33
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand…
‘Dat ik ijdel ben… Ik snap niet hoe ze daar aan komen haha. Nee
hoor, ik ben al blij dat jullie het niet vragen waar m’n dochters bij
zijn. Ik vind het gewoon fijn om te horen als iets goed gaat en ik ben
heel erg trots op wat we hier bereikt hebben. We zijn het eerste
vervoersbedrijf in Nederland dat de tram en de metro laat rijden
zonder één euro overheidsgeld. Ja, dan kan ik wel een beetje
bescheiden gaan zitten doen, maar dan laat ik liever die trots zien,
hoewel ik best wel weet dat er ook mensen zijn die denken: die
goednieuwsshow van Peters mag nu wel eens een keer klaar zijn…’
Verhuizen is geen optie!
‘Ik ben geen Rotterdammer; die pretentie mag ik ook niet hebben,
vind ik. Maar ik voel mezelf wel vaak zo en ik ben uiteindelijk meer
in Rotterdam dan in mijn woonplaats Leiden. Bij mij thuis waren ze
er duidelijk over. Geen punt van discussie: we blijven in Leiden! Tja…
Mijn vrouw werkte daar, onze drie dochters en zeven kleinkinderen
zijn in de buurt. Daar geniet ik ook van.’
Mooier kan niet!
‘Ik ben hier door een headhunter heen gehaald. Vanuit het vervoers
bedrijf in Utrecht. Ja, en als in mijn vak Rotterdam aanklopt, hoef je
niet lang na te denken. Bus, tram, metro, de hele infrastructuur, alle
festiviteiten, alles waar je bij betrokken bent. Mooier kan niet!'
weer terug te krijgen, maar het zwartrijden in de metro ligt nu onder
de een procent. Dat betekent vijftien miljoen euro meer inkomsten
per jaar. En de agressie tegen ons personeel is heel veel minder
geworden.’
Verzelfstandiging echt véél beter
‘Die verzelfstandiging van de RET is ook heel belangrijk geweest. Ja,
dit is echt veel beter. En van de 3.500 mensen die hier werken,
vinden er minstens 3.000 dat ook. Nu! Nee, in het begin zeker niet!
In mijn eerste jaar heb ik drie werkonderbrekingen en een formele
staking gehad. God, man, dat was echt adrenaline. Ik weet dat nog
zo goed ik kwam hier werken. Ik had me natuurlijk voorbereid. De
ondernemingsraad en de vakbonden… Het was natuurlijk een linkse
stad. De ondernemingsraad, de SP, de PvdA, dat zat allemaal dicht
op elkaar hoor.’
Buschauffeurs staken, stad plat
‘Vervoersbedrijven zijn zo’n beetje de laatste vakbondsbolwerken.
Hoge organisatiegraad, grote stakingsbereidheid. En veel impact
natuurlijk. Kijk, als ambtenaren gaan staken, hebben ze alleen
zichzelf ermee, want dan moeten ze bij terugkomst gewoon hun
werk inhalen. Maar als buschauffeurs staken, ligt gelijk de hele stad
plat!’
Mijn salaris…
Heerlijk heftig
‘Tegelijkertijd wist ik dat we voor een berenklus stonden. Het imago
was slecht, de prestaties waren slecht, de klanttevredenheid was
slecht, we reden in oude rommel… Maar op een of andere manier
gedij ik daar goed in. Alle ellende die we hebben gehad met de
chipkaart. We waren de eerste in Nederland. Hadden het met
30.000 zwartrijders per dag ook heel hard nodig. Daar liepen we
60.000 euro per dag mee mis! Maar ja, dan werkte er iets niet, dan
werd de kaart gehackt, weet ik het allemaal. Heftig, maar ook wel
heerlijk om op te lossen. Ja toch?’
Meer inkomsten, minder agressie
‘Je kon bij ons jarenlang zó de metro inlopen. De pakkans was bijna
nul. We hebben 100 miljoen euro moeten investeren om die
poortjes, die er bij het begin van de metro in de jaren 60 wél waren,
‘Dat eerste jaar was dus best pittig hoor. Krantenkoppen met Peters
maakt ons bedrijf kapot en weet ik wat allemaal. We willen ambtenaar
blijven, we willen dezelfde cao. Daar ging m’n salaris nog eens
overheen: hij verdient belachelijk veel! Dat was heftig…’
Man een man, woord een woord
‘Ja, dat salaris. Vorig jaar had ik bijna 300.000 euro. Ik was nog niet
eens begonnen of het stond al paginagroot in het Algemeen
Dagblad. Maar we hadden het met ons volle verstand afgesproken,
het college van B&W en ik, en we wisten dat dat eraan kwam. Ze
hebben me ook nooit gevraagd om op die afspraak terug te komen.
Ook niet toen de gemeenteraad er, in het debat over de verzelfstan
diging van de RET, expliciet om vroeg.’