FCHD OPVBIBLE | Page 1094
41ﭘﺲ ارﻣﯿﺎ از ﺗﻮﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻧﺒﻮت ﮐﺮدن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎز آﻣﺪ و
در ﺻﺤﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﯾﺴﺘﺎده، ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم ﮔﻔﺖ: 51»ﯾﻬﻮه ﺻﺒﺎﯾﻮت ﺧﺪای اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ
ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ و ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﻗﺮﯾﻪﻫﺎﯾﺶ، ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻼﯾﺎ را ﮐﻪ درﺑﺎرهاش ﮔﻔﺘﻪام وارد
ﺧﻮاﻫﻢ آورد زﯾﺮا ﮐﻪ ﮔﺮدن ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﮔﺮداﻧﯿﺪه، ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﺸﻨﯿﺪﻧﺪ.«
02
و ﻓﺸﺤﻮر ﺑﻦ اﻣﯿﺮ ﮐﺎﻫﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮ اول ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد، ارﻣﯿﺎ ﻧﺒﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ
اﻣﻮر ﻧﺒﻮت ﻣﯽﮐﺮد ﺷﻨﯿﺪ. 2ﭘﺲ ﻓﺸﺤﻮر ارﻣﯿﺎی ﻧﺒﯽ را زده، او را در ﮐﻨﺪهای ﮐﻪ ﻧﺰد دروازه ﻋﺎﻟﯽ
ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ. 3و در ﻓﺮدای آن روز ﻓﺸﺤﻮر ارﻣﯿﺎ را از ﮐﻨﺪه ﺑﯿﺮون
آورد و ارﻣﯿﺎ وی را ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﻢ ﺗﻮ را ﻧﻪ ﻓﺸﺤﻮر ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎﺟﻮر ﻣﺴﺎﺑﯿﺐ ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ. 4زﯾﺮا
ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﻮرث ﺗﺮس ﺧﻮدت و ﺟﻤﯿﻊ دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ و اﯾﺸﺎن
ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﺘﺎد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﯾﻬﻮدا را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه
ﺑﺎﺑﻞ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ او اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ اﺳﯿﺮی ﺑﺮده، اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮاﻫﺪ
رﺳﺎﻧﯿﺪ. 5و ﺗﻤﺎﻣﯽ دوﻟﺖ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﻘﺖ آن را و ﺟﻤﯿﻊ ﻧﻔﺎﯾﺲ آن را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و
ﻫﻤﻪ ﺧﺰاﻧﻪﻫﺎی ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﯾﻬﻮدا را ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﭙﺮد ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را ﻏﺎرت ﮐﺮده
و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮده، ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد. 6و ﺗﻮ ای ﻓﺸﺤﻮر ﺑﺎ ﺟﻤﯿﻊ ﺳﮑﻨﻪ ﺧﺎﻧﻪات ﺑﻪ اﺳﯿﺮی ﺧﻮاﻫﯿﺪ
رﻓﺖ. و ﺗﻮ ﺑﺎ ﺟﻤﯿﻊ دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﮐﻪ ﻧﺰد اﯾﺸﺎن ﺑﻪ دروغ ﻧﺒﻮت ﮐﺮدی، ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻞ داﺧﻞ ﺷﺪه، در آﻧﺠﺎ
ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻣﺮد و در آﻧﺠﺎ دﻓﻦ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ.«
7ای ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﻓﺮﯾﻔﺘﯽ ﭘﺲ ﻓﺮﯾﻔﺘﻪ ﺷﺪم. از ﻣﻦ زورآورﺗﺮ ﺑﻮدی و ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪی. ﺗﻤﺎﻣﯽ روز
ﻣﻀﺤﮑﻪ ﺷﺪم و ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺮا اﺳﺘﻬﺰا ﻣﯽﮐﻨﺪ. 8زﯾﺮا ﻫﺮ ﮔﺎه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺗﮑﻠﻢ ﻧﻤﺎﯾﻢ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﻪ
ﻇﻠﻢ و ﻏﺎرت ﻧﺪا ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻢ. زﯾﺮا ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ روز ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺎر و اﺳﺘﻬﺰا ﮔﺮدﯾﺪه
اﺳﺖ.
9ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ او را ذﮐﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺳﻢ او ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ، آﻧﮕﺎه در
دل ﻣﻦ ﻣﺜﻞ آﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و در اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﺮدﯾﺪ و از ﺧﻮدداری ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه، ﺑﺎز
ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﺴﺘﺎد. 01زﯾﺮا ﮐﻪ از ﺑﺴﯿﺎری ﻣﺬﻣﺖ ﺷﻨﯿﺪم و از ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮف ﺑﻮد و ﺟﻤﯿﻊ اﺻﺪﻗﺎی
ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮ او ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﯿﺪ و ﻣﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻧﻤﻮد و ﻣﺮاﻗﺐ ﻟﻐﺰﯾﺪن ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ )و
ﮐﺘﺎب ارﻣﯿﺎ / ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺘﻢ
4901