87
‘Het gevoel dat je na zoiets
vreselijks niet alleen staat,
heeft ons enorm goed gedaan’
Zondag als altijd
Zondag 16 februari 2020 is een zondag als alti jd. Kaat Mossel is dicht,
maar toch zijn Ron en Marie-Claire aanwezig. Marie-Claire doet de
administrati e, Ron hangt twee nieuwe elektrische handendrogers op in
de toilett en, ruimt op en haalt de was uit de droger. Het is hun wekelijkse
ritueel; de enige dag dat de zaak niet afgeladen vol zit, is ideaal voor
kleine klusjes. Om kwart voor drie sluiten ze de zaak af. Lichten uit, alarm
erop, deur op slot. Ruim op ti jd voor de aft rap van PEC Zwolle-
Feyenoord.
Waar rook is, is vuur
Nagenietend van de late 3-4 overwinning zitt en Ron, Marie-Claire en hun
twee zoons die zondagavond aan tafel. Dan wordt Ron plotseling gebeld.
Om 19.03 uur, een ti jdsti p dat hij nooit meer zal vergeten.
‘De alarmcentrale, met de mededeling dat er een inbraakalarm afging’,
vertelt Ron. ‘Dat vond ik gek, want ik had alles gecheckt. Ik probeerde via
mijn app de beveiligingscamera’s te checken, maar die gaven geen beeld.
Toen belden de buren van Kaat: We zien rook uit de schoorsteen komen.
Ik wist meteen: dit is helemaal fout.’
gedroogd – Ron heeft ‘m die zondagmiddag zelf uit de droger gehaald –
maar achtergebleven residu in de doek zorgde, in combinati e met de
‘juiste’ omstandigheden zoals het zuurstofgehalte, voor ontbranding.
Malen
Pas als dat duidelijk is en tevens blijkt dat de zaak goed verzekerd was,
komen Ron en Marie-Claire langzaam tot rust. ‘Daarvóór was ik alleen
maar aan het malen. Heb ik iets over het hoofd gezien?’ zegt Ron. ‘Nu
weten we dat niemand dit had kunnen voorkomen. Het is enorm zuur,
want na een ti jdje zoeken hadden we de werkwijze in de nieuwe keuken
helemaal onder de knie en stond er een perfect ingespeeld team. En dan
gebeurt zoiets…’
Streepje voor
Waar woede, onbegrip en verdriet de eerste dagen om voorrang vechten,
blijkt strijdbaarheid uiteindelijk de sterkste emoti e. Ron: ‘Al snel ben ik
dingen gaan regelen. Aannemers zoeken, in gesprek met de
keukenleverancier. We hebben het enorm druk, maar jullie hebben een
streepje voor, zeiden ze stuk voor stuk. Hartverwarmend.’
Slechte horrorfilm Niet alleen
Ron en Marie-Claire springen direct in de auto. Met 180 kilometer per uur
racen ze door rode stoplichten vanuit Capelle aan den IJssel richti ng de
Admiraliteitskade. Als ze aankomen, is het al te laat. De straat is
afgesloten, een hoogwerker van de brandweer gaat net de lucht in.
‘Vanaf dat moment beland je in een heel slechte horrorfi lm’, zegt Ron, die
al sinds 1993 bij Kaat Mossel werkt en in 2008 de zaak overnam van
Joop Zijlaard. Met Marie-Claire aan zijn zijde ziet hij twaalf jaar van hun
leven in een uur afb randen. Marie-Claire: ‘We hebben zóveel steunbetuigingen gehad. Vaste klanten,
leveranciers, Feyenoorders Cor Pot en John de Wolf, Gouden Mossel-
winnaars zoals Lee Towers, die ons ontdaan opbelde… Maar ook collega’s
van Abel en Amarone, die eveneens een brand hebben meegemaakt en
ons goede prakti sche ti ps gaven. In de straat konden we terecht bij
andere ondernemers, die ons met van alles hielpen. Het gevoel dat je na
zoiets vreselijks niet alleen staat, heeft ons enorm goed gedaan.’
Opgestaan
Samen janken
‘Onze medewerkers kwamen ook al snel’, vertelt Marie-Claire. ‘Samen
hebben we staan kijken hoe de brand werd geblust. En staan janken. We
wisten niet waar we het zoeken moesten. We hebben zo’n hecht team,
werken al zo lang en fi jn samen. Het is voor iedereen een tweede thuis,
we zijn hier lett erlijk vaker dan thuis. Iedereen voelde zich in zijn hart
getroff en.’
Schoonmaakdoek
Total loss, is de conclusie. Opslag en keuken zijn totaal verwoest, het
restaurant heeft enorme roetschade. Na onderzoek blijkt een chemische
reacti e in een schoonmaakdoek de oorzaak. De doek was al gewassen én
BAS ABRESCH
Ron: ‘Het geheim van ons jarenlange succes was om niet te veel te
veranderen. Niet op de kaart en niet in de uitstraling van de zaak. Nu
moeten we noodgedwongen alles opnieuw opbouwen, maar ons doel is
om die huiskamersfeer terug te brengen. Hopelijk met een aantal items
die we hebben kunnen redden. Wanneer we weer opengaan, is lasti g te
zeggen. We mikken op mei. We denken wel na over hoe we in de
tussenti jd toch nog van ons kunnen laten horen. Bijvoorbeeld in
samenwerking met andere horecabedrijven of met een mosselparty bij
ons op de kade. We waren even uitgeteld, maar zijn weer opgestaan. En ik
weet zeker dat we alleen maar sterker terugkomen.’
JEFFREY DE REGT