“Όταν πήγαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου , ήταν ανήμερα της γιορτής του Αγίου, αλλά δεν γιόρταζε γιατί ήταν πριν το Πάσχα. Ο πάτερ μας ρώτησε πότε γιορτάζουμε το Πάσχα και μας είπε να αγαπάμε το Χριστό. Μας είπε επίσης, ότι όλοι είμαστε αδέλφια και η εκκλησία είναι νοσοκομείο που θεραπεύει την ψυχή μας. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι αυτό που είπε ότι, όταν είμαστε στο σχολείο και έξω, βριζόμαστε και χυπάμε. Ο παπάς είχε δίκιο σ’αυτό...
Μας είπε πως υπάρχουν βυζαντινές εικόνες, και δώδεκα κολόνες που συμβολίζουν τους δώδεκα μαθητές του Χριστού. Ο ναός είναι βασιλικού ρυθμού και έμαθα επίσης ότι υπάρχει χώρος για τα κορίτσια , ο γυναικωνίτης που είναι στο πίσω μέρος του ναού. Είδα επίσης το θρόνο του επισκόπου. Πρόσεξα επίσης πόσο καθαρή ήταν η εκκλησία.
Είδα σε μια σειρά όλους του μαθητές του Χριστού, την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και στο πάτωμα το σήμα του Άρη. Βέβαια, οι συμμαθητές μου με διόρθωσαν και είπαν ότι ήταν το σήμα της ΑΕΚ. Ο δάσκαλός μας όμως, μας διόρθωσε όλους και είπε ότι είναι ο δικέφαλος αετός, σύμβολο κυριαρχίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ή αλλιώς, όπως ονομαζότανε τότε, της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορία.
Στο τέλος τραγουδήσαμε το απολυτίκιο του Αγίου Γεωργίου και πριν φύγουμε, ο πάτερ μας έδωσε λουκούμι και χυμό.
Μάιος 2013
Γράφει η Ελένη Κ. της Γ'
Στην εκκλησία
Tην εκκλησία αγαπώ – τα εξαπτέρυγά της, τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της, τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες, τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό -λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό- ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης