11
C’est la vie...
Ik had John van Dijk vóór onze gesprekken nog nooit ontmoet.
Ter voorbereiding las ik zijn vorige interview in Friends in
Business. Uit september 2012. Nog geen vier jaar daarvoor! Op
de foto een grote kerel met een mooie, doorleefde, gebruinde
kop. 71 jaar, nog altijd de baas van zijn Mercedes-bedrijf, inwoner
van Monaco, met een mooie vriendin van 43 en een stralende
glimlach.
Natuurlijk was ik bijgepraat over zijn actuele situatie. Maar ik
schrok bij onze eerste ontmoeting. Van Dijk heeft een flinke jas
uitgedaan. We waren dan ook een faillissement, een familiecrisis,
een openhartoperatie, een uitbarsting van suikerziekte, een
beroerte, een aangekondigde onderbeen-amputatie, duizenden
pillen, duizenden injecties en twee gehoorapparaten verder.
John van Dijk wilde overduidelijk zijn verhaal kwijt. Eén keer
praten. Waarschijnlijk met de bedoeling om vragen te beantwoorden. En in de hoop dat het zou opluchten.
Ik zal eerlijk zijn: John van Dijk heeft wel mijn hart gestolen.
In al zijn kwetsbaarheid zag ik steeds glimpjes van een grootse
charmeur, een kolossale koopman, een Rotterdamse boef en
iemand die een echte, onbaatzuchtige vriend is geweest voor
heel veel vrienden. Dat ontroerde me. En ik raakte onder de
indruk van de manmoedigheid waarmee hij zijn situatie draagt,
de waardigheid waarmee hij zijn eigen fouten onder ogen wil
zien en de diepte van zijn vaderverdriet.
Ondertussen besef ik dat dezelfde man zijn eigen blazoen heeft
beschadigd. Met dingen die je echt niet kunt doen en die hem
waarschijnlijk nooit zullen worden vergeven.
Tussen die twee uitersten was het mijn taak om een geloofwaardig verhaal op te tekenen. Ik schreef al dat de hele context
te complex is voor slechts één waarheid. Het ging om het verhaal
van John van Dijk. Zíjn verhaal. Met als voorwaarde dat het wel
zo gegaan moest kúnnen zijn. Dat laatste heb ik gecheckt bij een
aantal insiders en deskundigen.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat niet alle reacties complimenteus waren. Sommige lezers hebben ons ronduit kwalijk
genomen dat we Van Dijk de ruimte hebben geboden. Reacties in
het spectrum tussen onverstandig en walgelijk, vaak geïllustreerd met voorbeelden waarin John van Dijk anderen serieus
heeft benadeeld.
De kop boven het artikel (“Je ne regrette rien”, ik heb nergens spijt
van) leek daarbij olie op het vuur te gooien.
De aanhef boven deze terugblik (“C’est la vie”, ik heb het nou
eenmaal zo gedaan en dat kan ik nu niet meer veranderen) geeft
eigenlijk beter de geest van onze gesprekken weer.
Wij hebben John van Dijk dit podium geboden omdat hij
tientallen jaren lang een opvallende rol heeft gespeeld in
zakelijk Rotterdam (en dus ook in Friends in Business). We
menen een van de grootste koopmannen uit de geschiedenis
van de stad te hebben geportretteerd. Bovendien waren er
eindeloos veel mensen die heel graag bij hem hoorden, die
zaken met hem deden en/of meedeelden in zijn vriendschap,
mateloosheid, plezier, zakelijk instinct en rijkdom.
Het feit dat John van Dijk zijn eigen levensverhaal ontegenzeggelijk heeft bevlekt, is voor ons geen reden om te doen of die
indrukwekkende staa t van dienst niet heeft bestaan. Friends in
Business maakt échte verhalen over échte mensen. Daar maken
de donkere kanten van het leven ook deel van uit.
Bovendien denken we dat heel veel mensen van dit levensverhaal kunnen leren. Niet alleen het vlees van John van Dijk is
zwak…
En tenslotte: als crossmediaal medium hebben we blijkbaar in
een grote behoefte voorzien. Heel veel mensen blijken gewoon
benieuwd naar hoe het met John van Dijk gaat.
Overigens was 95 procent van alle duizenden reacties positief.
Mensen die hij zakelijk heeft geholpen, MEAO-leerlingen die hij
aan de rand van het trainingsveld van SVV colleges in koopmansgeest gaf, SVV’ers die graag weer met hem in contact
komen, hele en halve minnaressen die weinig te kort waren
gekomen, kinderen die te weinig geld op de toonbank legden
voor een chocomelletje en dat opeens aangeboden kregen door
een aardige meneer in een bontjas, één van de grootste
voetballers ooit uit onze regio die door Van Dijk werd bijgespijkerd in onderhandelingstactieken, werknemers die nog nooit
zo’n fijne baas hadden gehad, enzovoort, enzovoort.
Het is maar een kleine bloemlezing. Alles is na te lezen op onze
social media-accounts.
Tenslotte de meest heftige kwestie: die tussen John van Dijk en
zijn dochters.
Het verlangen van een vader naar zijn kinderen, van een opa
naar zijn kleinkinderen is (in mijn ervaring) een oergevoel,
volledig onafhankelijk van de vraag in hoeverre hij zelf schuld
heeft aan een ontstane verwijdering.
Ik snap hoe moeilijk het allemaal is, maar ik hoop dat in de tijd
die er nu nog over is, nog zo veel mogelijk kan worden hersteld.
We weten inmiddels dat ons verhaal daar een heel klein beetje
aan heeft bijgedragen…
TEKST: FRANK VIJG
FOTOGRAFIE: FERDY COLLEWIJN