42
ALS DE OLYMPISCHE DROOM IN DUIGEN VALT … HET VERDRIET VAN TOPJUDOKA MARHINDE VERKERK
‘ HET VOELT ALS FALEN, ALS MISLUKKEN’’
Marhinde Verkerk ging als medaillekandidaat naar de Olympische Spelen in Rio, maar werd al in haar eerste partij uitgeschakeld.
Je was Nederlands kampioen, Europees kampioen, wereldkampioen, vijfde op de Olympische Spelen in Londen. In Rio moest je die Olympische plak halen...‘ Ja. Maar ik heb het niet gedaan. Het is niet gelukt. Dat voelt echt als falen, als mislukken.’
En?‘ Ja, dat is een wond. Een diepe wond. Ik hoop dat die in de loop der tijd gaat helen. Maar het litteken, dat draag ik de rest van mijn leven bij me. Net als mijn succes. Dit doet pijn. Olympisch succes is vanaf mijn zestiende mijn droom. En dan lukt het niet.’
De beelden terugzien is moeilijk …‘ Dat heb ik heel lang uitgesteld. In oktober heb ik er bij ZiggoSport op televisie over gepraat. Toen moest ik wel kijken. Maar dat is moeilijk. Nu ook weer … Toen ik die beelden nog niet had gezien, dacht ik dat ik mezelf niets kon verwijten. Maar nu zie ik toch wel een paar dingen …..’
Jouw wedstrijddag was 11 augustus. Die datum kende je al een jaar …‘ Ja, in dat jaar is eigenlijk alles wat je doet gerelateerd aan die dag. Ik had een supergoede voorbereiding achter de rug, ging in topvorm naar Rio. Iedereen in het team had er vertrouwen in dat het goed zou komen.’
Maar dan is het opeens 10 augustus …‘ Ja! Dan ben je in Rio, in het Olympisch dorp. Het judotoernooi begint. Mijn vriendin Anicka van Emden won brons. Dat was echt super om mee te maken, maar tegelijkertijd werd ik megazenuwachtig.’
Je lootte een Cubaanse, Yalennis Castillo. Dat leek gunstig.‘ Van de 22 die meededen, was zij de 22e of 21e. Ik vijfde. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ze in Beijing, in 2008 zilver won. Niet echt een dodo dus, maar daarna heeft ze geen grote prestaties meer geleverd.’
Je had haar nog nooit niet eerder getroffen. Wat voelde je toen je haar voor het eerst vastpakte?‘ Ik merkte wel: dit is een hele stugge. En zeker met haar Cubaanse temperament: dan weet je, die geeft nooit op. Ik had gelijk al het gevoel dat het een lange partij zou kunnen worden.’
Binnen de vier minuten reguliere tijd, kwam er geen beslissing. Dan komt gelijk de golden score, elke fout is fataal. Je hebt heel hard getraind, dacht je: ik ben fitter dan zij?‘ Ja, en mentaal sterker. Het komt wel, dacht ik, ik ga dit langer volhouden dan jij. Ook al weet je: zij is er ook zo een. Maar ik was zó overtuigd van mezelf.’
Hoe lang duurt zo’ n golden score normaal gesproken?‘ Twee minuten is al heel lang...’
Maar de verlenging duurde veel en veel langer. Verzuurt alles, of niet?‘ Het kost verschrikkelijk veel energie. Je denkt alleen maar: kom op, doorgaan, je staat op de Olympische Spelen, niet nadenken, doorgaan! Maar je wordt zó moe, ik kón echt niet niet meer. Het is ook een gevecht met jezelf.’
Toen kwam er een tragisch einde aan de partij...‘ Er was blijkbaar afgesproken dat de golden scores ook echt met een score moesten worden beslist. Maar ja, bij ons kwam die score er niet. Dus moest de scheidsrechter wat doen. Toen ze dat aangaf, had ik net een balansverstoring gehad. Ja, toen voelde ik het wel aankomen. Maar dat moment …. Dat ze het definitief maakt … Je wilt gewoon niet verliezen.’
En toen?‘ Ik was zó moe, ik kon niet meer op mijn benen staan. Voor mijn gevoel heb ik nog een kwartier op de grond gezeten. Ja, heel erg gehuild. Maar ik wilde vooral niet dat het al voorbij was. Ik wilde die mat nog op. Vechten!’
Je ouders waren er, je vriend, die zie je dan voor het eerst.‘ Eerst nog Edith Bosch achter de schermen, een vriendin van mij, die stond de pers te woord. Dat heb ik ook nog gedaan. Ja, en toen m’ n vriend en m’ n familie. Die waren er ook helemaal kapot van... Toen brak ik ook.’
En nu, hoe erg is een interview als dit?‘ Ik heb er in de afgelopen maanden veel over gepraat, dat doet me wel goed. Het is niet altijd makkelijk. Geen leuk verhaal, maar het is wel wat het is.’
INTERVIEW: FRANK VRIJG | TEKST: RICHARD GROOT KORMELINK | FOTOGRAFIE: FERDY COLLEWIJN