FULL LIFE «Με αποδείξεις και λαμπερά ονόματα» FULL LIFE - ΤΕΥΧΟΣ 1ο (4/12/13) | Page 24

Α

«Ακριβοθώρητος», «παγκόσμιος Έλληνας», «ηθοποιός διεθνούς φήμης».
Αυτές είναι οι λέξεις που μπορεί να… αλιεύσει κάποιος αναζητώντας το
όνομα του Γιώργου Βογιατζή μέσα στο Διαδίκτυο.
Μόνιμος κάτοικος Λονδίνου πλέον, με συμμετοχές σε διεθνείς παραγωγές, ο Γιώργος Βογιατζής αποφάσισε πριν από τρία χρόνια να εγκαταλείψει οριστικά την Ελλάδα και μαζί με την κατά 36 χρόνια μικρότερη σύζυγό του Ντιάνα να ασχοληθεί ακόμη πιο εντατικά με διεθνείς παραγωγές,
αλλά και συμμετοχές σε σίριαλ και ταινίες σε Ιταλία, Αγγλία, Αμερική.
Άλλωστε, στην Ελλάδα δεν έχει τίποτα που να τον κρατάει παρά μόνο ένα
σπίτι και κάποιες πολύ ωραίες αναμνήσεις!
Η ιστορία του; Μοναδική, σαν γραμμένη από σενάριο του Μιχάλη Κακογιάννη. Ένα παιδί φεύγει από την Ελλάδα χωρίς χρήματα στην τσέπη
και αποφασίζει να σπουδάσει στο Παρίσι. Άστεγος για μέρες, νηστικός,
πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά όταν του δίνεται και διακρίνεται ως Ιωσήφ στην ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Από κει και
πέρα, τα πάντα έγιναν όπως εκείνος τα ήθελε. Με μια μικρή ανάπαυλα
από τα εξαντλητικά γυρίσματα σε Ιταλία και Αμερική, ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός ήρθε στην Ελλάδα και μίλησε αποκλειστικά στο FULL
LIFE, εξιστορώντας τα απίστευτα γεγονότα της ζωής του που θα τον συνοδεύουν για πάντα.
Άνετος, χωρίς κανένα ίχνος σταρ, απλά ντυμένος, με μια παλιά μηχανή,
έχοντας πάντα στο πλευρό του την πανέμορφη σύζυγό του Ντιάνα, έρχεται στο ραντεβού μας, στα στενά της Πλάκας. Κοιτάζει δεξιά και αριστερά
τα κτίρια. «Τι μου θυμίζετε!» λέει και τα βουρκωμένα μάτια του φανερώνουν τον Παγκόσμιο Έλληνα που γυρίζει στα πάτρια εδάφη μόνο και μόνο για να θυμηθεί τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων.
«Γυρίζω τη γη από τα δεκαεπτά μου…»
Άνθρωπος που αντέχει την περιπλάνηση, ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός παραδέχεται πως σχεδόν από την εφηβεία του περιπλανιέται. Τον ρωτάμε, αν είναι πλέον μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. Χαμογελάει. «Νιώθω
μόνιμος ταξιδευτής της ζωής πάνω στη γη. Δεν είμαι μόνιμος κάτοικος
Λονδίνου, αλλά ολόκληρης της γης. Όπου γης και πατρίς, που λένε, αν
και η καρδιά μου χτυπάει ελληνικά. Από τα δεκαεπτά μου χρόνια ταξιδεύω. Πριν από μερικά χρόνια, είχα υποσχεθεί στην Ντιάνα μου, τη σύζυγό μου, ότι μόλις αρχίσει να πηγαίνει και εκείνη καλά στη δουλειά της,
θα μείνουμε στο Λονδίνο. Κάνει ένα εξαιρετικό θεατρικό στο Λονδίνο,
έχει ατζέντη δικό της και τα πάντα έχουν μπει σε μια σειρά. Για εμένα
πλέον δεν με νοιάζει. Ό,τι έκανα, το έκανα, αν και στη δουλειά μας ποτέ
δεν έχεις φτάσει στο τέλος. Όλο προχωράς. Έφτασα μέχρι τις Κάννες και
κερδίσαμε με Τα χρόνια της φωτιάς. Έγινα ένας από τους πρωταγωνιστές
του Τζεφιρέλι και με λέει φίλο του. Το ίδιο η Ειρήνη Παππά, η Μπελούτσι, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Οπότε, αυτά μένουν» λέει με χαμόγελο στα χείλη, δείχνοντας ότι είναι χορτασμένος από συγκινήσεις αλλά
και εμπειρίες ζωής.
«Απολογισμός ζωής…»
Η μεγάλη αποκάλυψη για εμάς έρχεται όταν του ζητάμε να μας κάνει
τον απολογισμό της ζωής του. Κοιτάζει με νόημα την κατά πολύ νεότερη σύζυγό του και απαντάει με σιγουριά. «Πριν από χρόνια, ο Καζάν
με είχε βάλει μπροστά σε ένα κασσετοφωνάκι να του διηγούμαι τη ζωή
μου. Και μου έλεγε: τρία βιβλία γράφω μ’ εσένα. Θυμάμαι έντονα τη
Ρώμη» μας λέει και μας διηγείται περιστατικά. «Όταν πήγα εκεί, τρελάθηκα που την είδα. Λέω: “θέλω να μείνω για πάντα εδώ”. Ναι, αλλά
πώς θα ζούσα; Είχα 15 δολάρια στην τσέπη. Στην Ιταλία, ένα πιάτο
σπαγγέτι θα σου δώσουν να φας. Στη Γαλλία, έχω μείνει οκτώ μέρες
νηστικός. Την όγδοη μέρα, που μου έστειλε η θεία μου η Φίτσα Ντάβου χρήματα (κολλητή της Ρένας Βλαχοπούλου) να μου τα φέρει ο
Φίνος, πήγα να φάω σε εστιατόριο και έκανα εμετό για δύο μέρες από

46 full LIFE

“ Έχω πλύνει
πτώματα σε
νεκροτομείο
για να πάρω
μεροκάματο.
Έχω κοιμηθεί
σε ένα παλιό
Citroen για
έξι μήνες,
για να τα
βγάλω πέρα.”

την πείνα που με είχε κυριεύσει. Όταν έγραφαν
όλες οι εφημερίδες του κόσμου αλλά και στην Ελλάδα για μένα, που έκανα τον Χριστό με τον Τζεφιρέλι, ήταν στα πάνω του ο Γεωργίτσης και πολλοί
άλλοι. Έλεγαν λοιπόν: “αχ… ρε κωλόφαρδε, τα κατάφερες!”. Τους απαντούσα: “στοπ εδώ”. Εσείς κάνατε ταινίες του Φίνου σε στρωμένες δουλειές και
εγώ πεινούσα στη Γαλλία. Έχω πλύνει πτώματα
σε νεκροτομείο για να πάρω μεροκάματο. Έχω
κοιμηθεί σε ένα παλιό Citroen για έξι μήνες, για
να τα βγάλω πέρα. Θυμάμαι, για να βγάλεις γρήγορο χρήμα, μπορούσες να πλύνεις πτώματα σε
νεκροτομείο. Και πήγα. Δεν άντεξα. Και από τότε
έχω τρομερό πρόβλημα με τον θάνατο. Αλλά και
με έχουν πετάξει έξω από ένα σπίτι με το στρώμα
γιατί δεν είχα να πληρώσω το νοίκι».
Ύστερα από αυτές τις επιλογές, το σοκ για εμάς ήταν
πολύ μεγάλο. Προσπαθήσαμε να εκμαιεύσουμε κι
άλλα. Μάταια όμως. Με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, ο
ίδιος μας έβαλε φραγμό στις δημοσιογραφικές μας
ορέξεις.
«Πάντα σκέφτομαι ότι οι επιλογές μου ήταν σωστές.
Σε δύο πράγματα δεν έχω κάνει υποχωρήσεις: στη
δουλειά μου έκανα ελάχιστες και στον έρωτα καμία.
Μου την έχουν πέσει και πολλοί άντρες σε αυτό το
επάγγελμα. Δεν ενέδωσα ποτέ όμως. Όταν κάποτε η
Ρένα Βλαχοπούλου μού γνώρισε τον Δαλιανίδη,
εκείνος ήρθε κοντά μου και μου είπε: “φύγε για έξω,
γιατί εδώ πάει αλλιώς το κόλπο”.
Και οι κουβέντες του Γιάννη με βοήθησαν πολύ σε
όλη μου την καριέρα. Ήταν εξαιρετικός άνθρωπος και
σου μιλούσε αντρίκια» λέει και με συγκίνηση θυμάται
περιστατικά με τον μεγάλο σκηνοθέτη Γιάννη Δαλιανίδη, που τον θεωρεί τον πιο πρωτοποριακό Έλληνα
σκηνοθέτη.
«Πληγώνεσαι με την Ελλάδα της κρίσης…»
Η κουβέντα μας, η περιπλάνησή μας στα πλάνα της
ζωής του, πηγαίνει σιγ ά σιγά στην Ελλάδα της κρίσης.
Στην Ελλάδα του σήμερα. Κοιτάζει τον ουρανό μέσα
από τα ιστορικά κτίρια της Πλάκας. «Είναι πλήγμα
στην καρδιά κάθε Έλληνα που βλέπει την Ελλάδα να
συρρικνώνεται. Να αποκόβεις μνήμες και φωτογραφίες
που έχεις από την παιδική σου ηλικία. Ένιωσα τρομερή
κατάθλιψη όταν είδα μαγαζιά γύρω από το σπίτι μου,
που με αυτά είχα μεγαλώσει, να είναι πλέον κλειστά.
Βγήκα να πάρω σουβλάκι, κλειστό. Πήγα να βγάλω λεφτά από κατάστημα τράπεζας, κλειστό. Όποιον συναντάω, βλέπω τη στεναχώρια στο πρόσωπό του. Δεν είναι
δυνατόν να γίνεται αυτό σε μια χώρα που έδωσε τη φιλοσοφία του, το πνεύμα του σε όλο τον κόσμο. Οι Έλληνες μόνο και μόνο με το όνομα Ελλάδα θα έπρεπε να
κάθονται και οι ξένοι να τους πληρώνουν. Έπρεπε να
μας ζουν μόνο επειδή λεγόμαστε Έλληνες. Εμείς δώσαμε
τα… φώτα μας σε όλους τους πολιτισμούς της γης. Ας το
πάρουν χαμπάρι όλοι» λέει και δείχνει αισθητά πόσο έντονα τον ενοχλεί η Ελλάδα της μιζέριας.
Τον ρωτάμε πώς μπορεί ο Έλληνας σήμερα να αντιδράσει. «Η αντίδραση μπορεί να προέλθει με πολλούς τρό-

πους. Ας πούμε, δεν έχουμε καταφέρει να έχουμε τη δική μας σύγχρονη
σφραγίδα στο διεθνή στερέωμα μέσω της σύγχρονης τέχνης. Οι Έλληνες
θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλές ταινίες με διεθνείς συμπαραγωγές
και μέσα από την τέχνη να περάσει και η αντίδρασή μας. Στην Ελλάδα
δεν υπάρχει υποδομή για διεθνείς παραγωγές, που θα μπορούσαμε να
κάνουμε τη δική μας αντίδραση. Ας πούμε, με πλήγωσε το κλείσιμο της
ΕΡΤ. Γιατί έπρεπε να γίνει αυτό; Γιατί έπρεπε όλη η υφήλιος να μας σχολιάσει αρνητικά; Το κάθε κράτος, ακόμη και αυτά με ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχει δικό του κρατικό κανάλι. Ευτυχώς, βλέπω ότι ξανάνοιξε. Από
την άλλη, φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε γιατί ο Έλληνας δεν έχει συνηθίσει να πληρώνει εφορία. Και αυτό συμβαίνει κυρίως σε αυτούς που
βγάζουν πολλά χρήματα και όχι στα χαμηλά στρώματα. Δεν υπάρχει φορολογική συνείδηση. Ίσως στο υποσυνείδητο του Έλληνα έχει μείνει η
Τουρκοκρατία. Ό,τι πληρώνανε τότε, το έπαιρνε ο Σουλτάνος. Αυτό πληγώνει ακόμη τους Έλληνες. Και για την κρίση φταίνε και οι πολιτικοί και
οι πολίτες. Ευτυχώς, οι μορφωμένοι όλης της γης έχουν πολύ θετική άποψη για εμάς».
«Η διαφορά ηλικίας των 36 χρόνων με τη σύζυγό μου…»
Πριν από δεκατρία χρόνια, ο Γιώργος Βογιατζής αποφάσισε να ξαναφτιάξει και πάλι τη ζωή του. Φαίνεται ήταν η 3η και η πιο τυχερή του, μιας και
η Ντιάνα όχι απλά τον αγαπάει, αλλά δεν πηγαίνει πουθενά χωρίς εκείνον. Τους χωρίζουν 36 χρόνια, όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να κάνουν
όνειρα. «Εγώ θέλω ένα παιδί από την Ντιάνα, εκείνη δεν θέλει» λέει με
χιούμορ ο Γιώργος Βογιατζής, για να του απαντήσει εκείνη: ο γιος σου και
η κόρη σου είναι σαν παιδιά μου. Το εγγόνι σου, είναι παιδί μου. Όσο για
τη διαφορά ηλικίας και την πολυτάραχη γνωριμία τους; Εξηγεί ο ίδιος.
«Για πολλούς, όταν τους λέμε τη διαφορά ηλικίας μας, θεωρείται υπερβολική. Εμείς νιώθουμε υπέροχα. Όμως το πιο ωραίο είναι το πώς γνωριfull LIFE 47