8
‘Samen met Jan Fens van de CAA Foundation organiseer ik jaarlijks een
groots gala’, zegt De Kramer. ‘De laatste keer hebben we een reis naar de
in mijn ogen mooiste plek op aarde in de veiling gedaan. Die plek ligt diep
in de jungle van Sierra Leone waar ik inmiddels een eigen lemen hut heb.
Zo gezegd, zo gedaan. We hebben projecten bezocht, scholen geopend,
een schitterende boottocht gemaakt, geslapen in het oerwoud en
prachtige dingen meegemaakt. Op sommige plekken hadden we geen
stromend water en was het echt primitief. Het motto van de reis was dan
ook: het kost een paar centen, maar dan heb je ook niks.’ aangeklampt te worden.’ Aertgeerts: ‘Het begon al toen we, net na onze
aankomst, in een busje onderweg waren naar het eerste dorp dat we
bezochten. Naarmate we dichterbij kwamen, werd het drukker om ons
heen. Mensen reden mee op scooters en op een gegeven moment
scandeerden mensen zijn naam. Toen we eenmaal uit dat busje stapten,
stonden er honderden mensen met spandoeken. Ik dacht eerst dat er een
demonstratie was, maar ze stonden er om ons te ontvangen. De mensen
hier beseffen niet wat Sander allemaal doet in dat land en wat zijn status
daar is.’
De Rotterdamse ondernemers die Sierra Leone bezochten, betaalden
7.500 euro om mee te gaan. Uiteraard voor de reis en het verblijf, maar
ook om projecten te ondersteunen. ‘Ik ben ooit met mijn gezin naar
Tanzania geweest om een huis voor meisjes te bezoeken en wilde per se
nog een keer terug’, zegt Breeman. ‘Ik heb zelf zes kinderen… Ik wilde het
nú graag doen. Voordat ik grijs en oud ben.
Toen Sander tijdens dat gala vertelde over zijn
werk in Sierra Leone liepen de rillingen over
mijn lijf. Dat heb ik nu weer, als ik hem hoor
praten. Het doet iets met mij. Dus toen deze
kans voorbij kwam, heb ik direct mijn hand
opgestoken.’ ‘De mensen daar stelden het enorm op prijs dat een groep Nederlanders
die zich inzet voor de foundation, de moeite nam om ter plekke te gaan
kijken’, legt De Kramer uit. ‘Iedereen wilde erbij zijn als wij een project
bezochten.’ Dat merkten de Rotterdamse ondernemers toen ze op de
tweede dag een vaartocht door een prachtig natuurgebied maakten.
‘We hebben veel vissers geholpen door ze
microkredieten te geven. Daarvan konden ze
vissersgerei kopen waarmee ze hun werk
kunnen doen. Die mensen leven in straatarme
dorpen die vaak zijn afgesloten van de
buitenwereld. Toch wisten ze dat wij daar
waren en stonden ze soms wel uren in de
brandende zon te wachten tot we langs
kwamen varen. Als ze onze boot dan zagen, maakten ze muziek en
begonnen ze te zingen.’ Aertgeerts: ‘Ik kreeg een beetje het gevoel van
Zie ginds komt de stoomboot, met Sander als Sinterklaas en wij
ondernemers als zijn Pieten.’
‘Dit was daar
de happening
van de eeuw’
‘Ik had de vorige keer dat Sander me vroeg mee te gaan een goed excuus’,
zegt Aertgeerts met een grote grijns. ‘Ik kon afzeggen omdat mijn jongste
dochter werd geboren… Maar nu wilde ik zelf zien wat Sander daar met
zijn Sunday Foundation heeft neergezet. We hebben samen gevoetbald en
hij vraagt het me al tien jaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel
huiverig was om naar Sierra Leone te gaan. Het is niet voor niets een van
de slechtste plekken op de aarde om te wonen. Nu de foundation van
Sander ook het goede doel is van het boksgala Gladiatoren aan de Maas
waar ik bij betrokken ben, was het tijd om het te doen. Toen er iemand
uitviel en Sander het weer vroeg, kon ik geen nee meer zeggen. En ik heb
er geen moment geen spijt van gehad.’
De Kramer ging in 2007 voor de eerste keer naar Sierra Leone. Als
journalist. ‘Het land was net officieel uitgeroepen tot de slechtste plek op
aarde en ik was gewoon nieuwsgierig. Ik trof een enorme chaos aan. De
bloedigste burgeroorlog in de geschiedenis van de mensheid was net
afgelopen. In die oorlog zijn bij heel veel mensen armen en benen
afgehakt en honderden baby’s vermoord. Veel kinderen die het
overleefden, werden te werk gesteld in de mijnen waar ze naar
diamanten moesten zoeken. Iemand overtuigde me ervan om bij die
mijnen in het zuidoosten van het land te gaan kijken. Ik wist niet wat ik
zag… Daar stonden allemaal van die kinderen van vijf, zes jaar oud met
van die hongerbuiken. Ik heb mezelf toen de belofte gedaan om die
kinderen uit die mijnen te halen. Ook al zou het mijn dood worden.’
Vervolgens ging De Kramer aan de slag. Met een geweldig resultaat tot
gevolg. ‘Ik heb de steun gekregen van de hoogste chief in het land en ben
met niks begonnen. Met Hugo Borst heb ik de Sunday Foundation
opgericht en om een lang verhaal kort te maken, we hebben inmiddels
honderdduizenden mensen in onze projecten zitten. We hebben scholen
gebouwd, meisjes-prostituées van straat gehaald en opgeleid,
werkgelegenheid gecreëerd en inmiddels miljoenen euro’s opgehaald om
dit allemaal mogelijk te maken.’ Als gevolg van zijn werk, dat hij
onbezoldigd doet, is De Kramer in Sierra Leone uitgegroeid tot een
volksheld. En benoemd tot chief.
‘Ik had van tevoren de impact van het werk van Sander onderschat’, geeft
Breeman in alle eerlijkheid toe. ‘Hij kan daar niet over straat zonder
‘De toespraak van een meisje tijdens de opening van een community
center maakte op mij veel indruk’, zegt Breeman. ‘Ze vertelde dat ze op
straat leefde, geen eten had, dat niemand zich om haar bekommerde en
in die diamantmijnen had gewerkt. De Sunday Foundation heeft haar
daar uitgehaald en de kans gegeven een beter leven op te bouwen. Ze
vertelde haar verhaal zó intens dat de tranen over haar wangen liepen.
Zelf zat ik ook binnen een paar minuten te huilen. Ik hoop nog steeds dat
iemand dat gefilmd heeft…’
‘Mijn vader stond bij élke speech te huilen’, zegt De Kramer. Hij vond het
zo emotioneel om te vóelen dat mensen daar nu weer een toekomst
hebben. Vergeet ook niet dat ons bezoek voor de mensen daar de
happening van de eeuw was.’
‘Tijdens de presentatie van het boek dat over mij geschreven is (Chief
Ouwe Dibbes, red.) doneerde Robin van Persie een bedrag waarmee we
een school hebben gebouwd. Tijdens ons bezoek hebben we die school,
die zijn naam draagt, geopend. Omdat we zoveel mogelijk wilden doen in
de vier volle dagen dat we daar waren, hadden we best een zwaar
programma. En dit was de zoveelste lange ceremonie waar wij bij waren.
Sommigen hadden er best genoeg van. Maar het is hun goed recht om
hun dankbaarheid uit te spreken. Met elkaar zorgen we ervoor dat
kinderen, in een gebied waar 90 procent van de mensen analfabeet is,
goed onderwijs krijgen. Dat is enorm groot daar, dat hebben ze in de
afgelopen honderd jaar niet meegemaakt.’
De bijzondere reis heeft zijn uitwerking op de deelnemers niet gemist. In
de Village of Hope ontmoetten ze kinderen die door de foundation
letterlijk uit de jungle zijn gehaald en van straat zijn geplukt. ‘Ze vangen
niet alleen kinderen op’, zegt Breeman. ‘Door ze een opleiding te geven,
kunnen ze aan de slag als timmerman of metaalbewerker en dat is zó
mooi. Zo geven ze die kinderen ook een toekomst.’