112
‘EEN KIST,
DIE DRÁÁG JE!’
Een oer-Rotterdams familiebedrijf, met een lange geschiedenis: dat is Van der Spek Uitvaart.
Het bedrijf werd opgericht door Nicolaas van der Spek, de betovergrootvader van de huidige
directeuren: de broers Marcel, Kees en Martin van der Spek. Het jaar van oprichting: 1888.
‘Net zo oud als Sparta.’
Jacquet Verdrietig
Zoekend kijken we om ons heen in de hoofdvestiging van Van der Spek
Uitvaart in Capelle aan den IJssel. Nergens is aan te herkennen dat we
zojuist een uitvaartbedrijf zijn binnengestapt. Martin van der Spek,
algemeen directeur, kan daar wel om lachen. ‘Als mensen hier voor het
eerst komen, denken ze dat het hier vol staat met kisten. Ja, er ligt een
hoge hoed op de kapstok, zag ik net. Maar dat is toeval. Ik heb mijn
jacquet al twee jaar niet aangehad.’ De laatste jaren is de concurrentie in de uitvaartbranche enorm
toegenomen. ‘Dat is op zich goed, maar er zijn ook mensen die door de
vergrijzing dollartekens zien en aan de keukentafel een uitvaartbedrijfje
beginnen. Terwijl je echt moet weten wat je doet, want je komt in een
heel kwetsbare periode bij mensen binnen. Je moet vertrouwelijk met
mensen omgaan. Sommigen denken daar te lichtzinnig over. Daar word ik
wel eens verdrietig van.’
Meer vrijheid Emoties
Tijden veranderen. Zeker in de uitvaartbranche. ‘Vroeger schreef de kerk
voor hoe een uitvaart hoorde te zijn. Dat gaf duidelijkheid, maar ook
weinig vrijheid. Nu zie je dat mensen zich laten inspireren door
verschillende religies. Het leven
wordt ook veel meer gevierd. We
houden wel altijd oog voor bepaalde
tradities. Een kist zet je bijvoorbeeld
niet op een karretje; die dráág je.
Maar we lopen niet meer helemaal in
het zwart.’ Over verdriet gesproken: in de uitvaartbranche is de emotie nooit ver
weg. ‘Soms alleen al door publieke belangstelling, zoals bij de uitvaart van
Coen Moulijn. Maar denk ook bijvoorbeeld aan een gezin dat uit elkaar
gerukt wordt door een auto-ongeluk.
Ga daar het gesprek maar mee aan…
Soms komen dingen wel dichtbij.
Dat je denkt: zo, dat zou mij ook
kunnen gebeuren.’
In de zaak
'Mijn vrouw zegt
altijd: het lijkt me
stug dat jij in besloten
kring wordt begraven’
Martin kan zich de kennismaking met
het bedrijf nog goed herinneren. ‘Als
veertienjarige begon ik met het poetsen van de volgauto’s. Toen ik voor
het eerst de kisten zag, vond ik dat wel vreemd en eng. Maar al snel
groeide ik er helemaal in. Zodra ik mijn rijbewijs had, begon ik als
volgautochauffeur. Op mijn zeventiende had mijn vader al gevraagd of ik
de zaak in wilde. Toen heb ik ja gezegd. Geen moment spijt van gehad.
Het is zo’n verschrikkelijk mooi vak. Van het leiden van het bedrijf tot en
met de vele mooie en interessante mensen die je ontmoet.’
Broers
Het bedrijf telt inmiddels 75 medewerkers, van grafisch ontwerpers tot
uitvaartverzorgers. Martin: ‘Mijn vader stond er vroeger regelmatig alleen
voor. Het is heel prettig om zo’n fantastisch team om je heen te hebben.
Ook is het fijn om als broers het bedrijf te leiden. Je zegt makkelijker
tegen je broer wat je ervan vindt dan tegen een ander. Bij ons is het:
weinig woorden, veel daden.’
MARK VROLIJK
Middelpunt
Toch is het niet zo dat Martin al
precies weet hoe zijn eigen uitvaart
eruit zal zien. ‘Dat ligt eraan waar je
dood gaat en hoe oud je wordt. Ik
ben nu 55. Ik sta midden in het leven. Mijn vrouw zegt altijd: Jij bent
overal het middelpunt, het lijkt me stug dat jij in besloten kring wordt
begraven. Maar stel je voor dat ik 90 word. Dan ziet mijn uitvaart er toch
heel anders uit? Dan mag het van mij wel wat soberder zijn.’
Van het leven genieten
‘Daar komt bij dat er thuis ook allerlei dingen zijn die je aandacht opeisen.
Hockey vooral! Mijn vrouw en ik kennen elkaar van de hockeyclub.
Inmiddels speel ik niet meer, hoor. Te veel blessures. Wel ben ik manager
van een team en onze kinderen hockeyen allemaal op hoog niveau. In het
weekend reizen we heel Nederland door. Bij een weekend zonder sport
zitten we elkaar opeens aan te kijken van: wat gaan we nu doen? Maar
dat komt gelukkig zelden voor. Bovendien heb ik een stel mooie vrienden
om me heen…’
WENDY VAN BREE