16
AMPLIAR UITZENDBUREAU : DÉ SPECIALIST IN SOCIAL RETURN
‘ IK VIND HET NOG VEEL TE LEUK ’
Toen Ampliars directeur Charles van Teeseling 40 werd , was het tijd voor verandering . Niet alleen verhuisde de Rotterdammer naar Den Haag . Hij gaf ook zijn managementfunctie in de gezondheidszorg op voor een baan als directeur van een BV die mensen weer aan het werk moest helpen . In Rotterdam . Dat dan weer wel .
Van de psychiatrie naar een uitzendbureau ? ‘ Klinkt gek , maar dat is het niet . BV Aanbouw , de voorloper van Ampliar , had als doel mensen vanuit een uitkeringssituatie weer aan een baan in de bouw te helpen . Ik had dus nog steeds een maatschappelijke rol . Maar nu wel op commerciële basis . Daar maakte ik ook kennis met de vijfprocentregeling , die later vervangen is door Social Return : bedrijven die een opdracht voor de overheid of een woningcorporatie willen uitvoeren , moeten zorgen voor extra ( leer ) banen of stageplaatsen voor mensen die anders moeilijk aan het werk komen . Social Return is nog altijd de missie van Ampliar .’
Het ging al snel goed … ‘ We zijn begonnen op een zolderkamer in de Schilderstraat . Zat ik samen met een secretaresse die een uitkering had . In no time hadden we tachtig man personeel , inclusief jobcoaching . Van de Schilderstraat verhuisden we naar de Lombardkade . Ruim 60 procent van onze mensen stroomde de eerste twee jaar door naar een vaste baan , terwijl dat landelijk op zestien procent lag . Via symposia , waar ik ons verhaal vertelde , kreeg Ampliar steeds meer bekendheid . De Lombardkade werd te krap en we vertrokken naar de Oostzeedijk . Zitten we nu nog . Sinds zeven jaar vind je ons door heel Nederland en hebben we 10.000 mensen vanuit een uitkering aan een baan geholpen .’
Heb je mensen helpen van huis uit meegekregen ? ‘ In mijn familie zorgden we goed voor elkaar . Ik ben geboren in Overschie . In mijn kindertijd woonden mijn opa en oma een paar huizen verder , in die flats van vier hoog aan de Schie . Na de oorlog was de woningnood hoog en woonden mijn ouders en ik in bij mijn grootouders . Net als mijn oom en tante . Met z ’ n zevenen in een driekamerflatje . En mijn opa , die kleermaker was , werkte ook nog eens vaak thuis . Zat ‘ ie in kleermakerszit op de eettafel kleding te vermaken . Als je zo krap behuisd bent , dan leer je wel rekening met elkaar te houden . Toen ik zes jaar was , kregen mijn ouders een woning toegewezen . Vond ik eigenlijk wel jammer . Dat kleine kamertje waar mijn ouders en ik sliepen , werd daarna het kleermakerskamertje van mijn opa .’
Een bijzondere kleermaker , jouw opa … ‘ Hij werkte bij Henkie Bijl , voormalig keeper bij Feyenoord . Na zijn voetbalcarrière was hij een modezaak begonnen op de Korte Kruiskade . Kwamen al die voetballers voor een pak , dat mijn opa op maat moest maken . Er was geen ruimte voor een atelier , dus mijn opa deed dat thuis . En die voetballers kwamen hun pak dan bij ons thuis afhalen . Coen Moulijn , Henk Wery , Eddy Pieters Graafland ; ik heb ze allemaal langs zien komen . Vond ik wel spannend natuurlijk . Nog leuker : mijn opa had altijd kaartjes voor Feyenoord en dan mocht ik mee !’
Je bent niet in Rotterdam gebleven … ‘ Qua wonen niet , nee . Na Overschie heb ik nog tien jaar in het Kleiwegkwartier gewoond en daarna tien jaar in Schiedam . Toen ik 40 werd , wilde ik iets raars doen . Ik veranderde van baan en kocht een nieuwbouwhuis op een eiland in een Haagse Vinex-locatie . Mijn toenmalige vrouw vond het wel leuk . We waren bezig met adoptie en die Haagse wijk leek een kindvriendelijke plek . Dat viel tegen met een basisschool groeiend naar 1.200 leerlingen … Daarom kochten we een huis in Rijen , waar we vijftien jaar met plezier hebben gewoond .’
Adoptie ? ‘ Mijn voorwaarden om te trouwen : een huis in Nederland , een huis in Frankrijk , een biologisch kind en een adoptiekind . Ze vond het prima , mijn ex . Uiteindelijk hebben we twee kinderen uit China geadopteerd : een jongen en een meisje . Een biologisch kind zat er helaas niet in , vandaar dat we twee afhaalchinezen adopteerden . Ze zijn inmiddels in de twintig en harde werkers . Stapelgek op ze !’
En nu ga je weer verhuizen … ‘ Naar Rockanje . Daar heb ik een huis in de duinen gekocht . Staan nu alleen nog maar vier muren , ouwe tyfuszooi . De verbouwing duurt langer dan gedacht . Ik ga daar straks alleen wonen . Mijn vriendin en ik zijn niet zo van het samenwonen en willen nog even onze vrijheid hebben . Misschien ooit , als ik met pensioen ga . Ook al ben ik dat nog lang niet van plan . Van werk naar zerk , mij niet gezien . Ik vind het allemaal nog veel te leuk .’
NIENKE LANDRÉ VINCENT VAN DORDRECHT