01او وی را ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ ﯾﮑﯽ از زﻧﺎن اﺑﻠﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ! آﯾﺎ ﻧﯿﮑﻮﯾﯽ را از ﺧﺪا ﺑﯿﺎﺑﯿﻢ و ﺑﺪی
را ﻧﯿﺎﺑﯿﻢ؟« در اﯾﻦ ﻫﻤﻪ، اﯾﻮب ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎی ﺧﻮد ﮔﻨﺎه ﻧﮑﺮد.
11و ﭼﻮن ﺳﻪ دوﺳﺖ اﯾﻮب، اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪی را ﮐﻪ ﺑﺮ او واﻗﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ، ﻫﺮ ﯾﮑﯽ از
ﻣﮑﺎن ﺧﻮد، ﯾﻌﻨﯽ اﻟﯿﻔﺎز ﺗﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺑﻠﺪد ﺷﻮﺣﯽ و ﺳﻮﻓﺮ ﻧﻌﻤﺎﺗﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن
ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ آﻣﺪه، او را ﺗﻌﺰﯾﺖ ﮔﻮﯾﻨﺪ و ﺗﺴﻠﯽ دﻫﻨﺪ. 21و ﭼﻮن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را از دور ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده،
او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، آواز ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻮده، ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮد را درﯾﺪه، ﺧﺎک ﺑﺴﻮی
آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد اﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. 31و ﻫﻔﺖ روز و ﻫﻔﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﺮاه او ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﮐﺴﯽ ﺑﺎ وی
ﺳﺨﻨﯽ ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻮﻧﮑﻪ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ درد او ﺑﺴﯿﺎر ﻋﻈﯿﻢ اﺳﺖ.
3
و ﺑﻌﺪ از آن اﯾﻮب دﻫﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎز ﮐﺮده، روز ﺧﻮد را ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮد. 2و اﯾﻮب
ﻣﺘﮑﻠﻢ ﺷﺪه، ﮔﻔﺖ: 3»روزی ﮐﻪ در آن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم، ﻫﻼک ﺷﻮد و ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺮدی در رﺣﻢ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، 4آن روز ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺷﻮد. و ﺧﺪا از ﺑﺎﻻ ﺑﺮ آن اﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﻨﺪ و روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺮ او ﻧﺘﺎﺑﺪ. 5ﺗﺎرﯾﮑﯽ و
ﺳﺎﯾﻪ ﻣﻮت، آن را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورﻧﺪ. اﺑﺮ ﺑﺮ آن ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد. ﮐﺴﻮﻓﺎت روز آن را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. 6و آن
ﺷﺐ را ﻇﻠﻤﺖ ﻏﻠﯿﻆ ﻓﺮو ﮔﯿﺮد و در ﻣﯿﺎن روزﻫﺎی ﺳﺎل ﺷﺎدی ﻧﮑﻨﺪ، و ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﻣﺎﻫﻬﺎ داﺧﻞ ﻧﺸﻮد.
7اﯾﻨﮏ آن ﺷﺐ ﻧﺎزاد ﺑﺎﺷﺪ و آواز ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ در آن ﺷﻨﯿﺪه ﻧﺸﻮد. 8ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن روز، آن را ﻧﻔﺮﯾﻦ
ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ﮐﻪ در ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰاﻧﯿﺪن ﻟﻮﯾﺎﺗﺎن ﻣﺎﻫﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. 9ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺷﻔﻖ آن، ﺗﺎرﯾﮏ ﮔﺮدد و اﻧﺘﻈﺎر ﻧﻮر
ﺑﮑﺸﺪ و ﻧﺒﺎﺷﺪ، و ﻣﮋﮔﺎن ﺳﺤﺮ را ﻧﺒﯿﻨﺪ، 01ﭼﻮﻧﮑﻪ درﻫﺎی رﺣﻢ ﻣﺎدرم را ﻧﺒﺴﺖ، و ﻣﺸﻘﺖ را از
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺴﺘﻮر ﻧﺴﺎﺧﺖ.
11»ﭼﺮا از رﺣﻢ ﻣﺎدرم ﻧﻤﺮدم؟ و ﭼﻮن از ﺷﮑﻢ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم، ﭼﺮا ﺟﺎن ﻧﺪادم؟ 21ﭼﺮا زاﻧﻮﻫﺎ
ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻧﺪ، و ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﻣﮑﯿﺪم؟ 31زﯾﺮا ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪم و آرام ﻣﯽﺷﺪم. در ﺧﻮاب
ﻣﯽﺑﻮدم و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﯾﺎﻓﺘﻢ، 41ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن و ﻣﺸﯿﺮان ﺟﻬﺎن، ﮐﻪ ﺧﺮاﺑﻪﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﻨﺎ
ﻧﻤﻮدﻧﺪ، 51ﯾﺎ ﺑﺎ ﺳﺮوران ﮐﻪ ﻃﻼ داﺷﺘﻨﺪ، و ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﻮد را از ﻧﻘﺮه ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، 61ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻘﻂ
ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﺑﻮدم، ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روﺷﻨﺎﯾﯽ را ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ. 71در آﻧﺠﺎ ﺷﺮﯾﺮان از ﺷﻮرش ﺑﺎز
ﻣﯽاﯾﺴﺘﻨﺪ، و در آﻧﺠﺎ ﺧﺴﺘﮕﺎن ﻣﯽآراﻣﻨﺪ، 81در آﻧﺠﺎ اﺳﯿﺮان در اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ، و آواز
ﮐﺎرﮔﺬاران را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻧﺪ. 91ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ در آﻧﺠﺎ ﯾﮏاﻧﺪ، و ﻏﻼم از آﻗﺎﯾﺶ آزاد اﺳﺖ. 02ﭼﺮا
ﮐﺘﺎب اﯾﻮب / ﻓﺼﻞ ﺳﻮم
167