30
jeu. Bovendien, en daar staat niemand bij stil,
komt de verteller dan ook sympathieker over.
Dat zei ik vroeger ook altijd. Vooral in hun eigen
belang: maak er geen hosannaverhaal van, want
geen hond die dat leest.
Wij brachten een mix van leesverhalen, waaraan
geen piek te verdienen viel. Maar die luxe konden
we ons permitteren omdat we geen overhead
hadden en geen concurrentie. Toen er medewer-
kers in dienst kwamen werd dat fi nancieel
onverantwoord.’
Toch, bladerend in het verleden, kom
ik in elke uitgave wel een prominente
oud-directeur tegen.
‘We hadden één rubriek met vaste vragen. Alle
partners wisten dus van tevoren wat ze te
wachten stond. Rob Vente was de interviewer,
strikje om, want hij ging mee op de foto. Graag
zelfs. Rob was charmant, nog steeds. Zo
voorkwam ik advertorials. Nu staat het er netjes
bij. Ook een prima oplossing om de journalistiek
van de commercie te scheiden.’
De verhalen waren wel erg lang,
vroeger.
‘Ik weet het. Maar dat viel toen niet op. Nu, met
internet, apps en de social media word je
overspoeld met informatie, en moet alles kort.
Het is een razendsnelle wereld geworden van
datastromen, profi ling, cookies en belsimpel.nl. Ik
merk het aan mezelf ook. Ik kijk mijn favoriete
tv-programma’s ook nog alleen nog via
programma -gemist. Dan kan ik bij talkshows
oninteressante lui overslaan. Spaart tijd. Aan de
andere kant: jullie verhaal over John van Dijk had
ook de lengte van vroeger en dat heb ik in één
ruk uitgelezen. Het kan dus wel.’
Van Dijk was een van de eerste
adverteerders. Ging hij ook mee
cruisen?
’Nee, daar gunde de man zich de tijd niet voor.
Van Dijk was zo’n Rotterdammer die niet ineens
twee weken heel lui kon zijn. Willem van ’t Wout
is ook nooit mee geweest, terwijl al zijn vrienden
aan boord zaten. Bij Cor Veldhoen, die een groot
‘Iedereen kocht
zijn smoking bij
Coen Moulijn’
overal kapperszaken en een groothandel in
handspiegels tot halskragen. Als die twee het op
hun heupen hadden, was de reis geslaagd. Als je
met 120 mensen veertien dagen lang op één boot
zit, moet je zorgen voor humoristen.’
Wat was de marketingfilosofie achter
die cruises?
‘Dat woord was volgens mij toen helemaal nog
niet in gebruik. Of ik heb zitten slapen. Het enige
wat ons dreef, was om de adverteerders aan het
blad te binden. En om ze mee op reis te krijgen,
moest ik ze een exclusieve korting kunnen
bieden. Ik was naar Ger van Welsenes gestapt, de
directeur van Opel, en had hem gevraagd: zou u
in staat zijn om pakweg zestig zakenbeslissers
een wagenpark aan te smeren als u ze veertien
dagen lang exclusief om u heen heeft?
"Ja", zei Van Welsenes. Hij stuurde zijn pr-man
Theo van der Gun mee op reis en Opel sponsorde
1000 gulden korting per persoon.’
En? Reden ze daarna Opel?
bedrijf had in havenkleding, moest je ook altijd
hemel en aarde bewegen om hem mee te krijgen.
Eén keer is het gelukt. Maar toen we in augustus
1991 naar Rusland voeren zegde hij op de
ochtend voor vertrek af. Te druk.
‘Jantje’, zei hij door de telefoon, ‘ik heb Bep van
der Veen in mijn plaats naar de inscheping
gestuurd. Kijk maar of je hem als verstekeling
mee kunt krijgen. En verdomd, dat lukte. Bep was
van beroep meesterslager en Cock Post had
‘Bij bosjes, want anders zou hij het geen drie
cruises achter elkaar hebben volgehouden. Maar
er zijn ook onderling zakendeals gesloten en voor
de modezaak van Coen Moulijn waren die trips
ook niet verkeerd, want iedereen kocht zijn
smoking bij die kleine. Coen is daar jarenlang nog
mee geziekt, want bij de diners aan boord leken
alle mannen op elkaar.’