EXPERT AAN HET WOORD
53
9.11.2001
Zonder echte reden en meer onbewust dan bewust , begon ik in augustus aan de serie Turning Point : 9 / 11 and the war on terror op Netflix . De historische beelden van het binnenvliegen en het instorten blijven surrealistisch en tarten nog steeds iedere verbeelding . Het onvoorstelbare gebeurde . Het zou niet blijven bij New York . En het was voor mij ook een persoonlijk keerpunt .
Het was in september twintig jaar geleden . 2.606 mensen verloren het leven in de World Trade Center Towers in New York . 176 daarvan waren collega ' s . Met 25 werkte ik intensief samen . In het bijzonder met Wendy , Christopher , Julie , Donna en Donna . Hun kantoren bevonden zich op verdiepingen 98 tot en met 105 . In de zuidelijke toren , die door vlucht 175 van United Airlines om 9:03 a . m ., zestienenhalve minuut na de noordelijke toren , werd geraakt . Het was ook de toren die om 9:59 a . m . als eerste instortte waardoor mijn collega ’ s het leven lieten . Onschuldig en op de verkeerde plaats op het verkeerde moment .
WILCO DE HAAN
Ruim een jaar later was ik op ons nieuwe kantoor in New York . Alle interne systemen waren in recordtijd weer up & running . Voor de collega ' s die het overleefden , duurde het veel langer . Voor velen werd het nooit meer hetzelfde . Sommigen wilden niet meer in een wolkenkrabber werken en sliepen in hotels alleen nog maar op de begane grond . En bij een bezoek aan een pand altijd oog voor waar de nooduitgangen zich bevonden .
Rond deze tijd dringt het weer door dat ik , net als oud-collega Rob , wél in de conference call met het internationale team in New York had kunnen zitten ; live getuige van de ramp . En het had zomaar gekund dat ik die dag ook aanwezig was geweest bij de vergadering over die bewuste internationale klant op ons kantoor in New York . Had ik het ook overleefd , net als Klaus , Robin en Clyde ?
Wilco de Haan is directeur bij Schouten Zekerheid Makelaars in Assurantiën en deelt zijn ervaringen met ( on ) zekerheid , risico ’ s en verzekeren .
Twintig jaar is voorbij gevlogen en steeds meer is 9 / 11 naar mijn onbewustzijn verschoven . Ik werk al jaren in een kantoorgebouw van zeventien verdiepingen in Rotterdam , slaap probleemloos in ieder hotel en skip in het vliegtuig weer vrolijk de veiligheidsinstructies . Ondanks het feit dat terrorisme letterlijk steeds dichterbij is gekomen , denk ik dat ik mijn leven er niet door laat beïnvloeden .
Het wegebben van mijn angst en gevoel van onveiligheid is mede het gevolg van een ongekende golf aan veiligheidsmaatregelen die impact hebben op ons dagelijks leven . Overal camera ’ s in Nederland , betonblokken voor gebouwen , data-uitwisseling tussen overheden en landen en je altijd moeten kunnen identificeren . Voor mijn kinderen is het al normaal . Ook in het lijstje van top 10 bedrijfsrisico ’ s neemt terrorisme al lang geen prominente plaats meer in .
Toch , als ik heel eerlijk ben , wordt mijn leven er nog wel door beïnvloed . Bewust mijd ik na al die jaren nog steeds massale evenementen in het buitenland . En bij de marathon van Rotterdam denk ik ieder jaar weer : zal ik wel meelopen ? Ook veroorzaken de ontwikkelingen in Afghanistan emotionele flashbacks .
Heeft de jarenlange economische voorspoed in Nederland ons in slaap gesust ? Zijn we crisismoe door de pandemie ? Het voelt reëler dan ooit . Het zal toch niet ?