45
van 150 steden en zijn we aanzienlijk groter dan in Nederland.
Later nog in meer landen.’
Het grote verdriet
‘Anneke is in 2013 overleden. Na een slopend ziekteproces. Zware
tijd. 24 uur per dag word je ermee geconfronteerd. En ik stond aan
het hoofd van het bedrijf. Internationale expansie, we waren net
begonnen in Amerika. Dan moet je daar zelf ook weer heen
natuurlijk. Ik heb toen heel bewust voor Anneke gekozen. Maar
zelfs dán blijft het passen en meten. Mijn dochter Jonne heeft
ongelofelijk veel opgevangen, maar op veel momenten moet je er
wel gewoon zijn. Dat heeft vijf jaar geduurd. En als het nog tien jaar
had geduurd, had ik het nog tien jaar gedaan. ‘
Dan zit je daar……
‘Ja, en dan is het afgelopen. Dan zit je daar, met je huis in de zon,
met je centen op de bank en je zogenaamd fantastische carrière.
Dat stelt dan weinig voor hoor! Niets eigenlijk.
En je woont ook nog eens in Nederland. Dat wil ik ook meegeven
aan collega-ondernemers. Ik heb me veel te laat gerealiseerd dat er
iets is als erfrechtbelasting. Als één van de twee dood gaat, moet je
gewoon betalen. Je erft de helft van waar je al belasting over hebt
betaald en daarover moet je dan 20% over afdragen! Alles wat je
opgebouwd hebt, wordt opgeteld, ook de theoretische waarde van
je bedrijf. Uitstel van betaling is nauwelijks mogelijk. Ik had de
eerste brief van de belastingdienst al vier dagen voor de begrafenis
in de bus. Dat begint dan gelijk met “aan de erven van”. Welke idioot
verzint zoiets?’
slopende onzekerheid. Maar toen kwam er iemand die z’n auto had
gevonden, met de sleutels er nog in en zijn slippers aan de waterkant. Ja, dan kan je de rest zelf wel invullen. En dan naar mijn
ouders om het te gaan vertellen. Alles wat ik in mijn werkend leven
heb gedaan, was daarmee vergeleken een kleinigheidje.
In die periode kocht ik ook mijn eerste pand op Curaçao. Ik was
toch te veel bezig met nieuwe landen, de volgende klus, met
volgend jaar . Maar toen wilde ik niets meer uitstellen. ‘
Reflectiemomenten
‘Als ik nu mensen coach, zeg ik vaak: “Zet nou één moment per jaar
in je agenda dat je gewoon gaat zitten en eerlijk in de spiegel van
jouw leven kijkt. Wat wil ik? Waar ben ik? Doe ik wat ik graag wil?
Hoe zit het met mijn relatie? Geniet ik wel genoeg?” Dat soort
vragen. Dat doe ik zelf ook nog steeds. Maar toen niet, tot mijn 40e.
Ik liet me meeslepen in een heel interessante wereld. Dat was toen
voor mij blijkbaar belangrijker dan mijn eerste twee huwelijken. Ja,
achteraf gezien heb ik er toen in mijn privéleven wel een puinhoop
van gemaakt.’
Knotsknetterverliefd
Die fout heb ik met Anneke niet meer gemaakt. En nu met mijn
nieuwe vriendin Tanya is het weer fantastisch. Geweldige vrouw.
Een eigen carrière opgebouwd. We hebben een toprelatie. Dat had
ik echt nooit meer verwacht. Niet dat ik celibatair wilde gaan leven,
maar knotsknetterverliefd, ver na m’n vijftigste…’
TEKST: FRANK VIJG
FOTOGRAFIE: FERDY COLLEWIJN
Zelfmoord van broer als omslag
‘Mijn enige broer had last van depressies. Op een dag kwam hij niet
thuis. Dat was in 2008. Ik natuurlijk naar mijn schoonzus. Die
‘Economisch gezien is het
misschien een geniale zet om de
vluchtelingen welkom te heten’