111
JUDITH VISSER: GELUKKIG ALS
FULLTIME SCHRIJFSTER
‘Dit heeft
zo moeten zijn’
Ze spijbelde van school, "saboteerde" vier jaar lang haar
werk als receptioniste en solliciteerde in meerdere bordelen.
Maar het was het allemaal waard, want nu leeft Judith
Visser (36) haar droomleven: dat van een schrijfster. Een
succesvolle schrijfster, want de geboren Rotterdamse kan
er van leven. En afgelopen zomer werd één van haar
boeken zelfs verfilmd.
Als tiener kwam ze er al vaak, maar nu Judith Visser er inmiddels
vier jaar woont, kent ze het duin- en bosgebied van Rockanje op
haar duimpje. Handig manoeuvreert ze over de nauwe zandpaadjes
naar weer een schitterende,
bosrijke locatie waar de fotograaf
haar kan vastleggen. Met haar
honden uiteraard, want dat zijn
haar grote liefdes én de reden dat
ze hier zo vaak komt. Tijdens de
lange wandeltochten met Sandy,
een mooie herdershond van zeven
jaar oud, en Yuriko, een speels
wolfje van nog maar enkele
maanden, maakt ze haar hoofd
leeg. Laat ze voor even de
gedachtekronkels van haar vaak
complexe personages los. De
honden zijn niet alleen haar steun en toeverlaat, ze vormen ook
haar stok achter de deur. ‘Je hoort altijd verhalen over verslonsde
schrijvers,
die de hele dag in een pyjama, met een fles drank binnen hand
bereik, binnen zitten. Met Sandy en Juriko is dat geen optie.
Niet dat ik dat zou willen, trouwens’, haast ze zich erbij te zeggen.
Nee, voor Judith Visser geen drank. Geef haar een kop thee en
een zak tortillachips en er ontstaat iets moois. Hoewel, zo
makkelijk gaat het nu ook weer niet. Zo duurde het even voordat
ze op dreef was met haar elfde boek, De Ontwaking, een thriller
voor volwassen die ze momenteel aan het schrijven is. Ze begon
in mei, maar pas begin augustus kwam de schwung erin. In het
befaamde writer’s block gelooft ze niet. ‘Ik denk eerder dat het
mijn onderbewustzijn was, dat vertelde: “Mens, doe even rustig
aan. Je hebt net een boek af (Vreemden in de nacht verscheen eerder
dit jaar, red.) en er is net een film verschenen van één van
je boeken.” Dat advies heb ik dus maar opgevolgd’, vertelt ze als
de duinen zijn ingeruild voor een tafeltje in één van de vele
strandtenten die Rockanje rijk is.
Was het een doel van je, om jeugdthriller Stuk verfilmd te
krijgen?
‘Nee, want dan zou ik er zelf werk van gemaakt hebben. Nu kwam
het op mijn pad; regisseur Steven de Jong vroeg mij of hij Stuk
mocht verfilmen. Het was wel een stille wens, want de verfilming
van een boek is iets wat iedere schrijver wil. Het is een mooie
manier om een groter publiek te bereiken met jouw verhaal. Ik was
in eerste instantie dan ook enthousiast, maar mijn tweede gedachte
was: als het maar wel goed vertaald wordt naar beeld. Het is
namelijk een heel gevoelig verhaal over een meisje van zestien dat
op school ernstig gepest wordt.
Maar toen ik het script had
gelezen, was ik overtuigd. De rest,
zoals het zoeken van de acteurs,
ging buiten mij om. Toen bekend
werd dat Yolanthe Sneijder-Cabau
een rol zou spelen, had ik twijfels
of dat wat ging worden. Maar ze
heeft het goed gedaan en ik
snapte ook wel dat er vanwege de
commercie een aantal grote
namen in de film moest spelen.
Positief verrast was ik ook door
hoofdrolspeelster Jackie van
Parijs – net als ik een Rotterdamse – die een heel moeilijke rol echt
fantastisch heeft vervuld.’
'Soms is schrijven
zwaar, ik heb wel eens
zelfmoordgedachtes
gehad'
Desondanks heeft Stuk nog geen twee maanden in de bioscoop
gedraaid…
‘Dat is jammer, maar wel verklaarbaar. Doordat de leeftijdsgrens
twaalf jaar was, draaide hij in veel bioscopen niet ’s avonds.
Daarnaast vonden veel critici dat het verhaal te veel in de film
gepropt was en hadden ze wat filmtechnische kanttekeningen.
Ikzelf was er heel tevreden mee en gelukkig heb ik ook vanuit de
doelgroep – jongeren – veel positieve reacties gehad. De mooiste?
Iemand vertelde dat ze had zitten huilen. Dan weet je dat je mensen
echt geraakt hebt met je verhaal. Dat is waar je het voor doet.’
De onderwerpen van je boeken, doorgaans thrillers, zijn niet
alledaags. Naast pesten schreef je al over prostitutie en sekspoppen. Hoe kom je aan die inspiratie?