121
Hij is nog altijd verliefd op de bal . Op het perfecte gras van De Kuip . We hangen aan zijn lippen . Hij maakt zich zorgen om de ijdeltuiterij van de spelers . Dat beeld herken ik . Toen ik deze winter een training van Feyenoord bezocht , merkte ik dat ik de afslag naar de tegenwoordige tijd had gemist toen ik het malle wapperende wintermutsje van Rick Karsdorp niet langer kon plaatsen . ‘ Ook zoiets ’, zegt hij zuchtend , ‘ zo ’ n klotepass krijgen waar je van je levensdagen niet bij kan en dan reageren met een duimpie omhoog . Als ik dat vroeger bij Rinus Israel had gedaan , was hij me achterna gekomen . Of dat rijtje high fives van zo ’ n gewisselde spelers langs de bank …’ We lachen ongemakkelijk .
Willem van Hanegem verstaat de kunst om zelfs in zijn lichaamstaal genadeloos te zijn . Daarmee houdt hij ons , de tien Friends in Business , een spiegel voor . ‘ Ik was nooit bezig met de tegenstander . Ook als trainer ging ik altijd uit van onze eigen kracht . Ik wilde de spelers zelf leren nadenken over het spelletje . Toen ik bij Feyenoord begon als trainer heb ik de eerste zes maanden elke dag hoofdpijn gehad . Echt hoofdpijn hè . Dan deden we een positiespelletje en zag ik oplossingen die spelers niet zagen . Daar bleef ik maar over prakkiseren . Waarom ze het niet zagen , hoe ik het ze wél kon laten zien … En dan eindeloos oefenen , net zolang tot het John de Wolf steeds beter lukte om mee te voetballen bijvoorbeeld .’
Willem zegt nauwelijks te geloven in nieuwerwetse trainingsmethodes waarbij spelers worden gevolgd met GPS-systemen waaraan tal van waarheden aan worden ontleend . Waarheden die alles behalve krom zijn . ‘ In mijn Opel Agila heb ik ook geen TomTom . Op de weg vertrouw ik op mijn richtingsgevoel , net zoals ik altijd op het veld heb gedaan . Als een indiaan ja haha .’
Na afloop van het ontbijt gaan we samen op de foto in de showroom van Orange Motors . Daarna glimlachen we enkele ogenblikken naar elkaar . Al is Willem een Grand Cru die geen krans behoeft , toch voel ik een sterkte behoefte om hem te bedanken voor alle vreugde en inspiratie die hij ons in de loop der jaren heeft gegeven . Tegelijkertijd weet ik dat ik me moet behoeden voor een al te theatrale verering , want 10 tegen 1 dat Willem daar een broertje dood aan heeft . Was ik Willems broer maar …
‘ Mijn oprechte dank voor alles . Het was mij een enorme eer .’ ‘ Bedankt ’, grijnst Willem verlegen , ‘ en de eer was wederzijds .’ ‘ Mijn vader heet ook Willem ’, zeg ik . ‘ Hij heeft Alzheimer …’ Willem legt zijn hand op mijn schouder . Stille troost ... Als het er écht om gaat , moeten woorden hun plaats weten .
Uren later laat ik alle rake waarheden van de Kromme nogmaals de revue passeren . Omdat bescheidenheid een deugd is die er bij mij is in gebeukt , weet ik dat één anekdote een blijvende levensles zal zijn … ‘ Voor geen mijn grote auto . Hij moet gewoon rijden . Als mijn golftas er maar in past , zeg ik altijd . Jacques van Gorp herinnert Willem aan een golftripje met de Rotterdamse topondernemer Michel Perridon . ‘ Ja , die ging ik thuis ophalen , maar hij wilde in eerste instantie niet met me meerijden . Hij rijdt zelf een aanzienlijk grotere bak . Toen heb ik gezegd dat hij heel gauw moest instappen omdat ik anders gelijk weer naar huis zou rijden . Uiteindelijk komen we in mijn auto op het parkeerterrein van die golfbaan aan en wat denk je ? Stervensdruk ! Nog één klein plekkie over . En daar paste mijn Opeltje Agila precies in …’ De waarheid van de Kromme : zo rechtlijnig als het maar kan zijn . Kein Geloel .
MARCO HENDRIKS FERDY COLLEWIJN