FIB NR2 2017 ONLINE FIB NR2 2017 | Page 10

8 VLNR: JORIS VAN BENTHEM, MARTIN VAN GEEL, ERIC GUDDE, MARK KOEVERMANS, RAYMOND SALOMON We beginnen bij de twee surrealisti sche weken die Feyenoord beleefde in de aanloop naar de voorlaatste competi ti ewedstrijd, uit bij Excelsior op zondag 7 mei. Rott erdam was iets aan het vieren dat er nog helemaal niet was… ‘Dat klopt helemaal! Ik kreeg na de wedstrijd tegen Vitesse al felicitatie-appjes. Dan word ik nog boos ook… En iedereen wil een graantje meepikken. Die wil dat boek schrijven, die wil die repor- tage maken, die wil iets met de spelers doen, die wil Feyenoord- tompoezen verkopen. Dat hebben we rustig willen houden, maar ook wij moesten wel iets gaan voorbereiden. Dan komt er natuurlijk altijd op een verkeerd moment een bloemenwagen binnen rijden… Nee, dat voelde niet goed.’ Gudde zat op weg naar Woudestein voor de kampioenswedstrijd in de tweede bus en zag hoe de spelersbus vast kwam te zitt en in een grote groep supporters voor het stadion. ‘Ik zag op m’n telefoon dat de spelers dat aan het fi lmen en posten waren. Geweldig natuurlijk qua sfeer, maar als je dat niet gewend bent, wat doet dat met je focus?’ Het lot bracht Eric Gudde in die voorlaatste competi ti ewedstrijd in directe concurrenti e met zijn oudste zoon Wouter, commercieel manager van Excelsior. De vader had met Feyenoord de winst nodig om kampioen te worden, de zoon moest met Excelsior nog één wedstrijdpunt halen om ook volgend seizoen zeker te zijn van eredivisievoetbal. ‘Hij zat een rij achter me. Heel af en toe hebben we wel naar elkaar gekeken, maar na die 2-0 voor Excelsior niet meer hoor. Verschrik- kelijk! Ik heb ‘m na afl oop natuurlijk wel gefeliciteerd, maar toen keek hij al een beetje moeilijk. Ja, apart, voor ons allemaal. Het was zó belangrijk voor ons allebei. Mijn vrouw Mariëlla heeft Wouter pas de volgende dag gebeld om te feliciteren. Die zat in een onmogelijk dilemma…’ Achteraf bekeken was dit natuurlijk voor beide parti jen het ideale scenario. ‘Absoluut! Anders hadden we nooit die fenomenale 14 mei beleefd. Maar zo dacht ik er die zondagavond niet over, hoor. Ik kwam natuurlijk met een pesthumeur terug in de Kuip, maar dan dringt tegelijkertijd tot je door hoe erg het is voor al die mensen die dat feestprogramma hadden georganiseerd. Wéken aan gewerkt en het kon zó de prullenbak in. Die mensen zaten er helemaal doorheen. VLNR: TIM, WOUTER, ERIC, JESPER GUDDE En daar kwam natuurlijk nog de onzekerheid bij van: worden we überhaupt nog wel kampioen? Ja, dat is natuurlijk bij mij ook weleens heel stiekem door m’n hoofd geschoten: 33 wedstrijden bovenaan en dat het dan in de 34e nog fout gaat…’ Het enige voordeel was dat de grootste gekte werd verdrongen door het realisme dat nu de laatste competi ti ewedstrijd, thuis tegen Heracles, moest worden gewonnen. ‘Dat stadion, dat voelde als pure magie… Dat gezang, die vlaggen, die sfeer, dat ging door m’n hele lichaam. En dan maakt Dirk na 40 seconden die goal. Die uitspatting, die emotie, die ontlading. M’n mediamanager Raymond Salomon stond schuin voor me al gelijk met tranen in z’n ogen, allerlei andere mensen ook. Ik had toen nog meer zoiets van: die wedstrijd duurt nog 89 minuten. Voor mij was de 3-0 pas de bevrijding. Maar die explosie bij die eerste goal, dat was niet normaal.’ ‘Dat moment van het eindsignaal, dat was heel bijzonder. Dan komt er wel heel veel uit de voorbije jaren naar boven. Ja, dan hang je met het hele directieteam over elkaar heen. Martin van Geel, Mark Koevermans, Joris van Benthem, Raymond Salomon, de vrouwen erbij… Als je weet wat we allemaal hebben meegemaakt… Op zo’n moment denk je daar natuurlijk niet bewust aan. Maar die uitspat- ting van emotie, dat schreeuwen, ook van ons, daar zit onbewust natuurlijk die hele wereld achter. Vijftien maanden daarvóór was er nog een aanval uit alle hoeken, met name op Martin. Dat je die stormen allemaal met dat hele team hebt doorstaan…’ Na de wedstrijd is er een besloten moment in de kleedkamer. Speech van Giovanni van Bronckhorst. Speech van Dirk Kuyt. Ook weer heft ig. Dan gaat Gudde naar de bestuurskamer, waar alle aanwezigen applaudisseren als hij binnenkomt. ‘Dat heb ik natuurlijk ook weleens anders meegemaakt. Dick van Well was in tranen. Hij heeft de raad van commissarissen geleid in de moeilijkste periode en ons altijd, in alle omstandigheden, onwaarschijnlijk gesteund. Kijk, Dick werd in Voetbal International uitgemaakt voor leider van een bananenrepubliek. Ook bij hem liepen mensen in z’n tuin. Hoe vaak zie je niet dat commissarissen dan gaan denken: het wordt mij te heet onder de voeten, ik knip het touwtje maar door, dan hebben wij weer even rust…. Maar hij geloofde in dit team.'