FIB NR1 2017 | Page 72

70
BEURSKONING BAS LODDER OMARMT HET LEVEN

‘ MIJN VROUW WAS ZÓ ZIEK DAT GESPREKKEN OVER DE DOOD HEEL NORMAAL WERDEN …’

Bas Lodder bouwt stands , maakt sfeer en heeft daar lol in . Op een dag nam hij met een krachtige trompetstoot een tricky besluit : hij ging zelf beurzen organiseren . Het werd dubbellol , want het lukte . Rotterdam krijgt dit jaar dankzij hem zelfs in de rebound zijn Femina terug .
Oude tijden herleven onder nieuwe namen . En er dienen zich nieuwe aan , want aan het eind van het jaar debuteert de voormalige bloemenkoopman met : De mooiste dag na je leven . Een uitvaartbeurs . En dan moet in december deel 2 van De Kriebel nog komen : een wandelparcoursje pikanterie zonder dat dit aanstootgevend is . Alles in Ahoy ’. Enig gevoel voor contradictie kan men Bas Lodder niet ontzeggen .
Maar eerst dit . Vorig jaar zomer overleed zijn vrouw . Veronique . Ze was net 50 jaar . Aan het einde van een lange lijdensweg wachtte voor haar een zelf uitgekozen rieten mand . Daarin is ze begraven . Dicht tot de natuur . ‘ En ze wilde graag een monument op haar graf . Het is er één geworden van glas , mooi en voor ons toepasselijk . Veronique wilde van haar uitvaart ook perse een feestje maken , met wijn , champagne , noem alles maar op . Ze was zó ziek dat gesprekken over de dood heel normaal werden en ik heb eerder nooit geweten dat er zoveel mogelijkheden waren voor een uitvaart op maat . Ik moest zelfs kiezen tussen een graf voor 20 jaar , of 50 , dan wel alles daartussen . Dus heb ik 50 gekozen . Hoe sinister het misschien ook klinkt , maar ik weet op mijn 56 e dus nu zelf ook waar ik kom te liggen , want 106 zal ik niet worden .’
Het overlijden van de moeder van zijn enige zoon , een student aan het Albedacollege , is de regelrechte aanleiding tot een nieuwe beurs . ‘ Vroeger ’, zegt Bas Lodder , ‘ was rouwen angstig . Na de oorlog gingen er witte lakens voor de ramen als er in de straat iemand overleden was . Men sloot . Zo heette dat . Inmiddels is alles veel opener geworden en uit een onderzoekje dat ik heb gedaan , bleek dat inmiddels al in 60 procent van de gezinnen checklistjes zijn gemaakt voor het geval dat . De taboesfeer is er volledig af . Je kunt zelfs naar de maan geschoten worden . Na mijn eerste oriënterende gesprek met Monuta wist ik al dat ik die beurs wilde . Eigenlijk heb ik het langste over de naam gedaan .’
De mooiste dag na je leven wordt de kleinste Lodderbeurs in een gezinsserie , waarvan Winterfair , Auto Salon , Business Challenge en Jeugd Vakantieland de oudste en bekendste zijn en het nieuwe
Lekker Leven Festival herinneringen zal oproepen aan de beroemde huishoudbeurs Femina , die in 1949 voor het eerst in de Diergaarde Blijdorp werd gehouden en later in Ahoy ’ tot expansie kwam .
Maar men moet niet gek opkijken als Bas Lodder ook nog eens een keer een Zorgbeurs zal starten , al was het alleen maar om de overheid erop te wijzen hoe die bedrijfstak hier in Nederland disfunctioneert . Want ook op dat vlak spreekt hij uit ervaring . ‘ In de laatste vijf jaar van mijn vrouws leven zijn we wel 200 keer naar het ziekenhuis in Gent gereden . En dat had alleen maar met het ontbreken van kwaliteit in de Nederlandse gezondheidszorg te maken , hoe spijtig ook . Waar ze hier in ons land stoppen en meedelen dat de fase van uitbehandelen bereikt is , gaan ze in België gewoon verder . In België wordt een patiënt nog als mens behandeld , in alle stadia van een ziekte . Want als daar een dokter bij het eerste bezoek vindt dat het tijd is voor een scan , dan volgt nog dezelfde dag die scan en krijg je ook gelijk de uitslag . Hier duurt zo ’ n begintraject gemiddeld zes weken .’
Bas Lodder heeft het allemaal meegemaakt . ‘ Hoe adequater je op een ziekte inspeelt , in haar geval borstkanker , hoe dichter je met een behandelingstempo naar de bron van het defect kan , hoe groter de kansen voor een patiënt zijn ’, vindt hij . ‘ Bovendien , en ook dat wordt gauw vergeten , is efficiency ook in de zorg alleen maar goedkoper .’
Hij heeft er een onverbloemde mening over : ‘ Mijn vrouw is bij elkaar vijftien jaar ziek geweest , waarvan na de eerste ontdekking tien jaar schoon en toen het vervolgens alsnog foute boel was , heeft ze het leven dankzij de switch van Nederland naar België nog vijf jaar kunnen volhouden . Deels door een bewonderenswaardige onverzettelijkheid , anderdeels door de kwaliteit en menselijke maat in het Universitair Ziekenhuis in Gent . Dat gaf haar de kracht om door te vechten . En dat heeft ze tot op twee dagen voor haar dood gedaan .’
TEKST : JAN D . SWART FOTOGRAFIE : FERDY COLLEWIJN