70
BEURSKONING BAS LODDER OMARMT HET LEVEN
‘ MIJN VROUW WAS ZÓ ZIEK DAT GESPREKKEN OVER DE DOOD HEEL NORMAAL WERDEN …’
Bas Lodder bouwt stands, maakt sfeer en heeft daar lol in. Op een dag nam hij met een krachtige trompetstoot een tricky besluit: hij ging zelf beurzen organiseren. Het werd dubbellol, want het lukte. Rotterdam krijgt dit jaar dankzij hem zelfs in de rebound zijn Femina terug.
Oude tijden herleven onder nieuwe namen. En er dienen zich nieuwe aan, want aan het eind van het jaar debuteert de voormalige bloemenkoopman met: De mooiste dag na je leven. Een uitvaartbeurs. En dan moet in december deel 2 van De Kriebel nog komen: een wandelparcoursje pikanterie zonder dat dit aanstootgevend is. Alles in Ahoy’. Enig gevoel voor contradictie kan men Bas Lodder niet ontzeggen.
Maar eerst dit. Vorig jaar zomer overleed zijn vrouw. Veronique. Ze was net 50 jaar. Aan het einde van een lange lijdensweg wachtte voor haar een zelf uitgekozen rieten mand. Daarin is ze begraven. Dicht tot de natuur.‘ En ze wilde graag een monument op haar graf. Het is er één geworden van glas, mooi en voor ons toepasselijk. Veronique wilde van haar uitvaart ook perse een feestje maken, met wijn, champagne, noem alles maar op. Ze was zó ziek dat gesprekken over de dood heel normaal werden en ik heb eerder nooit geweten dat er zoveel mogelijkheden waren voor een uitvaart op maat. Ik moest zelfs kiezen tussen een graf voor 20 jaar, of 50, dan wel alles daartussen. Dus heb ik 50 gekozen. Hoe sinister het misschien ook klinkt, maar ik weet op mijn 56 e dus nu zelf ook waar ik kom te liggen, want 106 zal ik niet worden.’
Het overlijden van de moeder van zijn enige zoon, een student aan het Albedacollege, is de regelrechte aanleiding tot een nieuwe beurs.‘ Vroeger’, zegt Bas Lodder,‘ was rouwen angstig. Na de oorlog gingen er witte lakens voor de ramen als er in de straat iemand overleden was. Men sloot. Zo heette dat. Inmiddels is alles veel opener geworden en uit een onderzoekje dat ik heb gedaan, bleek dat inmiddels al in 60 procent van de gezinnen checklistjes zijn gemaakt voor het geval dat. De taboesfeer is er volledig af. Je kunt zelfs naar de maan geschoten worden. Na mijn eerste oriënterende gesprek met Monuta wist ik al dat ik die beurs wilde. Eigenlijk heb ik het langste over de naam gedaan.’
De mooiste dag na je leven wordt de kleinste Lodderbeurs in een gezinsserie, waarvan Winterfair, Auto Salon, Business Challenge en Jeugd Vakantieland de oudste en bekendste zijn en het nieuwe
Lekker Leven Festival herinneringen zal oproepen aan de beroemde huishoudbeurs Femina, die in 1949 voor het eerst in de Diergaarde Blijdorp werd gehouden en later in Ahoy’ tot expansie kwam.
Maar men moet niet gek opkijken als Bas Lodder ook nog eens een keer een Zorgbeurs zal starten, al was het alleen maar om de overheid erop te wijzen hoe die bedrijfstak hier in Nederland disfunctioneert. Want ook op dat vlak spreekt hij uit ervaring.‘ In de laatste vijf jaar van mijn vrouws leven zijn we wel 200 keer naar het ziekenhuis in Gent gereden. En dat had alleen maar met het ontbreken van kwaliteit in de Nederlandse gezondheidszorg te maken, hoe spijtig ook. Waar ze hier in ons land stoppen en meedelen dat de fase van uitbehandelen bereikt is, gaan ze in België gewoon verder. In België wordt een patiënt nog als mens behandeld, in alle stadia van een ziekte. Want als daar een dokter bij het eerste bezoek vindt dat het tijd is voor een scan, dan volgt nog dezelfde dag die scan en krijg je ook gelijk de uitslag. Hier duurt zo’ n begintraject gemiddeld zes weken.’
Bas Lodder heeft het allemaal meegemaakt.‘ Hoe adequater je op een ziekte inspeelt, in haar geval borstkanker, hoe dichter je met een behandelingstempo naar de bron van het defect kan, hoe groter de kansen voor een patiënt zijn’, vindt hij.‘ Bovendien, en ook dat wordt gauw vergeten, is efficiency ook in de zorg alleen maar goedkoper.’
Hij heeft er een onverbloemde mening over:‘ Mijn vrouw is bij elkaar vijftien jaar ziek geweest, waarvan na de eerste ontdekking tien jaar schoon en toen het vervolgens alsnog foute boel was, heeft ze het leven dankzij de switch van Nederland naar België nog vijf jaar kunnen volhouden. Deels door een bewonderenswaardige onverzettelijkheid, anderdeels door de kwaliteit en menselijke maat in het Universitair Ziekenhuis in Gent. Dat gaf haar de kracht om door te vechten. En dat heeft ze tot op twee dagen voor haar dood gedaan.’
TEKST: JAN D. SWART FOTOGRAFIE: FERDY COLLEWIJN