίας των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση ιδρύεται ένα νέο Δικαστήριο το οποίο λειτουργεί αποκλειστικά για τις ανάγκες της συγκεκριμένης Έγχρωμης Επανάστασης, όταν αυτή διοργανώνεται σε εδάφη της ρωσικής σφαίρας επιρροής.
Ο σκοπός τους είναι ο στιγματισμός των αντιπάλων των ΗΠΑ τη στιγμή που ο ρόλος του ICC είναι η ηθική δικαίωση της ιδεολογικής αξίωσης των ΗΠΑ πως σήμερα, παγκοσμίως, υφίσταται αμερόληπτη Διεθνής Δικαιοσύνη, η οποία παρακάμπτει τα εθνικά σύνορα και υπηρετεί την επιβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως ο αντικειμενικός σκοπός ενός δικαστηρίου, εν αντιθέσει με μία Ιερά Εξέταση, είναι η έκφραση των κανόνων μίας συγκεκριμένης κοινωνίας( ασχέτως γεωγραφικού, εθνικού, θρησκευτικού κ. α. προσδιορισμού) η οποία συμφωνεί και αναθέτει σε αυτό το Δικαστήριο την εκδίκαση υποθέσεων των μελών της. Επιπλέον κανένα Δικαστήριο δε διαθέτει δικά του όργανα επιβολής της τάξης, εξού και η διάκριση των εξουσιών μεταξύ Υπουργείων Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως. Τα εν λόγω Διεθνή Δικαστήρια στηρίζονται στις ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ και των συνεργατών αυτού, επομένως αυτά τα κράτη εξαιρούνται από την απόδοση ευθυνών από τέτοια Διεθνή Δικαστήρια. Εν ολίγοις, σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει ότι την ιστορία τη γράφει ο νικητής, με τη διαφορά ότι αυτή αποτελεί την ιστορία του νικητή και όχι την πραγματική ιστορία.
Η σταυροφορία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Η ιδεολογία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποτελεί ένα εγχείρημα εν αμφιβόλω, από τη στιγμή που τα δικαιώματα οφείλουν να θεμελιώνονται με παγιωμένες και στέρεες πολιτικές συμφωνίες και όχι ως υποκειμενικής μετάφρασης υποθέσεις. Αυτή η ιδεολογία σήμερα εξυπηρετεί αμφότερες εγχώριες και διεθνείς σκοπιμότητες. Για την Ε. Ε. προβάλει τον ελαφρύ ευρωπαϊκό εθνικισμό, ο οποίος στηρίζεται στις κοινωνικές αξίες. Για τις ΗΠΑ που είναι πιο σκληροπυρηνικές στην προώθηση των εθνικών τους συμφερόντων αυτή η ιδεολογία εξυπηρετεί την εμπλοκή τους σε ξένες υποθέσεις υπό το μανδύα μίας άτυπης σταυροφορίας, η οποία βρίσκει ανταπόκριση στους ευρωπαίους συμμάχους αλλά κυρίως στην κοινή τους γνώμη και τον αγγλόφωνο κόσμο( Μ. Βρετανία, Αυστραλία, Καναδά). Ουσιαστικά η ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί τον φόρο ήθους που αποδίδεται στην αρετή.
Geopolitics. com. gr all rights reserved 2017 Page 51