Een ode aan ' zijn bos ': die bracht Dieter vorig jaar in zijn boek ‘ Boslof ’. Vier seizoenen lang vertoefde hij in zijn favoriete achtertuin . “ Plots was ik verplicht om er méér tijd door te brengen – een fijn excuus – dan normaal , maar de echte drijfveer was dat ik mensen terug warm wilde maken voor wat er allemaal te zien is in zo ’ n bos . Die connectie zijn we helaas kwijtgeraakt . Dat is jammer , want een bos is niet alleen een groot spektakel dat blijft verrassen , het is ook een uniek ecosysteem waar alles aan mekaar hangt en dat ons in leven houdt . Sterker nog : zonder het bos zijn we hopeloos verloren . In dat opzicht zijn we het aan onszelf verplicht om er wat meer zorg voor te dragen .”
Buizerd in de klas Hoe die passie voor het bos ontstaan is ? “ Ik had enkele inspirerende leraars in de lagere school . Zo was er meester Dani die in de klas een glazen bokaal zette met brandnetels en rupskes erin , die ik voor mijn ogen zag veranderen in vlinders . Dat klinkt nu banaal , maar ik vond dat toen heel indrukwekkend . Of meester Jos Cox , hij was conservator in de Kooldries ( een klein natuurgebied in Brecht ) én vogelringer , die met een jute zak het lokaal binnenkwam en daar een buizerd van onderuit toverde . Stel je voor , een levende buizerd in de klas ! Hij was ook diegene die ons rondgidste in zijn natuurgebied en toonde wat we in de boeken lazen . Zulke leraars zijn goud waard . Ik denk dat ik mijn fascinatie voor de natuur voor een groot deel aan hen te danken heb .”
Verwonderen “ Later werd ik lid bij de lokale JNM ( Jeugdbond voor Natuur en Milieu ), die op dat moment uit amper twee of drie gezinnen bestond . Toen deze afdeling nadien verdween , heb ik er samen met mijn broer en enkele sympathisanten nieuw leven in geblazen . Ik heb toen , 15 jaar geleden , klein mannekes gegidst , die ondertussen zelf leiding geven . Ook mijn eigen kinderen heb ik altijd geprobeerd om te verwonderen , want daar komt het uiteindelijk op neer . Of dat ook lukt , weet je als ouder natuurlijk nooit . Maar onze dochter is ondertussen wél biologie aan het studeren en onze jaarlijkse trektochten met het gezin kunnen voorlopig nog op het nodige enthousiasme rekenen . Deze zomer gaan we naar het drielandenpunt van Albanië , Kosovo en Montenegro , met de tentjes en de rugzak . Back to basics , dat doet deugd . Bovendien is het een duidelijke vakantie , een beetje zoals een skivakantie . Iedereen weet waar hij of zij aan toe is : bottines aan , wandelen en genieten .” ( lacht )
‘ Iedereen weet waar hij of zij aan toe is tijdens onze vakantie : bottines aan , wandelen en genieten .’
7