103
‘Door die deur daar, Hans’, antwoord ik. Ik hoorde het Petra toevallig net
zeggen tegen Wim Kieft. Plotseling voel ik me incrowd. Ten onrechte
uiteraard, maar dat doet de verbeelding met een gediplomeerd boerenlul
van Zuid.
19:55 uur
verstande dat hoofdgast René van der Gijp het vleesgeworden en levend
bewijs van toeval ís.
‘Goedenavond dames en heren, wat fijn dat u er bent.’
Hij kondigt Gijp aan en spreekt met de dictie van een voetbaltrainer die
vol overtuiging de komst van een superspits bekend maakt: ‘Dames en
heren! Onze hoofdgast van vanavond…. RE-NÉ VAN DER GIJP!’
(nog 5 minuten)
Ik kijk naar de coulissen die, in het donker, een rommelige en tamelijk
troosteloze indruk geven. Achter de toneelschermen is de fantasie
overduidelijk met verlof.
De zaal zit nu mudjevol. Het contrast tussen de verwachtingsvolle zaal en
de haast rustieke sfeer backstage kon niet groter zijn.
Rechts van het podium ijsbeert Jan Dirk. Hij maakt achtjes als Joan
Haanappel in haar beste dagen.
‘Doet ie altijd’, vertrouwt Petra me met een knipoog toe. Ze fluistert,
alsof Jan Dirk ons kan horen.
19:58 uur
(nog 2 minuten)
‘René en Jan Dirk blijven hier. Die openen de show. Jij gaat dadelijk met
Hans, Wim en Michel mee, jullie zitten op rij 11. Halverwege de show
voegen zij zich bij René en Jan Dirk op het podium.’
De zenuwen gieren door mijn strot, al is mijn nervositeit gestoeld op het
feitelijke niets: het is nochtans de suggestie van het toneel en de
wetenschap dat ik één doek verwijderd ben van 1.600 verwachtingsvolle
hoofden. Precies dat gegeven moet de druk zijn die Jan Dirk momenteel
zal voelen. Ik volg de prominenten. Bij het passeren omhels ik Jan Dirk
waarbij wij onze borstbenen op elkaar drukken.
‘Succes man!’
Mijn inlevingsvermogen wint het keer op keer van mijn
relativeringsmechanisme. Ik moet serieus bij Gijp in de leer.
22:58 uur
(55 minuten na de show)
Ik zit in de metro. Door de oortjes van mijn iPhone speelt Sonny Rollins
de soundtrack van de grote stad. De neonlichten van avondlijk Rotterdam
schieten door het metroraam aan me voorbij. De metro is een metro die
ik momenteel echter als achtbaan ervaar. Het kan allemaal gebeuren als
de fantasie de vrije loop krijgt: dan lopen fictie en non-fictie harmonieus
door elkaar heen, analoog aan de anekdotes van Gijp vanavond op het
podium.
Ik lachte bij wijlen zó onbetamelijk hard dat de binnenkant van mijn
brillenglazen besloegen. Nu, in de metro, onderga ik de napret met een
grote glimlach. Ik heb een stukje van Gijp! meegenomen.
Het is uiteindelijk geen goal van Messi, noch een gedicht van Ilja Leonard
Pfeijffer, noch een compositie van Sonny Rollins die de wereld van de
ondergang zal behoeden. Het is de lach van René van der Gijp.
Wim en Jan Dirk orkestreerden dit onvergetelijke avondje theater waar
de verbeelding en de realiteit een potje armpje drukken speelden. Met
het publiek als de grote winnaar.
20:00 uur
(het uur U)
Dovend licht. Zwellend applaus.
Daar verschijnt Jan Dirk. Zijn ijsberende achtjes áchter het gordijn
mondden uit in deze ferme pas vóór het gordijn. Zijn haar zit netjes.
Zijn pak zit goed. Hij heeft niets aan het toeval overgelaten, met dien
MARCO HENDRIKS
Voor GIJP Live! in Ahoy zijn via relatiemarketing.nl
zakelijke arrangementen te koop.
VINCENT VAN DORDRECHT