9
و در روز ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم اﯾﻦ ﻣﺎه، ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﯿﻞ روزهدار و ﭘﻼس درﺑﺮ و ﺧﺎک
ﺑﺮﺳﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. 2و ذرﯾﺖ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را از ﺟﻤﯿﻊ ﻏﺮﺑﺎ ﺟﺪا ﻧﻤﻮده، اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن
ﺧﻮد و ﺗﻘﺼﯿﺮﻫﺎی ﭘﺪران ﺧﻮﯾﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدﻧﺪ. 3و در ﺟﺎی ﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎده، ﯾﮏ رﺑﻊ روز ﮐﺘﺎب
ﺗﻮرات ﯾﻬﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و رﺑﻊ دﯾﮕﺮ اﻋﺘﺮاف ﻧﻤﻮده، ﯾﻬﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را ﻋﺒﺎدت ﻧﻤﻮدﻧﺪ.
4و ﯾﺸﻮع و ﺑﺎﻧﯽ و ﻗﺪﻣﯿﺌﯿﻞ و ﺷﺒﻨﯿﺎ و ﺑﻨﯽ و ﺷﺮﺑﯿﺎ و ﺑﺎﻧﯽ و ﮐﻨﺎﻧﯽ ﺑﺮ زﯾﻨﻪ ﻻوﯾﺎن اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ آواز
ﺑﻠﻨﺪ، ﻧﺰد ﯾﻬﻮه ﺧﺪای ﺧﻮﯾﺶ اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. 5آﻧﮕﺎه ﻻوﯾﺎن، ﯾﻌﻨﯽ ﯾﺸﻮع و ﻗﺪﻣﯿﺌﯿﻞ و ﺑﺎﻧﯽ و
ﺣﺸﺒﻨﯿﺎ و ﺷﺮﺑﯿﺎ و ﻫﻮدﯾﺎ و ﺷﺒﻨﯿﺎ و ﻓﺘﺤﯿﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: »ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و ﯾﻬﻮه ﺧﺪای ﺧﻮد را از ازل ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ
ﻣﺘﺒﺎرک ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ. و اﺳﻢ ﺟﻠﯿﻞ ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺗﻤﺎم ﺑﺮﮐﺎت و ﺗﺴﺒﯿﺤﺎت اﻋﻠﯽﺗﺮ اﺳﺖ ﻣﺘﺒﺎرک ﺑﺎد. 6ﺗﻮ ﺑﻪ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﯾﻬﻮه ﻫﺴﺘﯽ. ﺗﻮ ﻓﻠﮏ و ﻓﻠﮏاﻻﻓﻼک و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻨﻮد آﻧﻬﺎ را و زﻣﯿﻦ را و ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ آن اﺳﺖ
و درﯾﺎﻫﺎ را و ﻫﺮ ﭼﻪ در آﻧﻬﺎ اﺳﺖ، ﺳﺎﺧﺘﻪای و ﺗﻮ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﺣﯿﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﯽ و ﺟﻨﻮد آﺳﻤﺎن ﺗﻮ
را ﺳﺠﺪه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. 7ﺗﻮ ای ﯾﻬﻮه، آن ﺧﺪا ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ اﺑﺮام را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪی و او را از اور ﮐﻠﺪاﻧﯿﺎن ﺑﯿﺮون
آوردی واﺳﻢ او را ﺑﻪ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﻮدی. 8و دل او را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد اﻣﯿﻦ ﯾﺎﻓﺘﻪ، ﺑﺎ وی ﻋﻬﺪ
ﺑﺴﺘﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎﻧﯿﺎن و ﺣﺘﯿﺎن و اﻣﻮرﯾﺎن و ﻓﺮزﯾﺎن و ﯾﺒﻮﺳﯿﺎن و ﺟﺮﺟﺎﺷﯿﺎن را ﺑﻪ او ارزاﻧﯽ
داﺷﺘﻪ، ﺑﻪ ذرﯾﺖ او ﺑﺪﻫﯽ و وﻋﺪه ﺧﻮد را وﻓﺎ ﻧﻤﻮدی، زﯾﺮا ﮐﻪ ﻋﺎدل ﻫﺴﺘﯽ. 9و ﻣﺼﯿﺒﺖ ﭘﺪران ﻣﺎ را
در ﻣﺼﺮ دﯾﺪی و ﻓﺮﯾﺎد اﯾﺸﺎن را ﻧﺰد ﺑﺤﺮ ﻗﻠﺰم ﺷﻨﯿﺪی. 01و آﯾﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﺑﺮ ﻓﺮﻋﻮن و ﺟﻤﯿﻊ
ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم زﻣﯿﻨﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺘﯽ، ﭼﻮﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﺳﺘﻢ ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ
ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺧﻮد اﺳﻤﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻣﺮوز ﺷﺪه اﺳﺖ. 11و درﯾﺎ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر اﯾﺸﺎن ﻣﻨﺸﻖ
ﺳﺎﺧﺘﯽ ﺗﺎ از ﻣﯿﺎن درﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﻋﺒﻮر ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺗﻌﺎﻗﺐﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻋﻤﻘﻬﺎی درﯾﺎ ﻣﺜﻞ
ﺳﻨﮓ در آب ﻋﻤﯿﻖ اﻧﺪاﺧﺘﯽ. 21و اﯾﺸﺎن را در روز، ﺑﻪ ﺳﺘﻮن اﺑﺮ و در ﺷﺐ، ﺑﻪ ﺳﺘﻮن آﺗﺶ رﻫﺒﺮی
ﻧﻤﻮدی ﺗﺎ راه را ﮐﻪ در آن ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ، ﺑﺮای اﯾﺸﺎن روﺷﻦ ﺳﺎزی. 31و ﺑﺮ ﮐﻮه ﺳﯿﻨﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪه، ﺑﺎ
اﯾﺸﺎن از آﺳﻤﺎن ﺗﮑﻠﻢ ﻧﻤﻮده و اﺣﮑﺎم راﺳﺖ و ﺷﺮاﯾﻊ ﺣﻖ و اواﻣﺮ و ﻓﺮاﯾﺾ ﻧﯿﮑﻮ را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن دادی.
41و ﺳﺒﺖ ﻣﻘﺪس ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﯿﺪی و اواﻣﺮ و ﻓﺮاﯾﺾ و ﺷﺮاﯾﻊ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺑﻨﺪهﺧﻮﯾﺶ
ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدی. 51و ﻧﺎن از آﺳﻤﺎن ﺑﺮای ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ اﯾﺸﺎن دادی و آب از ﺻﺨﺮه ﺑﺮای
ﺗﺸﻨﮕﯽ اﯾﺸﺎن ﺟﺎری ﺳﺎﺧﺘﯽ و ﺑﻪ اﯾﺸﺎن وﻋﺪه دادی ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﯽ ﮐﻪ
آن را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﺪﻫﯽ داﺧﻞ ﺷﺪه، آن را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف آورﻧﺪ.
ﮐﺘﺎب ﻧﺤﻤﯿﺎ / ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ
637