FCHD OPVBIBLE | Page 811
ﺑﺮای ﺳﺎﻻر ﻣﻐﻨﯿﺎن، ﻣﺰﻣﻮر داود ﺑﻨﺪه ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻼم اﯾﻦ ﺳﺮود را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ، در روزی
ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را از دﺳﺖ ﻫﻤﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ و از دﺳﺖ ﺷﺎؤل رﻫﺎﯾﯽ داد. ﭘﺲ ﮔﻔﺖ:
81
ای ﺧﺪاوﻧﺪ! ای ﻗﻮت ﻣﻦ! ﺗﻮ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻢ. 2ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺨﺮه ﻣﻦ اﺳﺖ و
ﻣﻠﺠﺎ و ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﻦ. ﺧﺪاﯾﻢ ﺻﺨﺮه ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در او ﭘﻨﺎه ﻣﯽﺑﺮم. ﺳﭙﺮ ﻣﻦ و ﺷﺎخ ﻧﺠﺎﺗﻢ و
ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ. 3ﺧﺪاوﻧﺪ را ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﮐﻞ ﺣﻤﺪ اﺳﺖ، ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪ. ﭘﺲ، از دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ رﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﻢ
ﯾﺎﻓﺖ.
4رﺳﻨﻬﺎی ﻣﻮت ﻣﺮا اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده، و ﺳﯿﻼﺑﻬﺎی ﺷﺮارت ﻣﺮا ﺗﺮﺳﺎﻧﯿﺪه ﺑﻮد. 5رﺳﻨﻬﺎی ﮔﻮر دور
ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﻣﻬﺎی ﻣﻮت ﭘﯿﺶ روی ﻣﻦ درآﻣﺪه. 6در ﺗﻨﮕﯽ ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﻮاﻧﺪم و ﻧﺰد
ﺧﺪای ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮدم. او آواز ﻣﺮا از ﻫﯿﮑﻞ ﺧﻮد ﺷﻨﯿﺪ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﺑﻪ ﮔﻮش
وی رﺳﯿﺪ.
7زﻣﯿﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰل و ﻣﺮﺗﻌﺶ ﺷﺪه، اﺳﺎس ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺑﻠﺮزﯾﺪ و ﻣﺘﺰﻟﺰل ﮔﺮدﯾﺪ ﭼﻮﻧﮑﻪ ﺧﺸﻢ او
اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ. 8دﺧﺎن از ﺑﯿﻨﯽ او ﺑﺮآﻣﺪ و ﻧﺎر از دﻫﺎﻧﺶ ﻣﻠﺘﻬﺐ ﮔﺸﺖ و آﺗﺸﻬﺎ از آن اﻓﺮوﺧﺘﻪ
ﮔﺮدﯾﺪ. 9آﺳﻤﺎن را ﺧﻢ ﮐﺮده، ﻧﺰول ﻓﺮﻣﻮد و زﯾﺮ ﭘﺎی وی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﻣﯽﺑﻮد. 01ﺑﺮﮐﺮوﺑﯽ ﺳﻮار
ﺷﺪه، ﭘﺮواز ﻧﻤﻮد و ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎی ﺑﺎد ﻃﯿﺮان ﮐﺮد. 11ﺗﺎرﯾﮑﯽ را ﭘﺮده ﺧﻮد و ﺧﯿﻤﻪای ﮔﺮداﮔﺮد ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﺴﺎﺧﺖ، ﺗﺎرﯾﮑﯽ آﺑﻬﺎ و اﺑﺮﻫﺎی ﻣﺘﺮاﮐﻢ را. 21از ﺗﺎﺑﺶ ﭘﯿﺶ روی وی اﺑﺮﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ، ﺗﮕﺮگ و
آﺗﺸﻬﺎی اﻓﺮوﺧﺘﻪ. 31و ﺧﺪاوﻧﺪ از آﺳﻤﺎن رﻋﺪ ﮐﺮده، ﺣﻀﺮت اﻋﻠﯽ آواز ﺧﻮد را ﺑﺪاد، ﺗﮕﺮگ و
آﺗﺸﻬﺎی اﻓﺮوﺧﺘﻪ را. 41ﭘﺲ ﺗﯿﺮﻫﺎی ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎده، اﯾﺸﺎن را ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺳﺎﺧﺖ، و ﺑﺮﻗﻬﺎ ﺑﯿﻨﺪاﺧﺖ و
اﯾﺸﺎن را ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻧﻤﻮد. 51آﻧﮕﺎه ﻋﻤﻖﻫﺎی آب ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و اﺳﺎس رﺑﻊ ﻣﺴﮑﻮن ﻣﮑﺸﻮف ;