FRITS Magazine 40 september 2015 FRITS 41 december 2015 | Page 35

COLUMN
H

et zal u niet ontgaan zijn; Bob Dylan
was afgelopen maand in Eindhoven
om er het eerste van een viertal Nederlandse concerten te geven. Dat zorgde bij
aankomst van de legendarische zanger voor
ouderwets hectische taferelen in en rondom
het Eindhovense Muziekgebouw, waar fans
met elpeehoezen en stift in de hand een glimp
van de inmiddels 74-jarige maar nog immer
tot de verbeelding sprekende bard probeerden
op te vangen. Tevergeefs: aankomst en verblijf
van Dylan verliepen volgens een haast militaristisch protocol waarbij de zanger doorlopend
in quarantaine leek. Dylan laat zich niet fotograferen met fans en zet geen handtekening op
een elpeehoes. Nee, Dylan is cool.
Naast DDW en GLOW had Eindhoven er
niettemin met de keuze voor het onvolprezen Muziekgebouw voor uitgerekend het
eerste Dylan- concert na jaren een event van
formaat bij. Het recenserende schrijversgilde
van de Nederlandse dagbladen was vanwege
die primeur naar de lichtstad getogen om verslag te doen van een ook vanwege de stevige
ticketprijs van 125 euro bij voorbaat al begerenswaardig avondje Bob. Voor wie niet tot de
happy few behoorde: Bob was na jaren krassen
als een kraai goed bij stem, mede omdat de
setlist van de avond gedomineerd werd door
het crooner-repertoire van Frank Sinatra uit
Dylan’s meest recente album. Die subtiel swingende Sinatra-songs passen hem als gegoten en
dat was, hoewel mijlenver verwijderd van de
classics waarmee de man de sixties-generatie
een stem gaf, een goede keuze. Met een superieur spelende begeleidingsband en slechts sporadische uitstapjes naar de eigen klassiekers
wist Dylan het voornamelijk uit mannen op
leeftijd bestaande publiek met relatief weinig
inspanning voor zich te winnen. Sexy op zijn

oude dag, in Street Legal-pose met de benen
licht uit elkaar en de linkerhand op de heup,
gingen we als vanzelf voor de bijl. Zelfs de van
huis uit altijd wat cynische beroepsluisteraars
lieten zich kritiekloos betoveren door alleen
al de aanwezigheid van de man. Zo stonden
de landelijke dagbladen de dagen erna vol
met superlatieven over dit Eindhovense concert, daarmee wat nieuwswaarde betreft
het gras voor de voeten wegmaaiend van
de drie Amsterdamse concerten in Carré
die nog komen moesten. Onze stad wist
zich daarmee landelijk weer eens als
place to be op de kaart te zetten, en dat
voelt altijd goed. Een enkeling die de
magie-code van de avond niet begrepen had (de jongere echtgenote
die met haar oudere vent mee móest),
liep na afloop in de parkeergarage een
paar trappen achter mij. ‘Verbijsterend dat
die man met niks doen zo’n hele zaal in zijn
macht heeft’, hoorde ik haar tegen de nog na
stuiterende echtgenoot zeggen. U begrijpt dat
uw columnist het niet kon nalaten zich om te
draaien en haar aan te spreken. ‘Met niks doen,
mevrouw? Heeft u enig idee wat deze man de
afgelopen vijftig jaar gedaan heeft om zover te
komen?’ Ze schrok ervan. Ik ook trouwens;
kennelijk voelde ik me met het icoon wiens
muziek de soundtrack van mijn leven vormde
zo verbonden dat ik het in een Eindhovense
parkeergarage voor hem opnam. Haastig zei
ze: ‘Maar het was toch wel vet cool om er bij
te zijn.’ Snel incalculerende dat een verdere
discussie voor haar, mij en de bij nader inzien
toch forse echtgenoot niets zou brengen, zei
ik: ‘Dan heb je in ieder geval een bijzondere
avond gehad en daar ging het toch om!’ Voor
de slagboom bij het uitrijden zag ik ze zitten
in hun ook al vette, splinternieuwe BMW X6.
‘The Times They Are A-Changin’, dacht ik nog.

foto: John Geven Studio’s

Vet cool!

Barend Fransen
conceptmaker en programmeur jazz bij Muziekgebouw Eindhoven, en oprichter van Gare du Nord

035