ideologii, którą przyszły samobójca
uznaje za ważniejszą od własnego życia.
Wiele słyszy się także o samobójstwach
artystów, indywidualistów, którzy
„wolą spłonąć niż się wypalić”. Taki
koniec spotkał chociażby Witkacego,
Kurta Cobaina, Virginię Wolf, Vincenta
van Gogha czy Ernesta Hemingwaya.
Spotkał także anonimowego poetę,
bohatera utworu Kazimierza Przerwy-
Tetmajera pt. „Grób poety”. Dla niego
samobójstwo stanowiło drogę ucieczki,
jedyną możliwość osiągnięcia spokoju,
co wyraźnie sygnalizują liczne opisy
jego cierpień i upokorzeń za życia, które
zostało przedstawione jako ciągłe
pasmo niepokoju i lęku o to, jakie
rozczarowania czekają go następnego
dnia. Co dla poety było ukróceniem
cierpień, niedopuszczalne zdawało się
dla osób z jego otoczenia. W opisie
pogrzebu i tytułowego grobu,
dostrzegamy nie tylko zdziwienie i
konsternację publiki („wszyscy stali
zmieszani i niemi”, „odeszli czym
prędzej”), ale również głębokie
potępienie tego czynu i jego grzeszność
(„w nieświęconej ziemi”, „i nie pod
krzyżem leży”). Brak kwiatów i jak
najszybsza chęć oddalenia się od
miejsca pochówku poety, mogą także
oznaczać pewnego rodzaju wstyd ludzi
wokół – za to, że do tego dopuścili, jak i
za to, że znali tego, który to uczynił.
Zgoła z innych przyczyn umiera podmiot
liryczny utworu „Do… prośba o orła”.
Tak jak poeta Tetmajerowski pragnął
śmierci z pobudek własnej niedoli i
niezrozumienia, tak bohater wiersza
Mieczysława Romanowskiego jest
przykładem człowieka, który ojczyznę
uznaje za ważniejszą sprawę od
własnego życia. I taka postawa, w
przeciwieństwie do tej konsternującej
tłumy, szczególnie w ciężkich dla Polski
czasach wielu walk o niepodległość,
była przez wielu uznawana za słuszną.
Czym było bowiem życie jednego
człowieka wobec tragedii całego
narodu? Głównym motywem utworu
poety romantycznego jest większe
znaczenie symbolu orła niż krzyża,
jeszcze bardziej umacnia to
patriotyczny wydźwięk dzieła.
Podkreślona zostaje także różnica
między epokami z
obaj poeci – roman
wychwalał śmierć
ojczyzny, zaś repr
Polskę Tetmajer p
niezrozumianego
praktyki rzeczywisto
Innym zagubiony
romantycznych
literackim jest z pe
Wokulski. Chociaż
potoczyły się je
samobójstwo zdaje
prawdopodobną o
bowiem rozczarow
każdym kroku swoj
każdej możliwej
rzucane kłody pod n
nagłej utracie uczu
stracił także cel, kt
życiu ta irracjon
pewnych płaszczyzn
się bohater „Lalki” o
Podobnie czuł s
bankietach i w
arystokracją, jakoby
błaznem pana lub ba
gdy w maniakalnym
zastanawiał się nad
Geistem a I
przypominało to p
jutro? lecz co jutr
cisnąć?”. To ostatn
uczynić, rzucając s
jeszcze bardziej u
bohatera z utworu
drugiej stronie o
wątpienia krył się t
spokój. I, jak świe
Kaczmarski w swoim
„Lalki” słowami: „p
chce pojąć, jak moż
się rozstać”,
nierozumiany.
Motyw samobójstw
przewija się
współczesnych auto
literackich opisach ś
postaci. W „Samob
Jacek Kaczmarski
zdarzenie dotyczące
Do jego tragiczn
nawiązują także fra
dla Jesienina”
Sieniawskiego. W ty