8
Aardig centje
‘Ja, het is inderdaad best een aardig centje dat ik voor Trust kreeg… Maar
dat is allemaal relatief hoor. Ik ken er genoeg die mij weer als een sulletje
zien. Bovendien is het geleidelijk gegaan en ben ik er nooit van in de war
geweest! Dat heb ik best wel vaak gezien, mensen die het niet goed
kunnen handelen, die juist door dat geld in een isolement terecht komen.’
Lieve vader
‘Mijn zoon wilde niet verder met Trust. Daar had ik natuurlijk wel op
gehoopt… Maar hij zei op een gegeven moment eerlijk: Pa, dit is ‘m niet joh!
Ja, dat zal voor hem ook moeilijk zijn geweest. Maar hij wilde het liever
vanuit z’n eigen kracht doen. Dat moet je dan ook accepteren. Nu werkt
hij in de social media. Helemaal happy met wat hij doet. Dat was
waarschijnlijk niet gelukt als we het bij Trust geforceerd hadden…
Daar moet ik ook eerlijk over zijn. En ik ben wel een lieve vader, maar
niet makkelijk. Hoezo? Nou ja, ik heb m’n eigen visie. En ik ben redelijk
dominant… Ik sluit niet uit dat dat ook een rol heeft gespeeld.’
Dochter
‘Maar goed, ik ben nu blij met hoe het is gelopen. Ook met m’n dochter.
Zij is infuencer op social media. Bekend in de modewereld. Pas kwamen er
in een restaurant twee jonge meisjes op me af. Dus ik stond op scherp.
Maar ze vroegen: U bent toch de vader van Lizzy Perridon? Mooi hè?!
De volgende generatie is aan de beurt. En ik ben blij als ik ze nog een
beetje kan coachen. Op zakelijk gebied dan. Privé ligt misschien minder
voor de hand haha…’
Gaat om de poen
‘Die beslissing van mijn zoon betekende voor mij wel een nieuwe
afweging. Ik voel me nog scherp, maar die veranderingen gaan allemaal zó
snel. Voor je het weet, word je zielig in je eigen bedrijf. En nu kon ik er in
een goede periode uit. Ik heb het verkocht aan een private equity.
Nee, dat was geen gezellig proces. Zo’n partij is nou niet de meest…
Hoe moet ik dat zeggen…? Het gaat ze natuurlijk gewoon om de poen.
Om het onderste uit de kan.’
Meneer Dreesmann
‘Dit pand heb ik vier jaar geleden gekocht. Van Rijkswaterstaat.
Het stamt uit 1872. Gebouwd door P.A. van Ommeren, een van de
founders van Vopak. Hij heeft het in 1880 verkocht aan meneer
Hoboken, met mevrouw de Monchy. Zij hebben er tot 1923 gewoond,
met de eerste privé tennisbaan van Rotterdam in de tuin.
Daarna heeft meneer Jamin het gekocht. Ja, dat kan je nog zien. In de
keuken zitten tegeltjes waarop je kan zien hoe hij z’n koekjes liet
bakken. In 1943 hebben de Duitsers het ingenomen. Jamin heeft er
daarna nooit meer gewoond en het huis in 1953 verkocht. Dat was
met de watersnoodramp, toen stond dit helemaal onder water.
Rijkwaterstaat heeft er toen een kantoor van gemaakt. Met systeem-
plafonnetjes… Daar word je niet vrolijk van. Het heeft wel bloed, zweet
en tranen gekost om het weer in de oorspronkelijke staat te krijgen.
Ze hebben echt met kwastjes en schrapertjes gekeken wat de
oorspronkelijke kleurstellingen waren. Maar ik ben er heel blij mee…
Deze plek! Ik voel hier gewoon de historie van de hele stad…’
‘Maar ik was m’n kindje aan het verkopen… Best moeilijk… Aan de andere
kant: je kunt beter goed verkopen dan naar de kloten gaan. Tien miljoen
euro nettowinst per jaar? Dat weet ik niet zo precies. Het is wel een aardig
winkeltje. Maar dat had meneer Breukhoven ook. En meneer Dreesmann.
Je kunt gewoon niet in de toekomst kijken.’
Geen pauzes
Adelaar
‘Ik heb er veel met m’n meisje over gepraat. En met m’n directeur. Zij
gaven me wel een paar duwtjes in de rug. Maar zo’n beslissing neem ik
uiteindelijk zelf. Eenden vliegen in een koppel en aan adelaar vliegt alleen.
Ik ben een adelaar. Doe graag dingen alleen.’
Gewoon lui
‘Een van mijn kwaliteiten is dat ik kan delegeren. Ik ben zelf gewoon lui.
Dan móet je wel. Bovendien ben ik onderweg best veel dingen tegen-
gekomen die ik niet kan. Die heb ik heel snel aan anderen gegeven. Ik was
ook echt niet elke dag meer om acht uur op de zaak, maar toch heeft die
verkoop me wel een fi jne rust gebracht. M’n meisje is er ook blij mee…
En het heeft mijn leven verbreed. Je gaat zien dat er meer is dan het
ontwikkelen van een toetsenbordje, een muis en een speakertje. Ook gaaf
hoor, als je ergens in een straatje in Moskou loopt en onverwacht je eigen
handel ziet liggen. Dan kijk je als koopman opeens in de spiegel van je
eigen ziel en zaligheid… Maar nu verdiep ik me bijvoorbeeld ook in kunst
en antiek. Prachtig!’
‘Ik heb in het bedrijf altijd duidelijk kunnen uitleggen wat de strategie was.
Ik denk dat iedereen wel aardig wist wat hij of zij moest doen. En het heeft
ook wel geholpen dat ik een beetje neurotisch ben. Ik wil gewoon dat het
goed gaat, dat mensen die voor me werken elke ochtend hun bureau
willen opvreten. Commitment! In het begin hadden we ook nooit pauzes
haha. Maar ik zeg er wel eerlijk bij dat het geen rechte lijn naar boven is
geweest. Ik heb echt wel momenten gehad dat ik het ook even niet meer
wist.’
Respect voor Aboutaleb
‘Ik vind dat Rotterdam het de laatste tien jaar geweldig doet. Vroeger
waren we echt de underdog. Nu allang niet meer. En er wordt goed
bestuurd. Ik ben twee keer een dag op stap geweest met burgemeester
Aboutaleb. Dan zie je wel een man die zich profi leert, die respect
uitstraalt. En hij verbindt de mensen in de stad. Dat is ook goed, want al
die mensen van buitenaf, die gaan echt niet meer weg…’