FIB NR 3 2019 DOORBLADER_EDITIE FIB_NR127 | Page 74
70
‘IK VOELDE
ME EEN
SLAPPE EIKEL’
In 2018 overleed de 74-jarige vader van Stephan van der Meer. De directeur van SAM
Reclame werd daarna geconfronteerd met zichzelf en belandde in een diepe crisis.
Eentje die langer duurde dan hem lief was. In alle openheid doet hij zijn verhaal.
Pats, boem, weg Twijfels
‘Opeens werd alles me te veel. In het reclamevak ben je altijd met je
klanten bezig en ik wil er altijd voor ze zijn. Maar dat ging niet meer. Mijn
vader betekende heel veel voor me. Hij was mijn spiegel, raadsman en
boezemvriend. Hij was veel meer dan mijn pa. Ik raakte hem binnen no
time kwijt. Er werd een vreselijke ziekte geconstateerd en pats boem, hij
was weg. Ik heb het allemaal gezien.’ ‘Hoe ik eruit ben gekomen? Ik weet niet of ik er al uit ben. Ik heb mijn
twijfels. Er mogen wat kilootjes af, maar ik functioneer prima.
Qua gezondheid heb ik nog nooit iets ergs gehad. Maar ja, mijn vader ook
niet… Als mijn vriendin en ik op vakantie gaan, maak ik daar echt werk
van. Dan zoek ik alles uit. Daar ben ik rustig twee maanden in de
avonduurtjes mee bezig. Alles wil ik weten. Ook dat was ik helemaal
kwijt, ik was een ander mens. Aan de ene kant wist ik dat ook wel, maar
aan de andere kant wilde ik het toch niet onderkennen.’
Vreselijk
‘De periode naar zijn overlijden toe was vreselijk, maar die erna was nog
veel erger. Ik ben enig kind, geen verwend ventje hoor, maar er kwam
zoveel op me af. Ik ontdekte wat mijn vader allemaal deed en mijn
moeder allemaal niet deed. Ik nam zijn rol een soort van over en dat viel
zwaar. Ik kreeg allerlei nieuwe dingen voor mijn kiezen, moest dingen
doen die ik nog nooit had gedaan. Natuurlijk heb ik ook weleens een
verzekering of een energiecontract afgesloten, maar daarna ben je daar
nauwelijks nog mee bezig. Privé was ik nog nooit bij een notaris geweest.’
Zielig
‘Het ergste is nog dat ik mezelf zielig vond! Dat is toch om te kotsen!
Ik wilde het liefst in bed blijven en heel diep onder de wol kruipen.
Dat is niets voor mij. Ik was voor mijn vrienden altijd die gozer met die
gouden pik. Ik ging mezelf analyseren en kwam er niet meer uit.
De zwaarmoedigheid die ik heb leren kennen, is nieuw voor me.
Gelukkig ben ik weer een stuk positiever en optimistischer dan toen.’
Ging niet meer Penopauze
‘Mijn vader verzorgde ook mijn tante van 90 die alzheimer heeft. Op zijn
sterfbed heb ik hem beloofd die zorg over te nemen. Moest ik ineens
naar een kantonrechter, kwamen Stedin en Eneco een nieuwe meter
plaatsen… Ik regelde het wel weer. Tijd en energie die ik normaal in mijn
werk en omgeving stopte... Man, het ging gewoon niet meer…’ ‘Gelukkig zijn mijn vriendin en een aantal vrienden nuchter, en hebben ze
me geholpen. Ook klanten hielpen mij; mijn werk zag ik als een welkome
afleiding. Ik wilde soms niets meer met die fucking maatschappij te maken
hebben, maar als ik zo’n bui had, riepen ze me tot de orde. Gekscherend
zeiden ze: Joh, je zit vol in je penopauze. Maar daar geloof ik echt niet in.
Het heeft vooral te maken met de dood van mijn vader. Het is toch
normaal dat een kind zijn ouders overleeft?’
Slap en lamlendig
‘Ik voelde me ook heel schuldig. Voelde me een slappe en lamlendige
eikel. Dat is misschien wat kort door de bocht, maar zo was het eigenlijk
wel. Ik was mezelf kwijt. Was Stephan niet meer. Ik was niet bepaald
trots op mezelf. Heb ik wel genoeg tijd genomen om te rouwen? Ik ben
ook verantwoordelijk voor de mensen op mijn werk. Dit was de zwartste
periode in mijn leven. Juist ik, de eeuwige positivo, van wie mijn
omgeving denkt dat ik nooit beren op de weg zie. Nu vrat ik mezelf
inwendig op.’
JAN DIRK STOUTEN
Teleurgesteld
‘Ik ben christelijk opgevoed en ik weet nog goed dat ik als kind in gebed
ging. Toen al vroeg ik of ik zelf 85 mocht worden en mijn ouders 105.
Ik wilde ze gewoon niet kwijt. Dat was mijn rare christelijke moraal.
De realiteit bleek teleurstellender: ik werd geconfronteerd met de
sterfelijkheid van de mens.’
MIRJAM LEMS