101
18:07 uur
(nog 113 minuten)
1.600 man. Stampvol theater. Tot de laatste stoel uitverkocht. Zowel
Wim als Jan Dirk spreken vol trots over dit zevende huzarenstukje dat zij
eigenhandig tot stand brachten. Wim: ‘We blijven Rotterdams
bescheiden, maar ook van de mensen van het Nieuwe Luxor hebben we
begrepen dat dit toch echt uniek is. Door de sport naar het toneel te
brengen, blijken we onbewust een nieuwe soort publiek naar het theater
te hebben geleid. Sportpubliek.’
3.200 ogen die naar jóú kijken, Jan Dirk. Met alle respect bedoeld, maar hóé
gaat een gewone jongen van Zuid met dat gegeven om?
Jan Dirk: ‘Je vraag emotioneert me. Ik ben intens dankbaar dat ik dit mág
doen. Dit is, naast Carré, het grootste en meest aansprekende theater
van Nederland. Sleutelwoord is vertrouwen. Ik vertrouw de hoofdgasten
én de mensen van EMboost volledig. Ik hoef de avond alleen maar aaneen
te praten. Ik leg de verbinding tussen de bühne en de zaal.
Op zijn Rotterdams, ja. Met beide beentjes op de vloer.’
19:01 uur
(nog 59 minuten)
Ik zit met Wim in de Maasfoyer. De gasten druppelen een voor een
binnen. Wim heeft het plastic mapje met het draaiboek en de
gastenlijsten in zijn rechterhand opgerold. We drinken koffie aan een
hoge statafel.
Wim: ‘We verkopen drie zakelijke arrangementen, tot en met een meet &
greet achteraf met de hoofdgasten van de show in de Rijnfoyer, dus met
een spectaculair uitzicht op de Erasmusbrug, de Nieuwe Maas en op de
skyline van Rotterdam.’
Ik volg Wim in zijn gang naar het toneel. Onderweg druk ik de hand van
Mario Been. Voor de zoveelste keer spreken Mario en ik af af te spreken.
Wim glimlacht. ‘Mooi man… afspreken met Mariootje!’, zegt Wim.
‘Hahaha hoor je het…?’ ‘Wat?’
‘Dat ik al een beetje begin te lullen als Gijp, hahaha…’
Het lijkt me nog te prematuur om Wim nu op zijn rug te slaan en hem
ouwe reus te noemen.
19:12 uur
Mijn hemel, Jan Dirk! Wat moet er door hém heen gaan op dit moment.
Heeft hij de nasikorrel van zijn mond geveegd?
Ik voel een plas.
19:33 uur
(nog 27 minuten)
‘Wim Kieft is er nog niet! Hij appte net. File!’
‘Waar zit ie precies?’
‘Bij de brug.’
‘Welke brug?’
‘Dat zei ie niet.’
‘Wim is duidelijk geen Rotterdammer.’
Die laatste was van mij.
(nog 48 minuten)
‘René is zó relaxed’, antwoordt Wim op mijn vraag naar de ware aard van
de voetbalanalist annex entertainer annex verhalenverteller annex
levenskunstenaar. ‘Zo vroeg hij me hoeveel mensjes in het Nieuwe Luxor
passen, toen Jan Dirk en ik hem over onze theaterplannen vertelden.
“Nou dan dóén we dat toch gewoon. Lachen man.” Zo gaat dat met René.
Die maakt zich echt nérregens druk om.’
Ik krijg levensles. Indirect weliswaar, want de professor in de
relativeringsleer is nog altijd niet aanwezig.
‘René is René. Die komt als ie komt.’
19:40 uur
(nog 20 minuten)
‘René is binnen, jongens!’
En verdomd. Daar staat ie ineens voor me. Hij is echter dan op tv.
Kleiner ook.
19:41 uur
(nog 19 minuten)
‘De lat ligt hoog, maar de drempel laag.’
Dat zei Wim zo-even. In acht woorden vatte hij deze exercitie samen.
19:26 uur
(nog 34 minuten)
Ik spreek Wims zus Petra Jansen. We staan bij de provisionele bar op het
podium.
‘Voor mij voelt dit niet als werk… Dit is toch een voorrecht? Bij de
allereerste theatershow voelden we natuurlijk meer spanning dan nu. Wij
van EMboost weten nu precies wat er van ons verlangd wordt. Dus hoe,
wanneer en waar we de hoofdgasten ontvangen. Andere medewerkers
begeleiden ondertussen de gasten die met relaties hier in de omgeving
van het theater hebben gedineerd. Het is één geoliede machine. Een
feestje dat wij mógen organiseren. Wij regelen alles samen met de
mensen van het Nieuwe Luxor. En bovendien moeten we natuurlijk alles
faciliteren voor Jan Dirk. Hij moet zich uitsluitend kunnen concentreren
op de theateravond. Daar moet hij blind op kunnen vertrouwen.’
19:46 uur
( nog 14 minuten)
‘Michel van Egmond is binnen’, zegt Wim. Hij is opgelucht. ‘Nu Hansie
nog. En Wim Kieft. Met wie ik steeds app en bel? Met de collega’s die in
de VIP-ruimtes de gasten ontvangen.’
Ik heb het moment van zaal open gemist, maar ik hoor het publiek nu
toch echt binnenstromen. Geroezemoes. Gelach. Bezoekers die hun
plaats zoeken. Op de achtergrond klinkt zweetvoeterige liftmuziek.
Jammer dat er niet voor een vette jazz van Sonny Rollins is gekozen.
‘Hey Wim!’
Een breeduit grijnzende Wim Kieft omhelst René van der Gijp.
Hans Kraay junior vraagt mij waar de WC is.