FIB NR 3 2019 DOORBLADER_EDITIE FIB_NR127 | Page 13

9
Het gesprek met Peter Blangé vindt als vanzelfsprekend
plaats in het Bilderberg Parkhotel. ‘Ik ben hier vaak
geweest. Als speler en coach behaalde ik de grootste
Nederlandse successen in Ahoy. Dan sliepen we met het
Nederlands team alti jd hier. We voelden ons goed in de
rust en de inti miteit van het hotel, terwijl we gelijk
midden in de stad stonden als we een beetje afl eiding
zochten. En het personeel is echt geweldig! Nog steeds!
Niets is hier te gek om te vragen!’
We kennen je als een aimabel mens, maar je kunt ook
aardig ruzie maken…
In Barcelona ging je ook terug naar de Olympische hal…
‘Nou, ruzie… Als ik het ergens niet mee eens ben, kan ik dat wel laten
merken. Ik ben een enorme loyalist, maar wat er gebeurt, moet óf in lijn
zijn met mijn gedachtengoed óf er moet heel goed worden
beargumenteerd waarom het anders moet. Als dat laatste niet duidelijk
is, heb ik inderdaad moeite om er volledig voor te gaan.’ ‘Het was uniek wat jullie hadden geregeld. Ik was wel een keer eerder
terug geweest in Barcelona, maar toen kon ik die zaal niet in. Een enorme
kutzaal overigens, met heel veel vals licht door het transparante dak.
Daar word je als volleyballer helemaal kierewiet van. Dat was nog exact
hetzelfde. Maar ik vond het heel bijzonder om daar weer op die vloer te
staan.’
In je nieuwe functie wordt ook diplomatie gevraagd… Jullie pakten daar Olympisch zilver…
‘Ik ben inmiddels 54, met wat meer zelfk ennis en levenswijsheid om in
zo’n context te kunnen functi oneren. Kijk, op het volleybalveld was het
heel normaal om binnen ti en seconden, vaak onder hoge druk, een
serieus probleem op te lossen waar je in een bedrijf misschien een half
jaar voor uitt rekt. Als je vandaag een pot verliest, moet je gelijk handelen,
anders word je morgen weer van het veld geti mmerd. Daarmee praat ik
mezelf niet goed, en ik weet best wel dat ik het soms wat minder op de
spits had kunnen drijven, maar ja, ook die topsportervaringen zijn
onderdeel van wie ik ben. En aan het verleden kan ik helaas niets meer
veranderen…’ ‘Maar ik heb er mindere herinneringen aan. Nee, niet om de kleur van de
medaille, maar gewoon door de manier waarop… Teamspirit is voor mij
heel belangrijk. Als die er niet is, verbleekt eigenlijk ook de waarde van
wat je met je team bereikt… Het zat gewoon niet goed. Nee, ook niet
onder elkaar. Groepsvorming, gemanipuleer. En ik raakte geblesseerd.
We waren er eigenlijk al snel klaar mee.’
Je praat erover alsof het gisteren is gebeurd…
‘Het gekke is dat je me heel veel kunt vragen over details in wedstrijden
die we hebben verkloot. Dat weet ik meestal nog. De mooie momenten
en de grote overwinningen herinner ik me ook wel, maar toch niet zo
indringend.…